ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ή ΟΤΑΝ Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΝΗΣ

Είχα πριν από λίγες μέρες γνωρίσει τη Γεωργιανή Βαρβάρα Νικολάεβνα, κι απόψε με είχε καλέσει στο κλειστό τούτο περβόλι, γιατί με είδε βαριά στεναχωρημένο και με λυπήθηκε. Ποτέ μου δε συναπάντησα πιο όμορφη γυναίκα˙ όχι όμορφη, κάτι άλλο που δε χωράει σε λόγια – μάτια πράσινα μαυλιστικά κι επικίντυνα σα φιδιού, φωνή ανάλαφρα βραχνή, όλο υπόσχεση, άρνηση και γλύκα. Την κοίταζα, και το μυαλό μου θόλωνε, μουγκρητά προανθρώπινα ανέβαιναν από τα νεφρά μου, βαθιές μαύρες σπηλιές ανοίγουνταν μέσα μου κι έβγαιναν παμπάλαιοι τριχωτοί πρόγονοι και μούγκριζαν κοιτάζοντας τη Βαρβάρα Νικολάεβνα...

Ο ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΠΟΘΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Στο δημοτικό τραγούδι ο ερωτικός πόθος ψυχικοποιείται και γυρεύει και τη νομιμοποίηση του γάμου, μα χωρίς να πάψει να βλέπει. Η ερωτευμένη κόρη απορρίπτει με περιφρόνηση ό,τι δεν ταιριάζει με την ομορφιά του προσώπου, με τη ρώμη και το κάλλος του σώματος, με τα νιάτα, την υγεία, την λάμψη, τη λεβεντιά και την αξιοσύνη. Η ασκήμια και η δυσμορφία του κορμιού και του προσώπου, η γενική αχαριά μιας παρουσίας που την έχουν υποσκάψει η αρρώστια ή ο χρόνος, όχι μόνο δεν είναι δυνατό να εμπνεύσουν τον έρωτα, αλλά και τον αποδιώχνουν με φρίκη από τις νεανικές ψυχές και φύσεις. Μήτε κι ο πλούτος, το «βιος», τις επηρεάζει...

Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΩΝ ΙΩΣΑΦΑΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Σήμερα, τη γιορτή μου την περάσαμε στο περίφημο ζωγραφικό αργαστήρι των Ιωσαφαίων. Είναι δέκα καλόγεροι ζωγράφοι˙ κάθε βδομάδα ένας κάνει τη λάτρα του σπιτιού, πλένει, μαγερεύει, κι οι άλλοι ζωγραφίζουν. Από το αργαστήρι ετούτο βγαίνουν και παν στα πέρατα της ορθοδοξίας οι καλοχτενισμένοι, καλοθρεμμένοι Χριστοί, οι όμορφες πλουσιοντυμένες Παναγίες, οι ροδομάγουλοι ευχαριστημένοι άγιοι χωρίς καμιάν αγιότητα. Χαλκομανίες. Αγαθοί καλοπροαίρετοι καλόγεροι, φιλόξενοι, φιλότιμοι, αγαπούν το καλό φαΐ, το καλό κρασί, τους μουνουχισμένους γάτους˙ ώρες μετά το δείπνο, καθούμενοι γύρα από το μεγάλο αναμμένο τζάκι, κουβεντιάζαμε˙ εμείς για τα εγκόσμια, αυτοί για τα υπερκόσμια...

ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Αλλά η οικουμενικότητα του Ελληνισμού δεν τελειώνει στα αριθμητικά μεγέθη της διασποράς. Ο Ελληνισμός είναι μια κληρονομιά ζωής και μια στάση ζωής μέσα στην οικουμένη, με ιστορικές δυνατότητες ασύγκριτα μεγαλύτερες από το κρατίδιο το σχεδιασμένο στο χάρτη. Αυτή η στάση που διαφοροποιούσε πάντοτε ποιοτικά τον «μέγα κόσμο» της ελληνικής διασποράς από τους Λακεδαιμόνιους της ελλαδικής αφασίας, έχει τις ρίζες της στο Βυζάντιο, στην ορθόδοξη εκκλησιαστική Παράδοση...

Η ΕΠΙΒΗΤΟΡΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ: Ο ΝΕΟΣ, ΕΝΑ ΑΝΕΡΑΣΤΟ ΒΟΥΒΑΛΙ. Η ΝΕΑ, ΠΑΛΛΑΚΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ Ή «ΑΝΤΡΟΓΥΝΑΙΚΑ»

Σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη για τον έρωτα, ο έρως είναι μια σωματική τάση «προς πλησμονήν και κένωσιν», όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ερυξίμαχος στο συμπόσιο του Πλάτωνος. Δηλαδή είναι μια διαδικασία σαν την ενούριση και την αφόδευση με την οποία αποβάλλονται κάποιοι περιττοί χυμοί, που αν δεν αποβληθούν ανεβαίνουν στον εγκέφαλο και αποβλακώνουν τον άνθρωπο...

ΟΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Δύσκολο, δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκκολήσει από το σώμα της τον κόσμο˙ βουνά, θάλασσες, πολιτείες, ανθρώποι – ένα χταπόδι είναι η ψυχή κι όλα τούτα απλοκαμοί της.

Έκαμε η Ιταλία κατοχή στην ψυχή μου, έκαμε κατοχή η ψυχή μου στην Ιταλία, πια δε χωρίζουμε, γίναμε ένα˙ δεν υπάρχει δύναμη πιο ιμπεριαλιστική στον κόσμο από την ψυχή του ανθρώπου˙ καταχτάει, καταχτάται, κι όλο κι η αυτοκρατορία της τής φαντάζει στενή, πλαντάει, και θέλει να κυριέψει τον κόσμο, για να μπορεί ν’ ανασάνει...

ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ ΘΗΛΥΚΟΥ ΤΕΚΝΟΥ ΣΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ

Περιστερά μου, συ, η οποία είσαι εις τας σχισμάς του βράχου εις τα απόκρυφα των κρημνών, δείξον εις εμέ την όψιν σου κάμε εμέ να ακούσω την φωνήν σου˙ διότι η φωνή σου είναι γκυκεία και η όψις σου ωραία.

Διά την πρώτην κόρην προσθέτομεν:

Μία είναι η περιστερά μου, η πεντάμορφή μου. Αυτή είναι η μόνη της μητρός της, είναι η εκλεκτή αυτής, η οποία την εγέννησεν. Είδον αυτήν αι θυγατέρες και την εμακάρισαν, αι βασίλισσαι και αι παλλακίδες και την εξύμνησαν...

ΕΚΠΟΡΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΛΥΔΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΙΚΑ ΤΟΥΣ!

Για την Ιερά Πορνεία στην Λυδία έχουμε έξι μαρτυρίες συγγραφικές και μία επιγραφική. Η πρώτη μαρτυρία που έχουμε είναι του Ηροδότου που λέει ότι όλες ανεξαιρέτως οι κόρες των Λυδών «πορνεύονται» μαζεύοντας μ’ αυτό τον τρόπο την προίκα τους και το κάνουν αυτό ώσπου να παντρευτούν. Βρίσκουν δε τον άντρα μόνες τους[1]. Και σ’ άλλο σημείο (1.94) λέει ότι τα έθιμα των Λυδών είναι παραπλήσια με των Ελλήνων, μόνο που πορνεύουν τα κορίτσια τους («Λυδοί δε νόμοισι μεν παραπλησίοισι χρέωνται και Έλληνες, χωρίς ή ότι τα θήλεα τέκνα καταπορνεύουσι»)...

Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ «ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ» ΜΑΣ

Ας ζητήσουμε λοιπόν ένα ελάχιστο παράδειγμα: Ας υποθέσουμε ότι τρεις Νεοέλληνες αποφασίζουμε, από αγάπη για τον τόπο και μόνο, δίχως καμιά προσωπική υστεροβουλία, να αποδυθούμε σε ένα κοινό έργο. Όχι στο χώρο της πολιτικής, για νάναι απλούστερο το παράδειγμα. Αποφασίζουμε να φτιάξουμε ένα επιστημονικό ή εκπαιδευτικό ή ερευνητικό έργο, που θα βοηθήσει στην προαγωγή του πνευματικού επιπέδου και στην πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου...

ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΠΑΘΟΣ

Δεν είμαι φυσιοδίφης, γνωρίζω τα ελληνικά πολύ λίγο˙ ο αρχικός μου σκοπός, ταξιδεύοντας στη Σικελία, δεν ήταν να παρατηρήσω τα φαινόμενα της Αίτνας, ούτε να ρίξω κάποιο φως, για μένα ή για τους άλλους, πάνω σ’ όλα όσα έχουν πει για τη Σικελία οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς. Αναζητούσα στην αρχή την απόλαυση των ματιών, που είναι μεγάλη σ’ αυτό τον παράξενο τόπο. Μοιάζει, θα ’λεγε κανείς, με την Αφρική˙ όμως αυτό που, για μένα, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, είναι πως δεν μοιάζει με την Ιταλία παρά μόνον όσον αφορά τα άγρια πάθη. Πραγματικά για τους Σικελούς μπορεί να πει κανείς πως η λέξη αδύνατον δεν υπάρχει μόλις τους κυριεύσει ο έρωτας ή το μίσος, και το μίσος, σ’ αυτό τον ωραίο τόπο, δεν πηγάζει ποτέ από χρηματικά συμφέροντα...

Η ΑΡΣΕΝΙΚΗ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

Η αρσενική επιθυμία για γόητρο ρίχνει κάποιο φως στην ειδική ποιότητα της αρσενικής ματαιοδοξίας. Λέγεται γενικά ότι οι γυναίκες είναι πιο ματαιόδοξες από τους άντρες. Μολονότι μπορεί να αληθεύει το αντίθετο, αυτό που έχει σημασία δεν είναι η διαφορά ποσότητας αλλά η φύση της ματαιοδοξίας. Ουσιαστικό γνώρισμα της ματαιοδοξίας του άντρα είναι η επίδειξη, το να μπορεί να δείχνει πόσο καλός «εκτελεστής» είναι. Είναι πρόθυμος να επιβεβαιώσει ότι δεν φοβάται την αποτυχία. Η ματαιοδοξία αυτή φαίνεται να χρωματίζει τη δραστηριότητα όλων των αντρών. Δεν υπάρχει καμιά αντρική επιτυχία, από τον έρωτα ως τις θαρραλέες πράξεις στη μάχη ή στη σκέψη, που να μην έχει κατά κάποιο βαθμό το χρώμα αυτής της χαρακτηριστικής αντρικής ματαιοδοξίας...

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ

Πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στη θρησκευτική αδιαφορία και στο συνειδητό αθεϊσμό. Ο συνειδητός αθεϊσμός είναι υπαρξιακό γεγονός και στάση ζωής, ενώ η θρησκευτική αδιαφορία μόνο ένα κοινωνιολογικό σύμπτωμα. Κατά κανόνα ο αθεϊσμός αντιπροσωπεύει μια φάση του θρησκευτικού προβληματισμού, είναι η άλλη όψη του θρησκευτικού φαινομένου, της δίψας του ανθρώπου στα ακραία όρια του υπερβατικού και του απόλυτου, της πάλης του για το νόημα της ύπαρξης, του κόσμου και της Ιστορίας...

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟΙ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΑΡΑ!

Δεν ξέρω αν είναι βοσκοτόπια αγρίων ζώων ή το σπίτι μου, το σπίτι όπου γεννήθηκα.

Αυτή η κραυγή πόνου ενός άγνωστου ποιητή της Μάαρα δεν είναι τρόπος του λέγειν. Είμαστε αναγκασμένοι δυστυχώς να πάρουμε τα λόγια του στην κυριολεξία και να αναρωτηθούμε μαζί: Τι τόσο τερατώδες συνέβη σ’ αυτή την πόλη της Συρίας στα τέλη του 1098;

Πριν έρθουν οι Φράγκοι, οι κάτοικοι ζούσαν ήσυχα προφυλαγμένοι από το κυκλικό τους τείχος. Τα αμπέλια, οι ελαιώνες, οι συκιές, τους πρόσφεραν μια σχετική ευμάρεια. Όσο για τις κρατικές τους υποθέσεις, υπήρχαν έντιμοι πρόκριτοι, χωρίς μεγάλες φιλοδοξίες, υπό την εποπτεία του Ρεντβάν που βασίλευε στο Χαλέπι. Το καμάρι της Μάαρα ήταν ότι υπήρξε η γενέτειρα μιας από τις μεγαλύτερες μορφές της αραβικής λογοτεχνίας, του Αμπούλ – Αλά αλ – Μααρί, που πέθανε το 1057. Αυτός ο τυφλός ποιητής είχε το θάρρος να τα βάλει με τα ήθη της εποχής του παρόλο που κάτι τέτοιο απαγορευόταν. Χρειαζόταν θάρρος να γράψεις...

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι χριστιανοί συγγραφείς, από τα πολύ πρώιμα χριστιανικά χρόνια, ένιωθαν άβολα με τη σωματική και σεξουαλική αγάπη – σαν να έβλεπαν σε αυτή μια υποδεέστερη μορφή αγάπης. Ορισμένοι συγγραφείς διατύπωσαν την άποψη ότι η αγαμία είναι ανώτερη κατάσταση της αγάπης εντός του γάμου˙ άλλοι ισχυρίζονται πως μοναδικός σκοπός της σεξουαλικής πράξης είναι η τεκνογονία. Η σωματικότητα ή σεξουαλικότητα φέρουν το «στίγμα» του ακάθαρτου, εκλαμβάνονται ως λόγος μόλυνσης και αισχύνης, αιτία φόβου και ενοχής...

ΤΟ ΚΟΡΜΙ

Στο τραπέζι επάνω είχε μια μποτίλια με φτηνό κονιάκ – πως όλα έβγαιναν πραγματικά ! – και μου ζήτησε να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια. Πάει να επιτύχει μια καλή τιμή ο κερατάς, σκεπτόμουν, καθώς το ’φερα στα χείλη μου.

«Βέβαια, τι είναι ένα σκίτσο, θα μου πείτε, που γίνεται καμιά φορά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα: Όμως ακούστε ένα ανέκδοτο αυθεντικό. Θα το βρείτε ίσως γελοίο και καθόλου αυθεντικό, μα έχω τους λόγους μου να πιστεύω πως είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Λοιπόν, ο Πικασσό, κύριε, συνηθίζει να ζωγραφίζει διακόπτοντας τη σεξουαλική πράξη. Ωστόσο σε μια τέτοια διακοπή που αποπειράθηκε, λέρωσε απλώς μια παλιά εφημερίδα που βρέθηκε κοντά του κι από κάτω έβαλε την υπογραφή του. Ξέρετε πόσο πουλήθηκε αυτή η νερομπογιά; Ο Πικασσό είναι πάνω από 100 χρονών, κύριε …»...

ΕΝΑΣ ΑΡΑΒΑΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΛΑΝΤΙΝ

Θα ’ρθει μια μέρα που ο Σαλαντίν θα μετανιώσει πικρά γι’ αυτή του την απόφαση. Στις 4 Σεπτεμβρίου η Ασκαλόν παραδίδεται˙ ακολουθεί η Γάζα που ανήκε στους Ναΐτες.

Ταυτόχρονα, ο Σαλαντίν στέλνει εσπευσμένα μερικούς εμίρηδες του στρατού του στην περιοχή της Ιερουσαλήμ, όπου καταλαμβάνουν πολλές περιοχές, όπως αυτή της Βηθλεέμ. Τώρα πια ο Σουλτάνος έχει μόνο μια επιθυμία: να στέψει τη νικηφόρο εκστρατεία του και την προσωπική του επιτυχία με την επανάκτηση της Ιερής πόλης...

ΕΛΛΑΔΑ: ΤΟ ΕΘΕΛΟΥΣΙΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ!

Για εκατόν πενήντα περίπου χρόνια, στο ελλαδικό κρατίδιο η κυρίαρχη αντίληψη για την ελληνικότητα, η αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση των Ελλήνων, ταυτιζόταν με το ιδεολόγημα που είχε επινοηθεί τον μεσαίωνα στη μετα – ρωμαϊκή Δύση: Ότι η Αρχαία Ελλάδα τέλειωσε ιστορικά με το κλείσιμο των Φιλοσοφικών Σχολών της Αθήνας από τον Ιουστινιανό (529 μ.Χ.), η φιλοσοφία ξέπεσε σε θεολογία (δηλαδή σε δογματικό ιδεολογικό σύστημα βασισμένο σε αναπόδεικτες a priori παραδοχές) και μάλιστα παραχαραγμένη από τις πλάνες των Γραικών...

ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ

Ακόμα και για ένα ζήτημα τέτοιας εξόφθαλμης παθογένειας, υπάρχουν ενστάσεις στις οποίες πρέπει να δοθούν απαντήσεις. Οι ενστάσεις που καταγράφει ο Rossi είναι πολύ ρεαλιστικές, συχνά τις ακούω και ακόμα συχνότερα τις συναντώ στο ίδιο το διαδίκτυο: είναι άλλωστε χαρακτηριστική η ελαφρότητα με την οποία προσπερνούν το ζήτημα πάμπολλες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ή λοιποί ψυχαγωγικοί και «life – style» ιστότοποι...

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ

Από καιρό σε καιρό έρχονται στο φως αρχαιολογικά ευρήματα που μαρτυρούν μια κάποια αναστολή της γενικής υποχώρησης του παγανισμού. Στη Ζοάρα, μια τοποθεσία ακριβώς νότια της Νεκρής Θάλασσας, ο Θεανδρίτης, ένας θεός που λατρευόταν άλλοτε από τον Πρόκλο και τον Ισίδωρο, αντικαταστάθηκε από τον Άγιο Γεώργιο, το 515. Λιθάρια χαραγμένα με αφιερώματα του έκπτωτου θεού ξαναχρησιμοποιήθηκαν στη νέα τοιχοποιία, και μια επιγραφή με ημερομηνία 22 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς υμνεί με λυρισμό τη μετατροπή του αρχαίου ναού σε εκκλησία:

Εκεί που παλιά φώλιαζαν οι δαίμονες τώρα κατοικεί ο Θεός˙ εκεί όπου κάποτε το σκοτάδι άπλωνε τα πέπλα του τώρα λάμπει το φως της σωτηρίας˙ άγγελοι χορεύουν εκεί που κάποτε γίνονταν θυσίες στα είδωλα...

ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Ας αρχίσουμε από τα προβλήματα που γεννιώνται από συμπεριφορές των ομοφυλόφιλων. Αυτό που ενοχλεί πολλούς είναι η πάγια στάση του ομοφυλόφιλου ακτιβισμού να εμπνέεται ιδεολογικά αποκλειστικά από την μεταμοντέρνα νοοτροπία της δικαιωματικής ευρυχωρίας των πάντων προκειμένου να διεκδικήσει τη θέση του στην κοινωνία. Δεν ξεχνά βέβαια να την εμπλουτίσει με τη νεωτερική στάση του δικαιώματος όταν η διεκδίκηση λαμβάνει και νομικό χαρακτήρα, έτσι ώστε να συμμετάσχουν και οι ομοφυλόφιλοι στους θεσμούς και στις δομές της οικογενειακής ζωής...

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Μέσα στον οργανισμό του Ισραήλ υπήρχε και ένα άλλο ξένο σώμα, οι ελληνικές πόλεις. Ορισμένος αριθμός από οικισμούς, πολλοί από τους οποίους σημαντικοί, ήταν ελληνικοί και όχι εβραϊκοί. Άλλοι είχαν ιδρυθεί την εποχή που οι απόγονοι των στρατηγών του Μεγαλέξανδρου, οι Λαγίδες από την Αίγυπτο και οι Σελευκίδες από την Συρία, κρατούσαν στα χέρια τους την Παλαιστίνη, όπου είχαν εγκαταστήσει διάφορους δήμους με έλληνες μετανάστες. Αποτελούσαν τη Δεκάπολη, μια ομοσπονδία από δέκα πόλεις...

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΓΓΕΛΩΝ – ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Ο πόλεμος έγινε αναπόφευκτος, τον ετοίμασε με μια ακούραστη υπομονή επιστρατεύοντας όλες τις ικανότητες ενός προνοητικού πνεύματος. Δίνοντας στους Θρόνους και τις Κυριότητες το ρόλο των Χαλύβων και των Κυκλώπων, έβγαλε από τα γύρω βουνά σίδερο που τ’ αγαπούσε περισσότερο από το χρυσάφι κι έφτιαξε όπλα μέσα στις σπηλιές τ’ ουρανού. Ύστερα συγκέντρωσε στις έρημες, πολικές πεδιάδες μυριάδες Πνεύματα, τα όπλισε και τα γύμνασε...

ΜΑΡΙΑ Η ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΣΣΑ: Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΨΗΣΕ ΚΑΙ ΕΦΑΓΕ ΤΟ ΓΙΟ ΤΗΣ!

Στην πολιορκία της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ., έγιναν φρικιαστικά και ανείπωτα γεγονότα!

  

Μια γυνή από τους κατοικούντας πέραν του Ιορδάνου, καλουμένη Μαρία, θυγάτηρ του Ελεαζάρου, από την κώμην Βαθεζώρ – το όνομα σημαίνει οίκος υσσώπου –, επίσημος δια το γένος και τον πλούτον, καταφυγούσα εις τα Ιεροσόλυμα με το άλλο πλήθος συνεπολιορκείτο και αυτή. Τα άλλα αγαθά αυτής, όσα είχε συσκευάσει και μετέφερεν από την Περαίαν εις την πόλιν, διήρπασαν οι τύραννοι, τα δε λείψανα της περιουσίας και οσάκις εύρισκε κάτι διά τροφήν εισβάλλοντες καθημερινώς οι ένοπλοι ήρπαζον. Δεινή δε αγανάκτησις κατέλαβε την γυναίκα, η οποία, λοιδορούσα και καταρωμένη τους άρπαγας, τους εξηρέθιζεν εναντίον της.

ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ

Ο ακαταπόνητος Πλούταρχος πασχίζει να δείξει πως η λατρεία των Ιουδαίων είναι διονυσιακού τύπου: Ο αρχιερέας τους φορά στις γιορτές «μίτρα» και «νεβρίδα» χρυσοπλούμιστη, «ποδήρη χιτώνα» και «κοθόρνους» κ’ έχει κρεμασμένα από τη στολή του κουδούνια που σημαίνουν καθώς περπατεί, ως και παρ’ ημίν˙ μεταχειρίζουνται κρότους σε νυχτερινές τους τελετές (παρά τα νυκτέλια …) και χαλκοκρότους τας του θεού τιθήνας προσαγορεύουσι˙ απέναντι (;) του ναού δείχνουνται τα σχέδια θύρσου και ντεφιών˙ και ταύτα ουδενί δήπουθεν άλλω θεών ή Διονύσω προσήκεν. Τις ομοιότητες, αυλούς, τύμπανα, κισσούς, και το Χρυσό Κλήμα του ναού, τις βλέπει ο Τάκιτος, μα με κριτικότερο μάτι: Οι γιορτές του Διονύσου είναι χαρωπές και γελαστές, μα των Εβραίων ρυπαρές και παράλογες, λέει...

Η ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΑΝΕΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ!

Michael H. Shank

Το χριστιανικό κόμμα [στις αρχές του Μεσαίωνα] διατεινόταν ότι όλη η γνώση βρίσκεται στις Γραφές και στις παραδόσεις της Εκκλησίας … Η Εκκλησία παρουσιάζεται έτσι ως τόπος αποθήκευσης και τρόπος διευθέτησης της γνώσης˙ ήταν ανά πάσα στιγμή πρόθυμη να καταφύγει στην πολιτική εξουσία προκειμένου να επιβάλλει την υπακοή στις αποφάσεις της. Ακολούθησε τοιουτοτρόπως μια διαδρομή που καθόρισε όλη τη μελλοντική της πορεία: έγινε ένα εμπόδιο για την πνευματική πρόοδο της Ευρώπης για περισσότερο από χίλια χρόνια.

John William Draper,

History of the Conflict between

Religion and Science (1874)

Ο μύθος της αντίθεσης της μεσαιωνικής Εκκλησίας στην επιστήμη δεν είναι πιθανόν να αναχωρήσει εύκολα – εν μέρει επειδή ταιριάζει κάλλιστα με άλλους χαϊδεμένους μύθους σχετικά με τον Μεσαίωνα, και εν μέρει επειδή είναι τόσο εύκολο να παραχθεί. Όποιος έχει ακουστά την ένσταση του Τερτυλλιανού – «Τι κοινόν μεταξύ Αθηνών και Ιερουσαλήμ;» – και την παρουσία του Γαλιλαίου ενώπιον της Ιεράς Εξετάσεως, μπορεί απλώς να συνδέσει άμεσα τα δύο αυτά σημεία. Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι η προϋπόθεση, επίσης μυθική, ότι ο Γαλιλαίος καταδικάστηκε από μια μεσαιωνική Εκκλησία που έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα...

Η ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΑΠΑΓΩΓΗ ΠΑΙΔΙΟΥ

Μισοπεθαμένος απ’ την πείνα, ο Κέρμιτ Κρολλ μπήκε τρεκλίζοντας στο λίβινγκ ρουμ του σπιτιού των γονιών του, όπου εκείνοι τον περίμεναν μ’ αγωνία, μαζί με τον επιθεωρητή Φορντ.

Ευχαριστώ που πληρώσατε τα λύτρα γέροι μου, είπε ο Κέρμιτ. Είχα χάσει κάθε ελπίδα ότι θα ’βγαινα από κει μέσα ζωντανός.

Πες μας για την απαγωγή, είπε ο επιθεωρητής.

Κατέβηκα στην πόλη να δώσω το καπέλο μου για σιδέρωμα, όταν μια λιμουζίνα σταμάτησε δίπλα μου και δυο άντρες με ρωτήσανε αν θα ’θελα να δω ένα άλογο που ’ναι σε θέση ν’ απαγγείλει ομιλίες του Λίνκολν. Τους είπα ναι και μπήκα μέσα. Αμέσως μετά, με χλωροφορμίζουν και ξυπνάω δεμένος σε μια καρέκλα, με δεμένα και τα μάτια.

Η ΠΛΗΞΗ, Ο ΦΟΒΟΣ ΚΙ Ο ΘΥΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΝΤΟΜΗ

Ο Ιωνάθαν Γλάρος πέρασε τις υπόλοιπες του μέρες μόνος, αλλά πέταξε μακριά, πιο μακριά απ’ τους Πέρα Βράχους. Ήταν θλιμμένος, όχι από μοναξιά, αλλά γιατί οι γλάροι αρνήθηκαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε. Αρνήθηκαν ν’ ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν.

Κάθε μέρα μάθαινε περισσότερα. Έμαθε πως μία βουτιά μπορούσε να τον βοηθήσει ν’ ανακαλύψει τα σπάνια και νόστιμα ψάρια που κολυμπούσαν κοπαδιαστά δέκα πόδια κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού: δε χρειαζόταν πια ψαρόβαρκες και μπαγιάτικο ψωμί για να επιζήσει...

Η ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Αν ρωτήσει κανείς τυχαία τους ανθρώπους στον δρόμο τι αποτελεί κατά τη γνώμη τους “αγιότητα”, η απάντηση που θα λάβει κατά κανόνα είναι περίπου η εξής: άγιος είναι εκείνος που δεν κάνει αμαρτίες, που τηρεί τον νόμο του Θεού, είναι ηθικός από κάθε άποψη, με μια φράση: “δεν αμαρτάνει”. Σε ορισμένες περιπτώσεις στην έννοια της αγιότητας προστίθεται ένα στοιχείο και μια χροιά μυστικισμού, σύμφωνα με την οποία άγιος είναι εκείνος που έχει εσωτερικά βιώματα, επικοινωνεί με το “θείον”, περιέρχεται σε έκσταση και βλέπει πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άλλοι άνθρωποι, με λίγα λόγια ζει υπερφυσικές καταστάσεις και ενεργεί υπερφυσικές πράξεις...

ΤΟ ΜΑΚΑΒΡΙΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

Μόλις σκότωσα τον άντρα μου, είπε μέσα σε λυγμούς η Σύνθια Φρημ. Στεκότανε πάνω από το πτώμα του ρωμαλέου άντρα, μες στο χιόνι.

Πως έγινε; ρώτησε ο επιθεωρητής Φορντ, χωρίς περιστροφές.

Κυνηγούσαμε. Ο Κουίνσυ λάτρευε το κυνήγι όπως κι εγώ. Χωριστήκαμε προς στιγμήν. Οι θάμνοι ήταν πολύ ψηλοί. Μάλλον τον πήρα για σκίουρο. Του την άναψα. Ήταν πια αργά. Την ώρα που τον έγδερνα, συνειδητοποίησα πως ήμασταν παντρεμένοι.

Χμμ, συλλογίστηκε ο επιθεωρητής Φορντ, ρίχνοντας μια ματιά στα ίχνη πάνω στο χιόνι. Πρέπει να ’χετε πολύ σταθερό χέρι. Φροντίσατε να του τη φυτέψετε ακριβώς στο δοξαπατρί...

ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΖΕΣΤΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ!

“Αλλά γιατί βάζετε στο στόχαστρο ειδικά τους Εβραίους;”

“Μα επειδή στην Ρωσία υπάρχουν Εβραίοι. Αν ήμουν στην Τουρκία, θα έβαζα στο στόχαστρο τους Αρμένιους”.

“Επομένως, θέλετε ν’ αφανιστούν οι Εβραίοι, όπως – ίσως να τον γνωρίζετε – ο Οσμάν Μπέης”.

“Ο Οσμάν Μπέης είναι ένας φανατικός και, επιπλέον, είναι και ο ίδιος Εβραίος. Καλύτερα να κρατηθείτε μακριά του. Εγώ δεν θέλω να καταστρέψω τους Εβραίους, τολμώ να πω ότι οι Εβραίοι είναι οι καλύτεροί μου σύμμαχοι. Εγώ ενδιαφέρομαι για την ηθική του ρωσικού λαού και δεν επιθυμώ (ή μάλλον τα πρόσωπα που θέλω να εξυπηρετήσω δεν επιθυμούν) αυτός ο λαός να κατευθύνει τη δυσαρέσκειά του εναντίον του Τσάρου. Συνεπώς χρειάζεται ένας εχθρός...

ΚΑΤΑ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ: ΒΕΓΓΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΣΥΓΧΟΡΔΙΑ

Για δείτε! Ο Θανάσης Βέγγος έφυγε τη χρονιά η οποία είχε ανακηρυχθεί “έτος Παπαδιαμάντη” (2011)! Υπό μίαν έννοια, αμφότεροι υπήρξαν φευγάτοι, παρόλο που ήταν εντελώς καθημερινοί. Καθόσον, φευγάτοι είναι όσοι νοιάζονται για την καθημερινότητα, τη διεμβολίζουν με ένα όραμα, κι έτσι τη μπολιάζουν δίχως να ρουφηχτούν απ’ αυτήν. Είναι η αρετή τού να ζεις εδώ, μα να δύνασαι να κρίνεις την ενθαδικότητά σου με πόνο και με έγνοια. Και το ονομάζω αρετή αυτό, για να το αντιδιαστείλω από τη σαρωτική σήμερα κριτική που ασκείται δίχως πόνο και δίχως έγνοια, κακιασμένη και ανηλεής, κυοφορώντας μονάχα τη διαιώνιση της καθημερινής κακίας...

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΑΔΥΝΑΤΗ

Όποιοι και αν είναι οι λόγοι που προκάλεσαν το θάνατο του Θεού στην εμπειρία του σύγχρονου ανθρώπου ο θάνατος του Θεού έχει δύο τραγικές συνέπειες για τον άνθρωπο. Έχει προκαλέσει την απώλεια του νοήματος της ζωής και έχει κάνει την αγάπη ανέφικτη˙ και χωρίς την αγάπη η ζωή του ανθρώπου γίνεται ανυπόφορη, όσες και αν είναι οι υλικές ανέσεις, όποια και αν είναι τα επιτεύγματα της επιστήμης...

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΜΗΧΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΓΥΜΝΙΑ ΜΑΣ

Όταν ονειρευόμαστε πως είμαστε γυμνοί ή όχι όσο πρέπει ντυμένοι μπροστά σε ξένους, το όνειρο αυτό δε συνοδεύεται συνήθως από κανένα συναίσθημα ντροπής. Επιβάλλεται όμως να ασχοληθούμε με ένα τέτοιο όνειρο μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει σ’ αυτό το συναίσθημα ντροπής και αμηχανίας, όταν θέλουμε να φύγουμε και να κρυφτούμε και όταν νιώθουμε πως είναι αδύνατο να κινηθούμε από τη θέση που βρισκόμαστε και είμαστε ολοκληρωτικά ανίσχυροι να μεταβάλουμε τη στενόχωρη αυτή κατάσταση...

Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ

Ήταν, καθώς θυμάσαι ίσως – συνέχισε η Ξένια – πρώιμος σ’ όλα για την ηλικία του και φυσικά για μένα που μόλις έβγαινα στον κόσμο, ό,τι έλεγε ασκούσε πάνω μου μιαν απέραντη γοητεία. Αλλά και τώρα μπορώ να πω, ύστερ’ από τόσα χρόνια, όταν θυμάμαι τις συζητήσεις που είχαμε μαζί, αισθάνομαι συχνά το ίδιο ρίγος και μια περίεργη έκπληξη γιατί πολλά απ’ αυτά που έλεγε τότε σαν μια παράξενη Κασσάνδρα συνέβηκαν κατά τον πιο απίθανο τρόπο...

ΤΟ ΓΥΜΝΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΕΜΝΟΝ;

Το γυμνόν είναι άσεμνον; Φίλος μου, ποτέ, θεολόγος και πανεπιστημιακός καθηγητής, εισηγήθηκε στον τότε υπουργό Παιδείας την, δια το ασκανδάλιστον ημών των ανδρών, με φουφούλες ένδυσιν των μαθητριών κατά το μάθημα της γυμναστικής. Και ο υπουργός το υιοθέτησε. Το μέτρο μπορεί να μην ήταν άσκοπο, αν περί τούτου μόνο επρόκειτο. Όχι όμως διότι «πάσα σαρξ χόρτος εστί» κτλ. κτλ. Η ηθική του ντυτού δεν θα ’χε εξ αυτού κανένα κέρδος. Αλλά το ειδικό βάρος της φτωχής μου τούτης συντομίας των λόγων δεν είναι αν το ντυμένο ή το γυμνό είναι ηθικότερον το ένα από το άλλο˙ μπορεί να είναι και τα δυο τους ανήθικα ή και τα δυο τους ηθικά – όπερ έδει, βέβαια, δείξαι. Το ειδικό βάρος είναι ότι εξ’ αυτού πρόβαλε το ιδεολογικόν της ρύγχος η απειρία...

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΠΡΟΚΛΟΣ ΣΤΟ «ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ» ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Οι Εθνικοί γίνονταν άνθρωποι των γραμμάτων και όχι της δράσης, όπως δείχνει το παράδειγμα του Ολυμπιόδωρου. Και η Αθήνα, όπου σπούδασε, έγινε το καταφύγιο του «στοχαστικού» παγανισμού. Για περισσότερο από μισό αιώνα η Αθήνα δοξάστηκε χάρη στην παρουσία του φιλόσοφου Πρόκλου, από το 430 ή 432 έως το θάνατό του στις 17 Απριλίου 485. Από τους Εθνικούς του 5^ου αιώνα, ο Πρόκλος είναι αναμφίβολα η πιο γοητευτική φυσιογνωμία, αλλά και μια από τις πιο γνωστές, χάρη στη βιογραφία του που έγραψε ο μαθητής και διάδοχός του Μαρίνος από τη Νεάπολη (ή Ναμπλούς) της Σαμάρειας. Είναι αλήθεια ότι η βιογραφία αυτή δεν είναι ισάξια ενός Πρόκλου, που στα εικοσιοχτώ του έγραψε έναν εξαιρετικό σχολιασμό του Τίμαιου του Πλάτωνα...

ΤΙΤΟΣ, Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟ ΛΑΟ!

Είχε από τη φύση του απέραντα καλή διάθεση προς τους άλλους. Και ενώ, σύμφωνα με μια πρακτική που είχε καθιερώσει ο Τιβέριος, όλοι οι αυτοκράτορες που τον διαδέχθηκαν αρνούνταν να επικυρώσουν ευεργετήματα που είχαν χορηγηθεί από τους προκατόχους τους, εκτός εάν τα είχαν χορηγήσει και αυτοί στα ίδια άτομα, πρώτος ο Τίτος με ένα μοναδικό διάταγμα του επικύρωσε όλα τα προηγούμενα, χωρίς καν να περιμένει να του το ζητήσουν. Επιπλέον, όσον αφορά τα υπόλοιπα αιτήματα των ανθρώπων, είχε ως απαράβατη αρχή του να μην αφήνει κανέναν να φεύγει απελπισμένος...

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Ο έρωτας δεν εκφράζεται με δύο ή τρεις τρόπους. Ο τρόπος του κάθε ανθρώπου να εκφράση την ερωτική του διάθεση είναι μοναδικός, όπως τα δακτυλικά του αποτυπώματα, και επομένως δεν χωράει σε στερεότυπα. Ο έρωτας είναι το στοιχείο εκείνο της ανθρωπίνης ιδιαιτερότητος που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο δεν μπορεί να προσαρμοσθή σε κάτι που δεν είναι, χωρίς να διαστραφή. Η κλωνοποίηση του έρωτα είναι από τους πιο απάνθρωπους βιασμούς της ανθρωπίνης φύσεως που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί απερίγραπτα τους ανθρώπους και εμεδοθεύθη με τα πιο εγωιστικά, τα πιο χαμερπή και τα πιο εγκληματικά κίνητρα...

Η ΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΦΗΒΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΚΑΜΨΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η πρώτη περίοδος της ζωής κατά την οποία αναπτύσσονται απόψεις για το σωστό και το λάθος με απολυτότητα είναι η εφηβεία. Η ανάπτυξη της διανοητικότητος που συμβαίνει τότε, σε συνδυασμό με την ανάγκη άμυνας απέναντι στις ενορμήσεις οι οποίες κάνουν την εμφάνισή τους, συντελούν στο να βλέπουμε συχνά το φαινόμενο εφήβων απόλυτων στην κρίση τους, που διαιρούν τον κόσμο σε καλούς και κακούς, που δεν ανέχονται την αβεβαιότητα ή τον συγκερασμό.

Όσο και αν η συνθήκη αυτή αποτελή πολλές φορές την μήτρα που θα κυοφορήση αργότερα αληθινές εμπνεύσεις και υψηλά κίνητρα, δεν θα πρέπη να λησμονήται ποτέ ο προσωρινός, καθ’ όσον αναπτυξιακός, χαραχτήρας αυτών των ριζικών διλημμάτων˙ συνεπώς η εγκατάλειψή τους σε μεταγενέστερη φάση δεν συνιστά πάντα συμβιβασμό αλλά πιθανώς και ωριμότητα...

ΔΥΟ ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο τα δημοσιεύματα που περιγράφουν σκανδαλοθηρικά και συχνά πορνογραφικά τις αμαρτίες των κληρικών. Τα δημοσιεύματα αυτά παρουσιάζουν τους κληρικούς σαν καλοπερασάκηδες, αδιάφορους για τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων, εκμεταλλευτές, υποκριτές, που θέλουν να περπατάνε «εν στολαίς» και να επιδεικνύονται στους δημόσιους χώρους και να έχουν την πρωτοκαθεδρία στις δημόσιες συγκεντρώσεις και που «προφάσει μακρά προσευχόμενοι», κατεσθίουν τους πενιχρούς πόρους των απλών ανθρώπων.

Όλα αυτά είναι μισές αλήθειες και γράφονται με την ξεκάθαρη πρόθεση να υπονομεύσουν το έργο της Εκκλησίας. Δεν λέγονται ούτε με αγάπη ούτε με προφητική διάθεση. Τη χρησιμοποίηση όμως της μισής αλήθειας σαν όπλου όλοι αυτοί που δημοσιεύουν αυτούς τους λιβέλλους, την έμαθαν από μας...

Η «ΞΥΛΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ» ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ

Όταν το ιδεολόγημα υποκαταστήσει την εμπειρική πιστοποίηση και την ασκητική αναζήτηση, τότε η αλλοτριωτική υποκατάσταση αποτυπώνεται αμέσως στη γλώσσα: Κατακλύζεται η γλώσσα από νοηματικά αυτονόητα και συμβατικά στερεότυπα, ξεκρέμαστες έννοιες – σημαίνοντα που δεν παραπέμπουν σε εμπειρία σημαινομένων, λειτουργούν αυτοδύναμα επιβάλλοντας σαν «γνώση» την απλή κατανόηση. Η θρησκευτική ιδεολογία εκφράζεται με γλώσσα «νοητών ειδώλων», εννοιών αυτονομημένων από την εμπειρική πιστοποίηση (και η αυτονόμηση αποκλείει έστω και την υποψία του ενδεχομένου εμπειρικής πιστοποίησης)...

ΟΙ ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΤΥΑΝΕΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟ ΤΟΝ ΤΥΡΙΟ

Διαβάσαμε το βιβλίο του Φιλόστρατου του Τύριου [1], «Εις τον Βίον του Απολλωνίου του Τυανέα», Λόγοι οκτώ. Ο τρόπος έκφρασής του είναι σαφής, με πολλή χάρη και επιγραμματικός, αναβλύζει γλυκύτητα και φιλοδοξεί να εκφράζεται με αρχαιοπρεπή τρόπο και νεοφανείς συντάξεις.

Διηγείται ότι ο Απολλώνιος μετέβη και στους Ινδούς, τους οποίους ονομάζει και Βραχμάνες, από τους οποίους έμαθε πάμπολλα από τις περί Θεού αντιλήψεις τους, αλλά και στους σοφούς των Αιθιόπων, που τους ονομάζει Γυμνούς, επειδή όλη τη ζωή τους την περνούν γυμνοί, χωρίς ούτε κρύο να τους ενοχλεί ώστε να ντυθούν. Γράφει ότι υπερέχουν πολύ οι σοφοί των Ινδών από τους των Αιθιόπων, και ότι κατοικώντας, λέγει, σε χώρο κοντύτερα στην επίδραση του ήλιου έχουν οξύ και καθαρό μυαλό, και επειδή είναι και αρχαιότεροι...

Η ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΥΠΕΡΑΝΔΡΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

«Οι δυσάρεστες επιπτώσεις του ανδρικού ιδεώδους είναι αρκετά σοβαρές για τους περισσότερους άνδρες οι οποίοι αποκλίνουν από το μυθικό κανόνα της επιτυχίας, της δύναμης, της κυριαρχίας και της σωματικής ρώμης. Προάγοντας αυτή την απρόσιτη εικόνα του ανδρισμού, καταλήγουν σε μια οδυνηρή κρίση συνείδησης: ότι είναι ατελείς άνδρες.

Για να αντισταθούν στο μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας, ορισμένοι άνδρες πιστεύουν πως ανακάλυψαν το φάρμακο στην επίδειξη υπερανδρισμού. Στην πραγματικότητα βρίσκονται δέσμιοι μιας ιδεοληπτικής και ψυχαναγκαστικής αρρενωπότητας, που δεν τους αφήνει ποτέ ήσυχους. Αντίθετα, γίνεται πηγή αυτοκαταστροφής και επιθετικότητας εναντίον όλων όσων απειλούν να προκαλέσουν την πτώση του προσωπείου[1]»...

Η ΗΔΟΝΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Οι άνθρωποι υποτάσσονται μάλλον με ευκολία στους πάσης φύσεως θεσμούς εξουσίας – σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να μιλήσει κανείς και για την ηδονή της υποταγής ή για φανατισμένη υποταγή. Ποια μπορεί να είναι η αιτιολόγηση αυτής της διαπίστωσης;

Μια πιθανή ερμηνεία είναι ότι η υποταγή απαλλάσσει το άτομο από την ευθύνη, τη διακινδύνευση, την ελευθερία – το απαλλάσσει από το φόβο της ενηλικίωσης. Άλλοι – όχι το ίδιο το άτομο – αποφασίζουν, επιλέγουν, διακινδυνεύουν το λάθος, το άτομο πειθαρχεί, ακολουθεί. Η μητρική αγκαλιά και φροντίδα, η δύναμη και αυθεντία του πατέρα, η μετάθεση της ευθύνης των αποφάσεων στην προστατευτική αυτή στοργή και εγκυρότητα, βρίσκουν ένα ποθητό υποκατάστατο σε εξουσιαστικούς θεσμούς και πρόσωπα. Είναι μια ηδονική καθυστέρηση του απογαλακτισμού, βολική άρνηση της ενηλικίωσης...

Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΣΤΕΦΕΤΑΙ ΘΕΟΣ!

Και ο Σατανάς στέφθηκε Θεός. Στριμωγμένοι πάνω στα αστραπόβολα τείχη της ουράνιας Ιερουσαλήμ, απόστολοι, ποντίφικες, παρθένοι, μάρτυρες, ομολογητές, όλος ο λαός των εκλεκτών που κατά τη διάρκεια της άγριας μάχης ζούσε μέσα σε μια ηδονική μακαριότητα, απολάμβανε με άπειρη αγαλλίαση το θέαμα της στέψης. Οι εκλεκτοί δέχτηκαν μ’ ενθουσιασμό την πτώση του Υψίστου και την άνοδο του Σατανά στο Θρόνο του Κυρίου. Έχοντας συμμορφωθεί στη θέληση του Θεού που τους είχε απαγορέψει τον πόνο, τραγούδησαν τους πατροπαράδοτους ύμνους δοξολογώντας τον καινούριο Κύριο...

ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Θυμάμαι τούτη την ανατολίτικη ιστορία: Μια φορά ήτανε ένας σουλτάνος αιμοβόρος και τον καταριότανε όλος ο κόσμος. Τη νύχτα γινότανε «τεπτίλι», δηλ. έβαζε ξένα ρούχα, και γύριζε μέσα στα σοκάκια και στα μαγαζιά, για να δει τι έλεγε ο κόσμος γι’ αυτόν. Από παντού άκουγε κατάρες και βλαστήμιες. Μα δεν απελπιζότανε. Δυο – τρία χρόνια έβγαινε στη βόλτα, μα δεν άκουσε μήτε έναν άνθρωπο να πει καλόν λόγο για τον σουλτάνο.

Απάνω στα τρία χρόνια, εκεί που περπατούσε ένα βράδυ σ’ έναν δρόμο, μια γρηά, πολύ γρηά, τον γνώρισε, κ’ είπε: «Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, μέρες να κόβει ο Αλλάχ από μένα, χρόνια να σου τις δίνει». Ο σουλτάνος παραξενεύτηκε πως βρέθηκε άνθρωπος να τον ευχηθεί, και ρώτησε τη γρηά τι καλό είχε δει από αυτόν και τον ευχιότανε...

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ

Η θρησκεία του Δωδεκάθεου ως συνόλου, εμφανίζεται για πρώτη φορά και αυτή στην Αθήνα του 6^ου αιώνα. Ο πρώτος βωμός των Δώδεκα θεών αφιερώθηκε από τον Πεισίστρατο, εγγονό του τυράννου, μας πληροφορεί ο Θουκυδίδης[1]. Το Δωδεκάθεο, ως ένα σώμα θεών, εξέφραζε τη συσπείρωση και συνεπώς την ισχύ της πόλεως. Και γι’ αυτό ακριβώς, η μοίρα του είναι συνδεδεμένη με τη μοίρα της. Ο Πεισίστρατος, που το καθιέρωσε, θέλησε να ενισχύσει με αυτό τον τρόπο την αθηναϊκή ενότητα, αφού κάθε θεός λατρευόταν από μια από τις φυλές των Αθηνών (ο Άρης στις Αχαρνές, ο Ποσειδώνας στο Σούνιο, η Άρτεμις στη Βραυρώνα κ.ο.κ.) και την εκ της ενότητας υπεροχή της πόλης[2] σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο...

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ

Τον ήξερα σα νέο που είχε χαθεί στο μονοπάτι της ζωής, που τον κέντριζαν οι άγριες παρορμήσεις του και που ακολουθούσε το θάνατο κυνηγώντας τις επιθυμίες του. Τον ήξερα σαν ένα τρυφερό λουλούδι που οι άνεμοι της απερισκεψίας το είχαν παρασύρει στη θάλασσα της άσεμνης ηδονής.

Τον ήξερα από κείνο το χωριό, σαν ένα κακότροπο αγόρι που κατέστρεφε με τα σκληρά του χέρια τις φωλιές των πουλιών και σκότωνε τα μικρά πουλιά στις φωλιές τους και ποδοπατούσε τα όμορφα άνθη των ευωδιαστών λουλουδιών.

Τον ήξερα στο σχολείο σαν έφηβο που αποστρεφόταν τη μάθηση, αλαζονικό, κι εχθρό της ειρήνης και της φιλίας.

Τον ήξερα στην πόλη σαν ένα νέο που εμπορευόταν την τιμή του πατέρα του σ’ άτιμες αγορές, και ξόδευε τα χρήματα του πατέρα του σε κακόφημα σπίτια και παράδινε το νου του στο χυμό του σταφυλιού...

Ο ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ

«Κανείς δεν μπορεί να χορέψει καλά στο ένα πόδι». Έτσι λέει ένα νοτιοαφρικανικό ρητό, παροιμία θαρρώ μαζί και γρίφος. Μοιάζει να είναι υπόμνηση ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη μιαν υπαρξιακή ισορροπία προκειμένου να πορευτεί ανθρώπινα στη ζωή. Ο χορός είναι βασικός τρόπος έκφρασης και δημιουργίας, κι έτσι νομίζω πως το αίτημα για σωστό χορό παραπέμπει ουσιαστικά στο αίτημα για πληρότητα ζωής: για ζωή, δηλαδή, που δεν καρτερά απλώς την εκμέτρηση του ζειν, αλλά αναζητεί νόημα και φτιάχνει αυτό που αν δεν το φτιάξει δεν θα φτιαχτεί ποτέ από μόνο του...

Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΘΕΟΣ

Υπό τους όρους αυτούς, γίνεται φανερό ότι πάντως ο Δίας δεν ήταν «πατέρας θεών και ανθρώπων» [1], με τον τρόπο που νιώθουμε εμείς τον Θεό Πατέρα. Πρώτ’ απ’ όλα, ο Δίας δεν αναγνωριζόταν ως δημιουργός των ανθρώπων. Ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος μιλούν για δημιουργία του ανθρώπου από το Δία. Ο Πίνδαρος τονίζει ότι η Γη είναι η κοινή μητέρα και των θεών και των ανθρώπων [2].

Η έκφραση, λοιπόν, «πατέρας θεών και ανθρώπων» πρέπει να διαβάζεται ως αναφορά στην εξουσία του Δία, κι όχι στη δημιουργία του˙ ένιωθαν ότι στην εντολή του δεν μπορούσε κανείς να μην υποταχθεί [3]. Μόνον στους ελληνορωμαϊκούς χρόνους, ο Δίας αναγνωρίζεται ως όχι απλώς κυρίαρχος της φύσεως και του διέποντος αυτήν νόμου, αλλά και ως δημιουργός του ανθρώπου [4]. Ο Δίας όμως αυτός δεν είναι πια ο Δίας των αρχαίων, αλλά δάνειο όνομα του αγνώστου και κυριάρχου θεού...