Ο Ιωνάθαν
Γλάρος πέρασε τις υπόλοιπες του μέρες μόνος, αλλά πέταξε μακριά, πιο μακριά απ’
τους Πέρα Βράχους. Ήταν θλιμμένος, όχι από μοναξιά, αλλά γιατί οι γλάροι
αρνήθηκαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε. Αρνήθηκαν ν’
ανοίξουν τα μάτια τους και να δουν.
Κάθε μέρα
μάθαινε περισσότερα. Έμαθε πως μία βουτιά μπορούσε να τον βοηθήσει ν’
ανακαλύψει τα σπάνια και νόστιμα ψάρια που κολυμπούσαν κοπαδιαστά δέκα πόδια
κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού: δε χρειαζόταν πια ψαρόβαρκες και μπαγιάτικο
ψωμί για να επιζήσει...
Έμαθε να
κοιμάται στον αέρα, ακολουθώντας νυχτερινή πορεία πάνω στο θαλασσινό αγέρι και
καλύπτοντας εκατό μίλια απ’ το ηλιοβασίλεμα ως τα ξημερώματα. Με τον ίδιο
εσωτερικό του έλεγχο, πετούσε μέσ’ από βαριά θαλασσινή ομίχλη κι ανέβαινε ακόμα
πιο ψηλά στον αστραφτερό καθαρό ουρανό … ενώ την ίδια ώρα όλοι οι άλλοι γλάροι
στέκονταν στη στεριά μέσα στην καταχνιά και τη βροχή. Έμαθε να πετάει με τους
αψηλούς ανέμους, βαθιά πάνω απ’ τη στεριά, να βρίσκει εκεί για να τραφεί
νόστιμα έντομα.
Ό,τι είχε
κάποτε ελπίσει να προσφέρει στο Σμήνος το κέρδιζε τώρα μόνο για τον εαυτό του˙
έμαθε να πετάει, και δε μετάνιωσε για το τίμημα που χρειάστηκε να πληρώσει. Ο
Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρος ανακάλυψε πως η πλήξη κι ο φόβος κι ο θυμός είναι η
αιτία που η ζωή ενός γλάρου είναι τόσο σύντομη, κι όταν αυτά χάθηκαν απ’ τη
σκέψη του, έζησε μια πραγματικά μακριά κι ευχάριστη ζωή.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ
ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΜΠΑΧ «Ο ΓΛΑΡΟΣ ΙΩΝΑΘΑΝ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ», ΑΘΗΝΑ 1981
ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΜΠΑΧ
Υποψηφιότητες: Εθνικό Βραβείο Καλύτερου χαρτόδετου θρησκευτικού ή
εμψυχωτικού βιβλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου