Διαβάσαμε το
βιβλίο του Φιλόστρατου του Τύριου [1], «Εις τον
Βίον του Απολλωνίου του Τυανέα», Λόγοι οκτώ. Ο τρόπος έκφρασής του είναι σαφής,
με πολλή χάρη και επιγραμματικός, αναβλύζει γλυκύτητα και φιλοδοξεί να
εκφράζεται με αρχαιοπρεπή τρόπο και νεοφανείς συντάξεις.
Διηγείται ότι
ο Απολλώνιος μετέβη και στους Ινδούς, τους οποίους ονομάζει και Βραχμάνες, από
τους οποίους έμαθε πάμπολλα από τις περί Θεού αντιλήψεις τους, αλλά και στους
σοφούς των Αιθιόπων, που τους ονομάζει Γυμνούς, επειδή όλη τη ζωή τους την
περνούν γυμνοί, χωρίς ούτε κρύο να τους ενοχλεί ώστε να ντυθούν. Γράφει ότι
υπερέχουν πολύ οι σοφοί των Ινδών από τους των Αιθιόπων, και ότι κατοικώντας,
λέγει, σε χώρο κοντύτερα στην επίδραση του ήλιου έχουν οξύ και καθαρό μυαλό,
και επειδή είναι και αρχαιότεροι...
Λέγει ότι ο
Απολλώνιος δεν έπραξε τίποτε από όσα του αποδίδουν οι μυθικές διηγήσεις, τον
επαινεί όμως ότι έζησε βίο φιλόσοφο και εγκρατή, επειδή παρουσιάζει στις
συνήθειες και τη διδασκαλία του Πυθαγορική φιλοσοφία. Το τέλος του, λέγει,
είναι άγνωστο και πολλοί έχουν γι’ αυτό διάφορη γνώμη, και ότι αυτό το επιδίωξε
ο ίδιος. Γιατί και όταν ζούσε ακόμα, έλεγε, ο σοφός πρέπει να ζει χωρίς να
ξέρουν τίποτε γι’ αυτόν οι πολλοί, και αν όχι, τουλάχιστο να πεθάνει χωρίς να
το γνωρίζουν. Σε κανένα μέρος της γης δεν έγινε γνωστός ο τάφος του.
Λέγει ακόμα
ότι περιφρονούσε τελείως τα χρήματα, ώστε και την περιουσία του να την αφήσει
στον αδελφό του και σε άλλους και από κανέναν από τους ανθρώπους της εξουσίας,
παρόλο που τον τιμούσαν, δεν πείσθηκε να δεχθεί χρήματα. Λένε ότι προέβλεψε την
πείνα στην Έφεσο και όταν συνέβη αυτή την κατέπαυσε. Επίσης ότι είδε ένα
λιοντάρι και είπε ότι μέσα στο θηρίο ήταν η ψυχή του βασιλιά των Αιγυπτίων
Αμάσιδος, τιμωρούμενη για τις πράξεις της ζωής της.
Ακόμα ότι
ήλεγξε και την Έμπουσα [2], που μεταμφιεσμένη σε
εταίρα προσποιούνταν ότι ήταν ερωτευμένη με τον Μένιππο [3]. Επίσης μια κοπέλα που πέθανε, όπως φαινόταν, στη Ρώμη την
επανέφερε στη ζωή, και ότι δεμένος στη φυλακή έλυσε τα πόδια του, κι ότι
απολογήθηκε στον Δομιτιανό, τον βασιλιά των Ρωμαίων, για τον εαυτό του και για
τον Νερούα (Νέρβα), που βασίλεψε στη Ρώμη μετά τον Δομιτιανό, και ότι
εξαφανίσθηκε από το δικαστήριο μετά την απολογία του και πήγε στον Δημήτριο και
τον Δάμη, όπως είχε συμφωνήσει μαζί τους, χωρίς ν’ αργήσει αλλά αμέσως, παρόλο
παρόλο που μεταξύ τους μεσολαβούσε δρόμος μερικών ημερών. Αυτά λοιπόν πλάθει
γι’ αυτόν (ο Φιλόστρατος), όχι όμως και ότι ήταν μυητής, αν βέβαια έκανε κάποια
από τα μυστηριώδη που θρυλούνται από κάποιους ότι έκανε, αλλά τον παρουσιάζει
ότι από φιλοσοφία και καθαρότητα βίου έπραξε εκείνος όσα είπε αυτός˙ πιο πολύ
όμως οι μάγοι και οι γητευτές τον απεχθάνονταν, επειδή δεν ήταν αφοσιωμένος
στην τέχνη των μάγων.
Για τους
Ινδούς συρράπτει κάθε είδους παράλογα πράγματα και απίστευτα. Πιθάρια, λέγει,
γεμάτα βροχές και ανέμους βρέχουν στην χώρα όταν υπάρχει ανομβρία, και η γη
όταν στεγνώσει πέφτοντας ξανά βροχές σε κάθε μέρος από τα πιθάρια την αρδεύουν
άφθονα. Και λέγει και άλλες πάρα πολλές τέτοιες ανόητες τερατολογίες. Κι όλος
αυτός ο ζήλος που καταναλώθηκε για ματαιολογίες έχει συμπεριληφθεί σε οκτώ
λόγους.
Σημειώσεις
1. Φιλόστρατος:
Γεννήθηκε ίσως το 170 μ.Χ., γνωστός ως Φλάβιος Φιλόστρατος. Σώζεται και το έργο
του Βίοι φιλοσόφων
2. Έμπουσα:
δαίμων από εκείνους που αποστέλλονταν από τη θεά του φωτός της σελήνης την
Εκάτη, και που διαρκώς άλλαζε μορφή
3. Μένιππος:
Κυνικός φιλόσοφος των αρχών του γ΄ αιώνα που καταγόταν από την Παλαιστίνη, και
τον οποίο έχοντας τον υπόδειγμα ο Ρωμαίος Ουάρρων έγραψε τις «Μενίππειες
σάτυρες»
ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΦΩΤΙΟΥ «ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ Ή ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΕΚΔΟΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
ΜΕΡΕΤΑΚΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2001
ΜΕΓΑΣ ΦΩΤΙΟΣ
Ο Μέγας Φώτιος ή Άγιος Φώτιος διετέλεσε Πατριάρχης
Κωνσταντινουπόλεως από το 858 έως το 867 και από το 877 έως το 886. Θεωρείται
ως μία από τις σημαντικότερες μορφές της εν γένει ιστορίας του Βυζαντίου καθώς
και του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Βιβλία: Ο ηγεμων, Βιβλιοθήκη, οσα της ιστορίας: ανθολογία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου