Η επιστήμη απαιτεί αθεΐα;

Το μεγάλο και αναπόφευκτο λάθος του ισχυρισμού του Dawkins ότι η επιστήμη απαιτεί αθεΐα είναι ότι προχωρεί πιο πέρα από τις αποδείξεις. Εάν ο Θεός είναι έξω από τη φύση, τότε η επιστήμη δεν μπορεί ούτε να αποδείξει ούτε να αποκλείσει την ύπαρξή Του. Η ίδια η αθεΐα, επομένως, μπορεί να θεωρηθεί σαν μια μορφή τυφλής πίστης, αφού υιοθετεί ένα σύστημα που δεν μπορεί να υποστηριχθεί με βάση την καθαρή λογική...

Ο ΘΕΟΣ ΩΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ;

Βοηθούμενος από τον Henry Morris και τους συνεργάτες του, ο Δημιουργισμός της Νεαρής Γης προσπάθησε, τον τελευταίο μισό αιώνα, να δώσει εναλλακτικές εξηγήσεις για το πλήθος των παρατηρήσεων στο φυσικό κόσμο που φαίνονται να αντικρούουν την θέση του Δημιουργισμού. Αλλά τα θεμέλια του λεγόμενου επιστημονικού Δημιουργισμού είναι απελπιστικά ελαττωματικά...

Τα εθνικιστικά – σωβινιστικά κίνητρα στην επικράτηση του δαρβινισμού

Τα εθνικιστικά – σωβινιστικά κίνητρα, όταν πρόκειται για αγγλοσάξωνες. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να αμφισβητήσει στα σοβαρά ότι η επικράτηση του δαρβινισμού υποβοηθήθηκε από την ισχύ της βρεττανικής αυτοκρατορίας, της οποίας την επεκτατική πολιτική δικαίωνε κατά τρόπο «επιστημονικό». Και ασφαλώς θα κατέρρεε μαζί της αν τη σκυτάλη δεν παραλάμβανε η κυριαρχούμενη από αγγλοσάξωνες νέα μεγάλη δύναμη, οι Η.Π.Α.

Ένας παλιός και ένας σύγχρονος μύθος για την θεωρία της εξέλιξης

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο περί νέο – Δαρβινισμού, ας θυμηθούμε μια λησμονημένη σήμερα αντίληψη του Δαρβίνου, που αναφέρεται στο βιβλίο του «Η καταγωγή του ανθρώπου». Διερωτάται εκεί γιατί το σώμα του ανθρώπου είναι γυμνό από τρίχωμα και απαντά:

ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΖΩΟ ΘΕΟΥΜΕΝΟ

Ο πρώτος που επιχείρησε μια συστηματική ταξινόμηση των ζώντων οργανισμών υπήρξε ο Λινναίος. Σ’ αυτήν δεν παρέλειψε να περιλάβει και τον άνθρωπο, τον οποίο κατέταξε όχι σε χωριστό βασίλειο αλλά στο βασίλειο των ζώων. Τον περιέγραψε μάλιστα με τη μεγαλύτερη ως τότε ακρίβεια, το 1735, στην πρώτη έκδοση του θεμελιακού έργου του «Το σύστημα της φύσης» (Systema Naturae). Ο άνθρωπος τοποθετείται ανάμεσα στα θηλαστικά, στην τάξη των πρωτευόντων, δίπλα στον πίθηκο και την νυχτερίδα. Ο Λινναίος έγραφε: «Δεν μπορώ να ανακαλύψω τη διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και τον ουρακουτάγκο, μολονότι έστρεψα την προσοχή μου σ’ αυτό το σημείο. Εντόπισα μόνο μερικά αβέβαια χαρακτηριστικά.»...

Η ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΑΝΕΣΤΕΙΛΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ!

Michael H. Shank

Το χριστιανικό κόμμα [στις αρχές του Μεσαίωνα] διατεινόταν ότι όλη η γνώση βρίσκεται στις Γραφές και στις παραδόσεις της Εκκλησίας … Η Εκκλησία παρουσιάζεται έτσι ως τόπος αποθήκευσης και τρόπος διευθέτησης της γνώσης˙ ήταν ανά πάσα στιγμή πρόθυμη να καταφύγει στην πολιτική εξουσία προκειμένου να επιβάλλει την υπακοή στις αποφάσεις της. Ακολούθησε τοιουτοτρόπως μια διαδρομή που καθόρισε όλη τη μελλοντική της πορεία: έγινε ένα εμπόδιο για την πνευματική πρόοδο της Ευρώπης για περισσότερο από χίλια χρόνια.

John William Draper,

History of the Conflict between

Religion and Science (1874)

Ο μύθος της αντίθεσης της μεσαιωνικής Εκκλησίας στην επιστήμη δεν είναι πιθανόν να αναχωρήσει εύκολα – εν μέρει επειδή ταιριάζει κάλλιστα με άλλους χαϊδεμένους μύθους σχετικά με τον Μεσαίωνα, και εν μέρει επειδή είναι τόσο εύκολο να παραχθεί. Όποιος έχει ακουστά την ένσταση του Τερτυλλιανού – «Τι κοινόν μεταξύ Αθηνών και Ιερουσαλήμ;» – και την παρουσία του Γαλιλαίου ενώπιον της Ιεράς Εξετάσεως, μπορεί απλώς να συνδέσει άμεσα τα δύο αυτά σημεία. Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι η προϋπόθεση, επίσης μυθική, ότι ο Γαλιλαίος καταδικάστηκε από μια μεσαιωνική Εκκλησία που έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα...

ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗΣ

Έχοντας μελετήσει την ιστορία της Υπατίας όπως έχει διασωθεί από ιστορικά αποσπάσματα μπορούμε να δούμε, πιο καθαρά από πριν, τον κοινό παρονομαστή των λογοτεχνικών δημιουργημάτων και των προσωπογραφιών της φιλοσόφου όπως διαμορφώθηκε τους δύο τελευταίους αιώνες· όλοι έχουν χρησιμοποιήσει την προσωπικότητά της για να καθορίσουν τη στάση τους απέναντι στον χριστιανισμό, στην εκκλησία, στους κληρικούς της, στον Πατριάρχη Κύριλλο, κ.λ.π. Όπως θυμόμαστε, αυτή η στάση δεν είναι καθαρά αρνητική. Για τον Λεκόντ ντε Λιλ, τον Ροέρο ντι Σαλούτσο και τον Μάριο Λούτσι η Υπατία είναι ηρωίδα και μάρτυρας, αλλά ο θάνατός της στα χέρια των χριστιανών (ο Σαλούτσο εκφράζει μια κάπως διαφορετική άποψη) δεν οριοθετεί το τέλος της αρχαιότητας...

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΑΝ ΠΩΣ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΠΕΔΗ!

Lesley B. Cormack

Στον χριστιανικό κόσμο, το μεγαλύτερο μέρος τούτης της μακριάς περιόδου [από τον Πτολεμαίο στον Κοπέρνικο] αναλώθηκε σε διαμάχες σχετικά με τη φύση του Θεού, και σε αγώνες για την εκκλησιαστική εξουσία. Η αυθεντία των Πατέρων, και η δεσπόζουσα πίστη ότι οι Γραφές περιέχουν το άθροισμα σύνολων των γνώσεων, αποθάρρυνε κάθε έρευνα της Φύσης … Αυτή η αδιαφορία συνεχίστηκε έως το τέλος του δεκάτου πέμπτου αιώνα. Ακόμα και τότε δεν υπήρχε επιστημονικό δέλεαρ. Τα κίνητρα που ώθησαν τα πράγματα ήσαν εντελώς διαφορετικού είδους. Ξεκίνησαν από εμπορικές έριδες, και το ζήτημα του σχήματος της γης διευθετήθηκε τελικά από τρεις θαλασσοπόρους, τον Κολόμβο, τον Ντα Γκάμα, και πάνω από όλους, τον Φερδινάνδο Μαγγελάνο.

John William Draper,

History of the Conflict between Religion and Science (1874)...

Η ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ Ή ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΣΚΟΟΥΠΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΜΕ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΞΙΛΙΚΤΙΣΜΟΥ;

Edward J. Larson

Οι αντιεξελικτιστές κέρδισαν την Δίκη του Σκόουπς· ωστόσο, κατά μία σημαντικότερη έννοια, ηττήθηκαν, συντετριμμένοι από το ρεύμα του κοσμοπολιτισμού.

William E. Leuchtenburg

The Perils of Prosperity, 1914 – 1932 (1958) [1]

Από όλους τους μύθους για την επιστήμη και τη θρησκεία που συζητούνται στον παρόντα τόμο, μόνον ένας έχει γεννηθεί από ένα ιστορικό γεγονός το οποίο συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1925, το Τενεσί κατέστησε παράνομη τη διδασκαλία της εξελικτικής θεωρίας στα δημόσια σχολεία. Ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση της Ένωσης των Αμερικανών για τις Πολιτικές Ελευθερίες [American Civil Liberties Union], η οποία εναντιωνόταν στο διάταγμα υπερασπιζόμενη την ελευθερία του λόγου, οι άρχοντες της πόλης Ντέιτον, στο Τενεσί, αποφάσισαν να αμφισβητήσουν το εν λόγω διάταγμα δικαστικώς κανονίζοντας μια φιλική παραπομπή ενός ντόπιου διδάσκοντος επιστημονικά μαθήματα ονόματι Τζον Σκόουπς [John Scopes]. Ό,τι κι αν γινόταν, αυτό που ήθελαν ήταν δημοσιότητα για την κοινότητά τους. Ο Σκόουπς συμφώνησε με το τέχνασμα και σε λίγο εκατοντάδες δημοσιογράφοι κατέφτασαν στο Ντέιτον για να καλύψουν ένα γεγονός που οι γνώστες των δημοσιογραφικών κόλπων πρωταγωνιστές του χαρακτήρισαν «αποφασιστική σύγκρουση ανάμεσα στη θρησκεία και την επιστήμη.» Ο Γουίλιαμ Τζένινγκς Μπράιαν [William Jennings Bryan], τρεις φορές προεδρικός υποψήφιος με το Δημοκρατικό Κόμμα και πρώην Υπουργός των Εξωτερικών, ήδη θρυλικός αγορητής με φιλελεύθερες πολιτικές αντιλήψεις και συντηρητικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, προσφέρθηκε να συμβάλει ως κατήγορος. Ο φημισμένος δικηγόρος και σταυροφόρος αντικληρικαλιστής Κλάρενς Ντάροου [Clarence Darrow] ανέλαβε την υπεράσπιση. Ως εδώ, γεγονότα: μετά ο μύθος άνοιξε τα φτερά του και ξέφυγε από την πραγματικότητα.[2]