ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΛΑΧΑΝΙΚΩΝ ή Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ!

Η Λήδα θέλει να προσφέρει ένα δώρο στη μητέρα της. Είναι τώρα αρκετός καιρός που εκτιμάει όλο και περισσότερο την προσφορά της. Η Λήδα έχει φύγει από τον θυμό, από τον εστιασμό στις αδυναμίες της μητέρας, από τη ματαίωση που αισθανόταν όταν τη σύγκρινε με την ιδανική μητέρα που ονειρευόταν στην εφηβεία. Μπορεί να δει με καλή απόσταση τη μητέρα της. Νιώθει πολύ τυχερή που ακόμα ζει εκείνη και συνεχώς της αποκαλύπτει, σε ατμόσφαιρα ελευθερίας από τις απαιτήσεις φροντίδας, και άλλες πλευρές του εαυτού της...

Όσο μπορεί και εστιάζει στην προσωπική της δουλειά, όσο βλέπει σφαιρικά τις σχέσεις των γονιών της, όσο αγωνίζεται να κερδίσει τη σχέση με τις δικές της κόρες, τόσο βιώνει να ελευθερώνεται το πρόσωπο της δικής της μητέρας και να αναδύεται στην αληθινή του ομορφιά. Βιώνει ταυτόχρονα συγκίνηση και εκτίμηση, αλλά και ελευθερία να είναι ο εαυτός της.

Αναλογίζεται με συγκίνηση τη ζωή της μητέρας της. Σκέφτεται πόσα υλικά πράγματα στερήθηκε η μητέρα της στη ζωή της, πόσο σπάνια αγοράζει καινούργια πράγματα˙ αντίθετα, έχοντας αναπτύξει το χάρισμα του παραδοσιακού ανθρώπου στο έπακρον, ξέρει να αξιοποιεί τα ελάχιστα, να μεταποιεί παλιά ρούχα και να είναι ευχαριστημένη.

Η Λήδα αντίθετα, χαίρεται πολύ να αγοράζει όμορφα ρούχα, να παίζει, όπως λέει, όταν διαλέγει τα χρώματα που θα φορέσει, να χαίρεται να συνδυάσει τα αξεσουάρ. Περνάει διάφορες φάσεις όπου εστιάζει ιδιαίτερα σε ένα στοιχείο θηλυκότητας – άλλοτε στα κοσμήματα, άλλοτε στις γόβες, άλλοτε στα φορέματα.

Πρέπει να σκεφτεί πολύ για το δώρο της μητέρας, ώστε να μπορέσει να την ευχαριστήσει, γιατί θέλει να της αρέσει πραγματικά και να το χρησιμοποιήσει. Να αγοράσει ρούχα; Μάλλον δεν θα τα φορέσει εκείνη. Κάποια ηλεκτρική συσκευή στην κουζίνα για να διευκολύνει την καθημερνή ετοιμασία του φαγητού; Η μητέρα της έχει μάθει να μαγειρεύει παραδοσιακά και θα εισέπραττε πιεστικά κάτι που θα απαιτούσε καινούργια μάθηση.

Κατέληξε στην ιδέα να αγοράσει ένα αναπαυτικό μαξιλάρι, να ομορφαίνει τα όνειρά της νύχτας, να ξεκουράζει τα μέλη της που κουβαλούν κάθε μέρα το βάρος μιας ολόκληρης ζωής.

Διάλεξε λοιπόν το πιο ακριβό, το πιο απαλό, φυσικό στην αφή, με πούπουλα χήνας. Χαιρόταν εκ των προτέρων βλέποντας τη μητέρα της να ξυπνάει ευχαριστημένη και ξεκούραστη.

Μετά από ένα μήνα, η μητέρα τής επέστρεψε το μαξιλάρι. Δειλά, ντροπαλά, άρχισε να ψελλίζει πως δεν τη βολεύει, πως είναι πολύ μεγάλο, πως είναι πολύ μαλακό, πως δεν είναι σαν και αυτό που έχει μάθει τόσα χρόνια.

Η Λήδα ένιωσε απογοήτευση, ματαίωση, θυμό για το κλείσιμο – όπως θεώρησε – της μητέρας της. Με κόπο συγκρατήθηκε γιατί ήθελε να μη βιαστεί, γιατί φοβόταν τον ίδιο της τον εαυτό και τα παλιά κουτάκια που θα άνοιγαν απαιτητικά και θα ζητούσαν ικανοποίηση.

Ακολούθησε συγκρατημένα τη μητέρα της στην κουζίνα για να μοιραστεί το μεσημεριανό της. Και τότε, είδε το λιτό της γεύμα που ήταν το αντίθετο της υπερκατανάλωσης. Καλομαγειρεμένο και απέριττο, μαγειρεμένο με ευχαρίστηση που το μοιραζόταν με χαρά.

Η μητέρα της ήξερε να παίζει με τα χρώματα των λαχανικών, να στρώνει ανάλαφρα το τραπέζι, να τρώει λίγο, αλλά να απολαμβάνει το απλό της γεύμα σαν να κοινωνούσε τα αγαθά τής γης.

Και τότε, ο κόμπος λύθηκε μέσα της κι ένιωσε να αγαπά τη μητέρα της όπως ακριβώς είναι και ταυτόχρονα να μπορεί να δεχτεί εκείνη το δικό της πολύτιμο δώρο. Και αυθόρμητα της είπε:

– Εσύ, μάνα, είσαι σαν τους αρχαίους θεούς που ήταν πλούσιοι, όχι γιατί δεν τους έλειπε τίποτα, αλλά γιατί δεν είχαν τίποτα ανάγκη!

Η Λήδα μπορούσε να πάρει το δώρο της μητέρα της χωρίς σε τίποτα να μειώνει την αξία των υλικών πραγμάτων. Βίωσε το ευγενικό συναίσθημα της αγάπης να την αλλοιώνει θετικά καθώς σεβάστηκε τη μητέρα και δεν θέλησε να την αλλάξει. Και ξαφνιάστηκε πολύ όμορφα όταν συνειδητοποίησε ότι τον σεβασμό στη διαφορετικότητα – τη στέρεη βάση μιας καλής αγαπητικής σχέσης – τον έχει ήδη εμπνεύσει η μητέρα στη μεταξύ τους σχέση με τη διακριτικότητα και την ελευθερία που έχει δεχθεί τις δικές της επιλογές.

Αργότερα, όταν η Λήδα διάλεγε με κέφι τα χρώματα που θα φορούσε για τη βραδινή έξοδο με τον άντρα της, θυμήθηκε τη μητέρα της να «ζωγραφίζει» με τα χρώματα των λαχανικών. Κι ένιωσε πως ήταν το ίδιο.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ «Η ΥΛΗ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ», ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΟΜΟ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ, 2009        

ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ

Η Ελένη Αγγελοπούλου - Καραγιάννη είναι Παιδοψυχίατρος - ψυχοθεραπεύτρια ομάδας και οικογένειας. Σπούδασε Ιατρική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στην Παιδοψυχιατρική στο Νοσοκομείο Παίδων "Η Αγία Σοφία". Εργάστηκε ως επιμελήτρια Α' ΕΣΥ στο Παιδοψυχιατρικό τμήμα του Κοινοτικού Κέντρου Ψυχικής Υγείας του Νοσοκομείου "Ευαγγελισμός", όπου εκτός από παροχή κλινικού έργου, συμμετείχε στην εκπαίδευση φοιτητών Ιατρικής και ευαισθητοποίησης κοινότητας σε θέματα ψυχικής Υγείας, καθώς και σε σεμινάρια γονέων και εκπαιδευτικών. Ειδικεύτηκε στην Συστημική Ψυχοθεραπεία με τον Γιώργο και την Βάσω Βασιλείου οι οποίοι υπήρξαν εκπαιδευτές και θεραπευτές της. Διευθύνει το Θεραπευτικό και Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο "Αντίστιξη", όπου παρέχεται θεραπεία σε άτομα, οικογένειες και ομάδες και εκπαίδευση σε ειδικούς της Ψυχικής Υγείας. Είναι ιδρυτικό μέλος της Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας Ελλάδος και της Ελληνικής Εταιρείας Συστημικής θεραπείας (ΕΛΕΣΥΘ) και τακτικό μέλος της European Family Therapy Association (EFTA). Συμμετείχε ως εκπαιδεύτρια σε εκπαιδευτικά μεταπτυχιακά προγράμματα (ΕΠΙΨΥ, ΠΑΚΙΓΥ, ΚΕΚ Χανίων, Αιγινητείου Νοσοκομείου, Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού κ.ά.). Είναι σε συνεχή διεργασία και επικοινωνία με την ελληνική οικογένεια καθώς έχει ανταποκριθεί σε πολυάριθμες προσκλήσεις για διαλέξεις και σεμινάρια σε παιδικούς σταθμούς, Δημόσια και Ιδιωτικά Σχολεία και σε πολιτιστικούς φορείς. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και είναι συγγραφέας στους συλλογικούς τόμους: "Για την ζωή και την οικογένεια", "Βαλκάνια και Ψυχική Υγεία", "Ανθρώπινη επικοινωνία", "Οικογένεια σε κρίση". κ.ά. 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ