Ο ΑΝΤΡΑΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΣΩΣΤΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ας στραφούμε τώρα σε μια άλλη έκφανση της σημερινής πραγματικότητας. Πόσα χρόνια παραμένουν οι νέες γενιές κάτω από την πατρική – μητρική στέγη; Βαυκαλίζονται όλοι πως είναι λόγοι πρακτικοί που κρατούν ένα νέο άνθρωπο κολλημένο στην ηλικία των είκοσι πέντε, των τριάντα ή και τριάντα πέντε χρόνων στην πρώτη εστία. Οι γονείς αισθάνονται σιγουριά και ασφάλεια που έχουν κοντά τους (υπό τον έλεγχό τους) τον γιο ή την κόρη τους. Δεν διακινδυνεύουν κανέναν αποχωρισμό και δεν συνταξιοδοτούνται από τον αρχικό τους ρόλο. Αυτό το σενάριο βολεύει και εξυπηρετεί...

Υποτίθεται πως οι γονείς αποκτούν παιδιά με αρχική πρόθεση να τους προσφέρουν επαρκή κάλυψη των υλικών και συναισθηματικών αναγκών.

Όσο μεγαλώνουν χρειάζεται να μειώνουν (κατάλληλη ματαίωση) τη φροντίδα και την προστασία τους προς αυτά, έτσι ώστε να δοκιμάσουν τα ίδια να αυτοφροντίσουν τον εαυτό τους. Αναφερόμαστε στην αντικατάσταση της αρχής της ηδονής (ευχαρίστησης) με την αρχή της πραγματικότητας. Δυστυχώς ωριμότητα και προσκόλληση δεν ταιριάζουν. Δεν μπορείς να λες στο παιδί σου «θέλω να γίνεις ένας καλός αθλητής» και να του απαγορεύεις να αθλείται. Δεν μπορείς να υποστηρίζεις «άντε να κάμεις γάμο να δούμε κι εμείς εγγόνια» και ταυτόχρονα να υποσκάπτεις τις επιλογές του για εραστή ή εράστρια. Ένας άνθρωπος εκπαιδεύεται να είναι ή εξαρτημένος ή ανεξάρτητος. Εκπαιδεύεται να εξελιχθεί ή αυτοκυβέρνητος ή υποταγμένος.

Είναι απαραίτητο να συγχωνευθεί το «θέλω να ικανοποιηθούν όλες οι επιθυμίες μου εδώ και τώρα» με το «κάποιες επιθυμίες μου, επειδή μπορεί να δημιουργήσουν δυσκολίες, ίσως να περιμένω πιο κατάλληλη στιγμή για να τις εκφράσω». Ο ρόλος του γονιού είναι εξισορροπητικός μεταξύ του ικανοποιώ και ματαιώνω.

Αυτοί οι άνδρες και αυτές οι γυναίκες, που μέσα από την ανώριμη εξέλιξή τους έχουν εναποθέσει – γιατί το καλλιεργούν οι γονείς – το λίκνισμα της ενήλικης ζωής στη βρεφική κούνια της παλιάς οικογένειας, κάποια στιγμή, στη φάση της έντονης αμφιθυμίας, αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν γάμο! Τότε χρειάζεται να αποεπενδύσουν από τον (πατρικό – μητρικό) χώρο και να επενδύσουν στον νέο (συζυγικό).

Επειδή αποπλανητικά οι γεννήτορες χρόνια έχτισαν την εξαρτητική σχέση με το παιδί τους, αυτό νιώθει ότι τους προδίδει με το γάμο του. Αιτία της «προδοσίας»βαφτίζεται ο/η σύζυγος. Κουβεντιάζοντας σε συνεδρία με 38χρονο δικαστικό (δεκατρία χρόνια νυμφευμένο και πολύτεκνο) τη δυσκολία του να «σηκώσει το πόδι» απ’ την αρχική οικογένεια, σχολίασε: «Μέχρι σήμερα όταν προσεύχομαι και ζητώ να δίνει ο Θεός στα δικά μου πρόσωπα υγεία, χρησιμοποιώ την εξής σειρά: στη μητέρα μου, στον πατέρα μου, στην αδελφή μου, σ’ εμένα, στα παιδιά μου και στη γυναίκα μου. Λέτε να έχει σχέση μ’ αυτή τη δυσκολία μου η ιεράρχηση;»!

Αντί να χαρεί κι ο ίδιος και οι γονείς του, που απαλλάσσεται από το σώμα της πρώτης οικογένειας, για να συμμετάσχει συνεργατικά με το συντροφικό άτομο στο χτίσιμο μιας άλλης, αποκτά θυμό για τον δήθεν βίαιο απογαλακτισμό του. Βιώνει πανικό στη δοκιμή ν’ αλλάξει ρόλο κι από παιδί να λειτουργήσει ως εραστής και γεννήτορας. Εισπράττει τεράστιο φόβο για έναν αποχωρισμό που μακριά από τους γονείς μοιάζει με θάνατο.

Ακριβώς αυτή η άρνηση μετάβασης από τη μία ομάδα, την οικογενειακή, στην καινούργια είναι ένας από τους βασικούς λόγους που τα ζευγάρια δυσκολεύονται να φτάσουν εκεί, που με εμπιστοσύνη κρατά ο ένας το χέρι του άλλου.

Οι βρεφικές πλευρές της προσωπικότητας των συζύγων ζητούν επιτακτική ικανοποίηση. Στον γάμο πλέον δεν διαπραγματεύονται οι ενήλικες. Ζουν μαζί σαν δύο βρέφη διεκδικώντας το ένα από το άλλο υποχρεωτική ευχαρίστηση. Αργότερα στα διαζύγια μιλούν για ασυμφωνία, για οικονομικές διαφορές ή απιστία.

Η διερεύνηση του ασυνειδήτου έχει πιο ειλικρινείς απαντήσεις για τον δρόμο προς τη διάσταση και την κρίση.       

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΤΡΥΦΩΝΑ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ «ΠΟΙΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΠΟΙΟΝ», ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΤΟΜΟ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΕ ΚΡΙΣΗ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ, 2009        

ΤΡΥΦΩΝΑΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Ο Τρύφων Ζαχαριάδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια. Σπούδασε Δημόσιο Δίκαιο και Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ