ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΕΛΕΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ!

Πήρα το κείμενο του κηρύγματος εκείνο το πρωινό, όχι από τη Βίβλο, αλλά από ένα μικρό βιβλίο του Σελ Σιλβερστάιν με τίτλο «Το Χαμένο Κομμάτι», το οποίο θα χαρακτήριζα παραμύθι για μεγάλους. Να τι λέει «Το Χαμένο Κομμάτι»: Κάποτε υπήρχε ένας κύκλος που του έλειπε ένα κομμάτι. Του είχαν κόψει μια μεγάλη τριγωνική γωνία. Ο κύκλος ήθελε να είναι ακέραιος, να μην του λείπει τίποτα, γι’ αυτό και άρχισε να τριγυρίζει, αναζητώντας το χαμένο κομμάτι του. Επειδή, όμως, ήταν ατελής, δεν μπορούσε να κυλήσει γρήγορα, καθώς γύριζε στον κόσμο. Κυλούσε λοιπόν αργά – αργά και στον δρόμο θαύμαζε τα λουλούδια. Κουβέντιαζε με τις πεταλούδες. Απολάμβανε τη λιακάδα.

Βρήκε πολλά κομμάτια, αλλά δεν του ταίριαζε κανένα. Κάποια ήταν πολύ μεγάλα, κάποια άλλα ήταν πολύ μικρά. Άλλα πολύ ορθογώνια και άλλα πολύ μυτερά. Έτσι, τα παρατούσε στην άκρη του δρόμου και συνέχιζε να ψάχνει.

Μια μέρα, βρήκε ένα κομμάτι που του ταίριαζε ακριβώς. Ήταν ευτυχισμένος. Τώρα θα ήταν ολόκληρος, δεν θα του έλειπε τίποτα. Το προσάρμοσε στο κενό που είχε και άρχισε να κυλάει. Τώρα, όμως, που ήταν τέλειος κύκλος, κυλούσε πολύ γρήγορα, τόσο γρήγορα που δεν έβλεπε τα λουλούδια και δεν μιλούσε με τις πεταλούδες. Όταν κατάλαβε πόσο διαφορετικός έμοιαζε ο κόσμος έτσι γρήγορα που κυλούσε, ο κύκλος σταμάτησε, άφησε το κομμάτι στην άκρη του δρόμου και άρχισε πάλι να κυλάει αργά, αναζητώντας το χαμένο κομμάτι του.

Είπα στο κήρυγμα μου ότι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι πως, κατά έναν παράξενο τρόπο, είμαστε πιο ολοκληρωμένοι, όταν είμαστε ατελείς, όταν μας λείπει κάτι. Ο άνθρωπος που έχει τα πάντα είναι, κατά κάποιον τρόπο, φτωχός. Δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει να λαχταράς κάτι, να ελπίζεις, να τρέφεις την ψυχή σου με το όνειρο για κάτι καλύτερο. Δεν θα βιώσει ποτέ την εμπειρία τού να δώσει σε κάποιον που αγαπά κάτι που πάντα ήθελε και ποτέ δεν είχε.

Αισθάνεται μια ολοκλήρωση ο άνθρωπος, που μπορεί να δίνει στους άλλους τον εαυτό του, τον χρόνο του, τα χρήματά του, τη δύναμή του, χωρίς να νιώθει μειωμένος. Αισθάνεται μια ολοκλήρωση ο άνθρωπος που συμβιβάστηκε με τα όριά του, που ξέρει ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει και τι όχι, ο άνθρωπος που βρήκε το θάρρος να απαρνηθεί τα μη πραγματοποιήσιμα όνειρά του, χωρίς να νιώσει αποτυχημένος. Αισθάνεται μια ολοκλήρωση ο άνθρωπος που έμαθε ότι έχει τη δύναμη να περάσει μια τραγωδία και να επιζήσει, ο άνθρωπος που χάνει κάτι με τον θάνατο, με ένα διαζύγιο, με την αποξένωση και εξακολουθεί να νιώθει ολόκληρος και όχι κομμάτι ενός σπασμένου ζευγαριού. Τότε, τίποτε δεν μπορεί να σε φοβίσει. Πέρασες το χειρότερο και βγήκες ακέραιος. Όταν έχουμε χάσει ένα κομμάτι του εαυτού μας και συνεχίζουμε να κυλάμε στη ζωή και να την εκτιμούμε, έχουμε επιτύχει μια ολοκλήρωση, την οποία οι άλλοι μπορούν μόνο να επιδιώκουν.

Αυτό, πιστεύω, ζήτησε ο Θεός από τον Αβραάμ. Όχι να είναι τέλειος, όχι να μην κάνει ποτέ λάθος, αλλά να είναι ακέραιος. Το να είσαι ακέραιος μπροστά στον Θεό σημαίνει να σταθείς μπροστά Του με όλα σου τα ελαττώματα, αλλά και με όλες σου τις αρετές, και να λάβεις το μήνυμα ότι είσαι αποδεκτός. Να είσαι ακέραιος σημαίνει να υψωθείς πάνω από την ανάγκη να προσποιείσαι τον τέλειο, να υψωθείς πάνω από τον φόβο ότι θα σε απορρίψουν, επειδή δεν είσαι τέλειος. Και σημαίνει ότι έχεις την ακεραιότητα να μην αφήνεις τις αναπόφευκτες στιγμές αδυναμίας και εγωισμού να γίνουν μόνιμα στοιχεία του χαρακτήρα σου. Να ξέρεις τι είναι καλό και τι είναι κακό, και, όταν κάνεις κάποιο λάθος, να συνειδητοποιείς ότι το λάθος δεν το έκανε ο αληθινός σου εαυτός. Να ξέρεις ότι έκανες το λάθος, γιατί η πρόκληση να είσαι άνθρωπος είναι τόσο μεγάλη, ώστε κανείς δεν καταφέρνει να κάνει πάντα το σωστό. Ο Θεός δεν μας ζητάει τίποτα περισσότερο απ’ αυτό.

Ο φιλόσοφος Εμμάνουελ Καντ έγραψε κάποτε: «Από τέτοιο στραβό ξύλο που είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτιαχτεί τίποτε απόλυτα ίσιο». Πιθανόν έχει δίκιο, αλλά το μάθημα που έχουμε να πάρουμε είναι ότι δεν πρέπει να απογοητευτούμε από την ανθρωπότητα. Αντίθετα, πρέπει να εγκαταλείψουμε την αναζήτηση της τελειότητας. Ίσως, οι άνθρωποι να μην μπορούν να φτιάξουν τίποτε απόλυτα ίσιο. Ίσως, όμως αυτό που μπορούμε να φτιάξουμε, με τις προεξοχές και τους ρόζους του, είναι πιο ενδιαφέρον και πιο ικανοποιητικό.

Η ζωή δεν είναι παγίδα που μας έστησε ο Θεός, ώστε να μας καταδικάσει, επειδή αποτύχαμε. Η ζωή δεν είναι διαγωνισμός ορθογραφίας, όπου, όσες λέξεις και να γράψεις σωστά, χάνεις, αν γράψεις έστω και μία λάθος. Η ζωή μοιάζει περισσότερο με την σαιζόν του μπέιζμπολ, στη διάρκεια της οποίας ακόμη και η καλύτερη ομάδα χάνει το ένα τρίτο των αγώνων της και ακόμη και η χειρότερη έχει τις καλύτερές της μέρες. Στόχος μας δεν είναι να περάσουμε όλη τη σαιζόν χωρίς να χάσουμε ούτε έναν αγώνα. Στόχος μας είναι να κερδίσουμε περισσότερους από όσους θα χάσουμε, και, αν μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό με αρκετή συνέπεια, τότε, όταν η σαιζόν θα τελειώσει, θα τους έχουμε κερδίσει όλους.

Στην αρχή, στη νηπιακή ηλικία του ανθρώπινου είδους, όπως και στη νηπιακή ηλικία του ανθρώπου, η ζωή ήταν απλή. Ύστερα, φάγαμε τον καρπό εκείνου του δέντρου και κερδίσαμε τη γνώση ότι μερικά πράγματα είναι καλά και κάποια άλλα κακά. Μάθαμε πόσο οδυνηρά περίπλοκη μπορεί να γίνει η ζωή.

Αλλά, στο τέλος, αν είμαστε αρκετά γενναίοι για να αγαπάμε, αν είμαστε αρκετά δυνατοί να συγχωρούμε, αν είμαστε αρκετά γενναιόδωροι για να χαιρόμαστε με την ευτυχία των άλλων, και αν είμαστε αρκετά συνετοί για να δούμε ότι υπάρχει αρκετή αγάπη για όλους, τότε θα μπορέσουμε να φθάσουμε σε μια εκπλήρωση που κανένα άλλο ζωντανό πλάσμα δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσει. Θα μπορέσουμε να εισέλθουμε και πάλι στον Παράδεισο.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΡΑΒΙΝΟΥ HAROLD H. KUSHNER «ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ  ΕΥΤΥΧΙΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «λογείον», 2009, ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ

HAROLD H. KUSHNER

Γέννηση: 3 Απριλίου 1935 (ηλικία 82), Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

Παιδιά: Άαρον Ζεβ Κούσνερ

Εκπαίδευση: Πανεπιστήμιο Κολούμπια, Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ

Βραβεία: Jewish Book Council Lifetime Achievement Award