ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ωμιλήσαμεν ήδη περί των τριών ειδών κλήσεως, περί των τριών αποταγών, περί των τριών τύπων του σταυρού, περί των τριών βαθμών του μοναχισμού. Αλλά ιδού, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ομιλεί επί πλέον περί τριών γεννήσεων, δια των οποίων οφείλει να διέλθει ο άνθρωπος κατά την ζωή αυτού. Εις την υπό μορφήν ποιήματος επιστολήν αυτού «Προς Βιταλιανόν παρά των υιών» γράφει ότι «δια της πρώτης γεννήσεως», κατά σάρκα και αίμα, οι άνθρωποι έρχονται επί της γης και εξαφανίζονται ταχέως...

Ακολούθως οι άνθρωποι γεννώνται (δεύτερη γέννησις) εκ του καθαρού Πνεύματος, όταν επ’ εκείνων οι οποίοι επλύθησαν δι’ ύδατος (του Βαπτίσματος) κατέρχηται το Φως (άνωθεν). Δια της τρίτης (γεννήσεως) καθαρίζεται δια των δακρύων και των πόνων η υπό του κακού αμαυρωθείσα εν ημίν εικών του Θεού. Η πρώτη προέρχεται εκ των γονέων, η δευτέρα εκ του Θεού˙ της τρίτης όμως συ ο ίδιος είσαι αυτουργός, εμφανιζόμενος εις τον κόσμον ως ευεργετικόν φως».

Ο τόνος του λόγου του Αγίου δίδει εις ημάς να εννοήσωμεν ότι η τελευταία γέννησις είναι η τελειοτέρα. Το νόημα αυτού έγκειται εις το ότι ο άνθρωπος ο οποίος έλαβε την δωρεάν της χάριτος και εγνώρισεν εν τω φωτί αυτής την θείαν ζωήν, συγχρόνως δε και την πτώσιν αυτού, προσκολλάται εις το αγαθόν δι’ επιπόνου ασκήσεως.

Τούτο ακριβώς το γεγονός της συνετής αυτοτοποθετήσεως εν τω Θείω αγαθώ είναι ουσιώδες δια την ζωήν του χριστιανού ασκητού. Εκδηλούται δε τούτο δια του πλήρως ανικανοποίητου του πνεύματος ημών εξ όσων υπάρχουν επί της γης, δια της νοσταλγίας του Θεού, δια της δίψης του Θεού, δια της φλογεράς αναζητήσεως Αυτού.

Η σκέψις αύτη, νομίζω, περικλείεται εις τους λόγους του Αγίου Σιλουανού:

«Διψά η ψυχή μου τον Κύριον

και μετά δακρύων ζητώ Αυτόν.

Πώς να μη Σε ζητώ;

Συ πρώτος εζήτησας εμέ

και έδωκας εις εμέ να γευθώ της γκυκύτητος

του Πνεύματος του Αγίου,

και η ψυχή μου Σε ηγάπησεν έως τέλους».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ  ΣΑΧΑΡΩΦ «ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ», ΕΚΔΟΣΗΣ «ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ», 1996.