Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ

Όμως η αναζήτηση αμαρτωλών μεταξύ των κοσμικών και των αθέων κυριαρχεί στους «εκκλησιαστικούς» κύκλους και πολλοί απ’ αυτούς που  κινούνται σ’ αυτούς δείχνουν μεγάλη ηθική ευαισθησία για την ανηθικότητα των κοσμικών και των αθέων, ενώ δεν φαίνεται να παρατηρούν και ποτέ δεν σχολιάζουν τη δική τους ανηθικότητα ή την ανηθικότητα που κυριαρχεί στο άμεσο περιβάλλον τους και ιδιαίτερα στο συνάφι τους και ταυτόχρονα περιορίζουν την ανηθικότητα στις ερωτικές παρεκτροπές...

Σε αντίθεση με αυτή την τακτική εκείνων που ισχυρίζονται ότι είναι οι σύγχρονοι μαθητές του Χριστού, αυτόν τον ίδιο τον Χριστό δεν φαίνεται να τον απασχολούν οι κοσμικοί και οι άθεοι, αλλά οι θρησκευόμενοι και προ παντός οι θρησκευτικοί ηγέτες, όπως επίσης δεν φαίνεται να τον απασχολούν ιδιαίτερα οι ερωτικές παρεκτροπές, αλλά η υποκρισία, ο εγωκεντρισμός, η απληστία, η ματαιοδοξία, η αναλγησία και τα συναφή, με τα οποία σχεδόν ποτέ δεν ασχολούνται οι σύγχρονοι «μαθητές» του.

Έτσι ένας επίσκοπος που φημίζεται για την ηθική του αυστηρότητα και τον ασκητισμό του, που τον κάνει έκδηλο το εντυπωσιακό μάκρος των τριχών του μουστακιού του, σ’ ένα πανηγύρι στη μητρόπολή του, απευθυνόμενος στους κτηνοτρόφους, τους γεωργούς και τις απλοϊκές νοικοκυρές που αποτελούσαν το εκκλησίασμά του, στηλίτευσε με ιερή αγανάκτηση τις ερωτικές παρεκτροπές του Σαρτρ. Αναζητώντας κάποιον αμαρτωλό, για να δείξει την ηθική του ευαισθησία στηλιτεύοντάς τον, δεν τον βρήκε φυσικά στον εαυτό του, αλλά ούτε και στο άμεσο περιβάλλον του. Δεν βρήκε καμιά αξιόμεμπτη αμαρτία ούτε στο συνάφι του ούτε στην επισκοπή του ούτε σ’ ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, αλλά χρειάσθηκε να ταξιδέψει στη Γαλλία και πάλι δεν μπόρεσε να βρει κάποιον αμαρτωλό ανάμεσα στους ζωντανούς και χρειάσθηκε να τον αναζητήσει ανάμεσα στους πεθαμένους: μια προσφιλής συνήθεια όλων αυτών των διαπρυσίων προφητών, των κακέκτυπων του Σαβοναρόλα, αν και αυτός ο τελευταίος στηλίτευσε κυρίως και προπαντός τη διαφθορά του κλήρου και της παπικής αυλής, που φρόντισε να τον ανταμείψει για τον ζήλο του με τόση θερμότητα, που τον μετέτρεψε σ’ ένα σωρό στάχτη.

Τα κακέκτυπα του όμως εις την καθ’ ημάς ανατολή βάζουν υπεράνω όλων την συντεχνιακή αλληλεγγύη κατά το «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει» και ουδέποτε παρατηρούν, και πολύ περισσότερο δεν καταγγέλλουν, καμιά αμαρτία που συντελείται από αυτούς που ανήκουν στο συνάφι μιμούμενοι περισσότερο μια διαφορετική δραστηριότητα στην ιταλική χερσόνησο από εκείνη του Σαβοναρόλα. Έτσι αναζητώντας τα θύματά τους ψάχνουν ανάμεσα στους αθέους που ξέρουν ότι σε σύγκριση με τους «εν Χριστώ αδελφούς τους» είναι άκακα αρνία, από τα οποία δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε, αλλά και στους νεκρούς, με τους οποίους μπορούν να το παίζουν άφοβα  Κουταλιανοί, και διαπράττουν αναίσχυντες και αποκρουστικές τυμβωρυχίες.           

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ «Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΚΑΙ ΩΣ ΣΩΤΗΡΙΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΡΜΟΣ», 2002.