ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΕΣ: ΟΙ ΧΟΡΕΥΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΙΝΔΙΚΩΝ ΝΑΩΝ

Στην Ινδία οι χορεύτριες, οι μπαγιαντέρες, που αφιερώνονταν στους ναούς για να υπηρετήσουν τον θεό ονομάζονταν deva – dasis που θα πει «υπηρέτριες ή δούλες των θεών» αλλά στην κοινή γλώσσα τις έλεγαν απλά πόρνες, όπως παραδίδει ο Frazer που μας δίνει πληθώρα εθνολογικών στοιχείων για την Ιερά Πορνεία στα νεότερα χρόνια. Σχεδόν όλοι οι ναοί Ταμίλ της νότιας Ινδίας έχουν στρατιά ολόκληρη από παρόμοιες ιερές γυναίκες και τα επίσημα καθήκοντά τους είναι να χορεύουν δυο φορές την ημέρα, το πρωί δηλαδή και το βράδυ, για να διασκεδάζουν το θεϊκό είδωλο.

Από τα παιδικά τους χρόνια μαθαίνουν να χορεύουν και να τραγουδούν και επιγραφές του 11^ου αιώνα αναφέρουν ότι στο μεγάλο ναό της Τσόλα, ο βασιλιάς είχε προσφέρει 400 «γυναίκες  του ναού» που ζούσαν και έξω απ’ το ναό και τους επιτρεπόταν να κατέχουν γη χωρίς να πληρώνουν φόρο.

Πολλές μητέρες στην επιθυμία τους να έχουν καλό τοκετό εύχονταν να αφιερώσουν το παιδί που θα γεννιόταν στην υπηρεσία του θεού, αν ήταν κορίτσι, ενώ γνωρίζουμε ότι οι υφάντριες μιας μικρής πόλης της επαρχίας του Μαντράς αφιέρωναν τη μεγαλύτερη κόρη κάθε οικογένειας στο ναό. Τα κορίτσια που αφιερώνονταν μ’ αυτό τον τρόπο ορισμένες φορές παντρεύονταν επίσημα το είδωλο προτού αναλάβουν καθήκοντα, γεγονός που σήμαινε ότι εθεωρούντο σύζυγοι του θεού.

Στο Τραβανκόρ της Ινδίας η χορεύτρια που προσκολλάται στο ιερό είναι γνωστή ως Dasi, ή Devaddasi, ή Devaratial, που σημαίνει «δούλη του Θεού» και σε ηλικία έξι ή οκτώ χρόνων καθιερώνεται με μια θεογαμία, όπου το ρόλο του νυμφίου παίζει ο ιερέας.

Στην Τουλάβα, μια περιοχή της νότιας Ινδίας, κάθε γυναίκα από τις τέσσερις ανώτερες κάστες, αν είναι χήρα και κατά συνέπεια δεν μπορεί να παντρευτεί, ή κάποια που δεν αντέχει τον γάμο, μπορεί να πάει στο ναό και να φάει από το ρύζι που προσφέρεται στο είδωλο.

Αν είναι γυναίκα Βραχμάνας, έχει το δικαίωμα να ζήσει είτε μέσα στο ναό είτε έξω από αυτόν. Αν όμως αποφασίσει να ζήσει μέσα στο ναό τότε τρέφεται από το ναό, είναι υποχρεωμένη να καθαρίζει το ιερό, να διασκεδάζει το είδωλο, και να προσφέρει τον έρωτά της στους Βραχμάνες. Η Βραχμάνισσα καθώς και όλες οι άλλες γυναίκες των τριών κατώτερων τάξεων, που δεν επιλέγουν να ζήσουν μέσα στο ναό, συζούν με οποιονδήποτε άντρα καθαρής καταγωγής, όμως θα πρέπει να πληρώνουν ένα καθορισμένο ποσό κάθε χρόνο στο ναό.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΛΕΝΤΑΚΗ «ΙΕΡΑ ΠΟΡΝΕΙΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΡΙΚΟΣ,  ΑΘΗΝΑ 1990

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ

Ο Ανδρέας Λεντάκης (1935 - 20 Μαρτίου 1997) ήταν Έλληνας πολιτικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αιθιοπία και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εντάχθηκε στην ΕΔΑ και φυλακίστηκε για τέσσερα χρόνια κατά την περίοδο της Χούντας των Συνταγματαρχών. Κατά τη διάρκεια αυτής του αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και υπέστη βασανιστήρια. Για την περιπέτεια του Λεντάκη ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε Τα τραγούδια του Αντρέα.

Το 1977 εξελέγη πρόεδρος της ΕΔΑ και τον επόμενο χρόνο δήμαρχος Υμηττού. Επανεξελέγη άλλες δύο φορές (1982, 1986). Στις εκλογές του 1989 και 1990 εξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό, παραιτήθηκε όμως το 1993 για να εκλεγεί στις εκλογές του ίδιου έτους με την Πολιτική Άνοιξη.

Απεβίωσε στις 20 Μαρτίου 1997 από ανακοπή καρδιάς.