Η ΛΑΙΜΑΡΓΙΑ ΚΑΙ ΒΑΝΑΥΣΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΚΛΑΥΔΙΟΥ

Παντού και πάντοτε ήταν έτοιμος να φάει και να πιει. Όταν δίκαζε κάποτε στην Αγορά του Αυγούστου και στην μύτη του έφτασε η μυρωδιά ενός γεύματος που ετοιμαζόταν για τους Σαλίους στο ναό του Άρη [1], όχι μακριά από εκεί, εγκαταλείποντας το βήμα ανέβηκε στο μέρος που βρισκόταν οι ιερείς και κάθισε στο τραπέζι τους. Ποτέ του δεν άφηνε εύκολα την τραπεζαρία παρά μόνον αφού είχε πρώτα γεμίσει την κοιλιά του για τα καλά και είχε γίνει στουπί. Τότε πήγαινε αμέσως στο κρεβάτι του και, καθώς κοιμόταν ανάσκελα με το στόμα ανοιχτό, του έβαζαν ένα φτερό βαθιά μέσα στο λάρυγγά του, για να του ανακουφίζει το στομάχι [2]...

Ο ύπνος του διαρκούσε ελάχιστα, γιατί τις περισσότερες φορές ξυπνούσε πριν από τα μεσάνυχτα, μερικές φορές όμως κοιμόταν και κατά την διάρκεια της ημέρας, την ώρα που δίκαζε, και τότε μετά δυσκολίας τον ξυπνούσαν οι δικηγόροι δυναμώνοντας επίτηδες τη φωνή τους. Το πάθος του για τις γυναίκες ήταν ασυγκράτητο, ο ίδιος ήταν όμως τελείως απαλλαγμένος από ομοφυλοφιλικές επιθυμίες [3].

Υπήρξε λάτρης του παιχνιδιού των κύβων και είχε δημοσιεύσει ένα βιβλίο που αναφερόταν σε αυτή την τέχνη [4], συνήθιζε μάλιστα να παίζει ακόμα και όταν τον μετέφεραν με την άμαξα, έχοντας προσαρμόσει τον κυβευτικό πίνακα στο όχημα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην διαταράσσεται το παιχνίδι του. (Σουητώνιος, Κλαύδιος XXΧΙΙΙ)

Η άγρια και αιμοδιψής φύση του εκδηλωνόταν σε ζητήματα σημαντικά και ασήμαντα. Οι ανακρίσεις με βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των δολοφόνων γίνονταν πάντοτε παρουσία του. Κάποτε στα Τίβουρα, όταν είχε θελήσει να παρακολουθήσει μια εκτέλεση με τον παραδοσιακό τρόπο και καθώς δεν υπήρχε δήμιος να εκτελέσει τους εγκληματίες που είχαν εν τω μεταξύ δεθεί στον πάσσαλο, έστειλε να φέρουν κάποιον από τη Ρώμη˙ εξακολούθησε μάλιστα να τον περιμένει έως ότου έπεσε το βράδυ.

Σε όλες τις μονομαχίες, είτε τις είχε διοργανώσει ο ίδιος είτε κάποιος άλλος, έδινε διαταγή να εκτελούνται ακόμα και εκείνοι που έπεφταν κάτω συμπτωματικά, και τούτο το εφάρμοζε κυρίως σε όσους αγωνίζονταν με δίχτυ, ώστε να μπορεί να βλέπει το πρόσωπό τους ενώ πέθαιναν [5].

Όταν κάποτε δύο μονομάχοι έπεσαν από τα πλήγματα που είχαν καταφέρει ο ένας στον άλλο, έδωσε αμέσως διαταγή να φτιάξουν μικρά μαχαίρια από τα ξίφη τους, για να τα χρησιμοποιεί ο ίδιος. Τόσο πολύ τον γοήτευαν οι θηριομαχίες καθώς και οι μονομάχοι που αγωνίζονταν τις μεσημβρινές ώρες, ώστε κατέβαινε στην αρένα από τα χαράματα και, αφού έστελνε το λαό να γευματίσει το μεσημέρι, εκείνος παρέμενε στη θέση του˙ επιπλέον, εκτός από τους προκαθορισμένους  μονομάχους, έβαζε και άλλους να μονομαχήσουν με ασήμαντες αφορμές της στιγμής, ακόμα και τους μαραγκούς, τους βοηθούς, και άλλα άτομα αυτής της κατηγορίας, αν κάποιο αυτόματο μηχάνημα ή κάποια κατασκευή ή κάτι άλλο παρόμοιο λειτουργούσε ελαττωματικά. Ανάγκασε μάλιστα και κάποιον από την ακολουθία του να κατεβεί στην αρένα έτσι όπως ήταν, με την τήβεννό του. (Σουητώνιος, Κλαύδιος XXΧΙV)

Σημειώσεις

1. Πρόκειται για τους Σαλίους ιερείς, ένα σωματείο δηλαδή είκοσι τεσσάρων ατόμων, που θεσμοθετήθηκε την εποχή των βασιλέων και ήταν υπεύθυνο για τη λατρεία του θεού Άρη. Το ιερατικό αυτό αξίωμα μπορούσαν να το αναλάβουν μόνο νεαροί πατρίκιοι, των οποίων ζούσαν και οι δύο γονείς. Το μήνα Μάρτιο οι Σάλιοι ιερείς διέσχιζαν σε πομπή τους δρόμους της Ρώμης, χορεύοντας και τραγουδώντας, ήδη όμως περί το τέλος της δημοκρατικής περιόδου τα λόγια τους είχαν πλέον γένει ακατανόητα στο λαό.     

2. Το φτερό συνήθως διευκόλυνε κάποιον που είχε φορτώσει το στομάχι του να κάνει εμετό. Λέγεται ότι ο Κλαύδιος ήταν μεθυσμένος, όταν η Αγριππίνα αποπειράθηκε να τον εξοντώσει με δηλητηριασμένα μανιτάρια, και ο γιατρός του, ενώ προσποιόταν ότι τον βοηθούσε να κάνει εμετό, τοποθετούσε βαθιά μέσα στο λαιμό του ένα φτερό μουσκεμένο σε δηλητήριο που δρούσε ακαριαία (Δίων Κάσσιος, LX.34.2).

3. Σε αντίθεση με τον Τιβέριο και τον Καλιγούλα, ο Κλαύδιος δεν είχε ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις, έτρεφε όμως τέτοιο πάθος για το αντίθετο φύλο, ώστε ακόμα και η ίδια η Μεσσαλίνα του προμήθευε κορίτσια, για να κορέσει τις επιθυμίες του (Δίων Κάσσιος, LX.18.3).

4. Ίσως ο Κλαύδιος είχε γράψει αυτό το κείμενο κατά τα χρόνια της διακυβέρνησης του Τιβέριου, όταν είχε χάσει πια κάθε ελπίδα για προώθησή του στα ανώτατα αξιώματα της πολιτείας.

5. Η σαδιστική απόλαυση που αισθανόταν ο Κλαύδιος καθώς παρακολουθούσε τους ανθρώπους να πεθαίνουν φαίνεται ότι πρόσβαλλε έντονα τα αισθήματα του λαού (Δίων Κάσσιος, LX.13.1 – 3).

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΣΟΥΗΤΩΝΙΟΣ, ΤΟΜΟΣ Β΄», ΕΚΔΟΣΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ, ΑΘΗΝΑ 1999