ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΑΡΝΟΥΜΕΘΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Ο άλλος άνθρωπος μπορεί βέβαια να μας ταλαιπωρήσει όταν είναι εγκλωβισμένος στο εγώ του, όπως συνέβαινε με όλους εκείνους που φρόντιζαν επί τριάντα οκτώ χρόνια να οικειοποιούνται τις θεραπευτικές ιδιότητες της κολυμβήθρας και αδιαφορούσαν για τον παραλυτικό, που κι αυτός περίμενε εκεί όλον αυτό τον καιρό για να θεραπευθεί. Όλοι αυτοί ούτε τον πρόσεξαν, ούτε τον συνάντησαν τον παραλυτικό...

Αλλά το ίδιο έκανε κι αυτός. Αν μπορούσε κι αυτός να μπει στην  κολυμβήθρα πριν από τους άλλους θα το είχε κάνει. Αν οι άλλοι δεν τον συνάντησαν είχε κι αυτός κάποια ευθύνη γι’ αυτό. Πάντως, δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει που δεν επεδίωξαν να τον συναντήσουν, γιατί ούτε αυτός το έκανε. « Χριστιανοί. Ξέρετε ποιο είναι το αίτιο που πάμε κατά διαβόλου; Θα σας το πω: Στο συνήθειο που έχουν οι άνθρωποι να ψαχουλεύουνε και να κρίνουνε τα κρίματα των αλλονών, ενώ λησμονάνε τα δικά τους», έλεγε ο Παπουλάκος στην Αλωνίσταινα της Τριπόλεως. «Εγώ λοιπόν σας λέω», συνέχιζε, «πως είναι τόσα τα κρίματα που σηκώνει ο καθένας από μας, ώστε, αν θέλουμε να τα κοιτάξει, δεν θα βρούμε ούτε στιγμή εύκαιρη για να καταπιαστούμε με τα κρίματα του αδελφού μας. Δεν θα καταπιαστούμε όχι μονάχα επειδή δεν θάχουμε περσευάμενο καιρό, αλλά και γι’ άλλο αίτιο, πιο σπουδαίο ακόμα. Ψάχνοντας τα δικά μας τα κρίματα, εύκολα θα δούμε πως από φταίξιμο δικό μας έπεσε σε κρίμα ο αδελφός μας. Θα δούμε πως η κακή μας η γνώμη, τ’ αμαρτωλό μας παράδειγμα, η απονιά μας, είναι τα αίτια που κολάστηκε ο αδελφός μας. Κι αν, ψάχνοντας τα κρίματα μας, βρούμε πως δικό μας είναι το φταίξιμο για τα κρίματα του αδελφού μας, τότες ο μόνος δρόμος να σωθούμε και μεις και κείνος είναι να τρέξουμε στα πόδια του να του γυρέψουμε σχώριο και να τον βοηθήσουμε με την αγάπη μας ν’ ανασηκωθεί».

Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τους άλλους αυτό που εμείς αρνούμεθα στους άλλους. Εκείνος που είναι διατεθειμένος να κάνει το πρώτο βήμα μπορεί να κάνει φίλο του οποιονδήποτε, λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος κι έχει απόλυτο δίκιο. Ο άλλος λοιπόν μπορεί να γίνει η κόλασή μας, αν συνεργασθούμε κι εμείς γι’ αυτό, αλλά με τον άλλο μπορούμε επίσης να πραγματοποιήσουμε την ολοκλήρωσή μας και μέσα από τον άλλο μπορούμε να συναντήσουμε και τον Θεό. «Είδες τον αδελφόν σου, είδες Κύριον τον Θεό σου». Τέλος, ο άλλος μπορεί ακόμα να μας φέρει στο θεραπευτή, όταν η δική μας παράλυση δεν μας επιτρέπει να κινηθούμε προς αυτόν. Ο άλλος μπορεί να προσευχηθεί για μας τις κρίσιμες εκείνες στιγμές που εμείς δεν μπορούμε να προσευχηθούμε για τον εαυτό μας.

Αυτός στη ζωή του οποίου δεν υπάρχει ο άλλος, σ’ αυτές τις στιγμές τις κρίσιμες, είναι χαμένος, όπως ήταν χαμένος ο παραλυτικός της Βηθεσδά. Ενώ τον άλλο παραλυτικό που είχε φροντίσει να υπάρχουν οι άλλοι στη ζωή του, όταν εκείνος βρισκόταν σε τέτοια κατάσταση παραλύσεως που να του είναι αδύνατο να πλησιάσει το θεραπευτή, εκείνοι τον έβαλαν στο φορείο και τον έφεραν σ’ αυτόν, έστω και αν χρειάσθηκε να αποστεγάσουν το κτίριο μέσα στο οποίο βρισκόταν.

Την ώρα αυτή που περνάμε μια κρίση και που μπορεί να μην είμαστε καθόλου αξιαγάπητοι και να μην αγαπάμε ούτε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, ο άλλος συνεχίζει να μας αγαπάει και η αγάπη του μας κάνει να αισθανθούμε και πάλι αξιαγάπητοι, κυρίως επειδή μέσα απ’ την αγάπη του φθάνει σε μας και η αγάπη του Θεού. Όταν ο Χριστός είδε τι έκαναν για τον παραλυτικό αυτοί που τον έφεραν σ’ αυτόν, είπε: «Τέκνον αφέωνταί σου αι αμαρτίαι σου» (Ματθ. 2,5). Η υψίστη απόδειξη της αγάπης του Θεού και των συνανθρώπων μας είναι το ότι μας αποδέχονται παρά τις ατέλειές και τα λάθη μας, δηλαδή ότι μας συγχωρούν.

Γι’ αυτό, όταν εμείς βρισκόμαστε σε κατάσταση παραλύσεως, λειτουργεί πραγματικά σαν άλλος στη ζωή μας, εκείνος που απλώς μας συμπαραστέκεται, χωρίς να μας επιπλήττει, χωρίς να μας κάνει κηρύγματα, χωρίς να μας δίνει συμβουλές και χωρίς να μας ζητάει υποσχέσεις.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ «ΗΘΟΣ ΑΗΘΕΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΚΡΙΤΑΣ», Β΄ ΕΚΔΟΣΗ 1993.

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ

Ο π. Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.