Ένας παλιός και ένας σύγχρονος μύθος για την θεωρία της εξέλιξης

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο περί νέο – Δαρβινισμού, ας θυμηθούμε μια λησμονημένη σήμερα αντίληψη του Δαρβίνου, που αναφέρεται στο βιβλίο του «Η καταγωγή του ανθρώπου». Διερωτάται εκεί γιατί το σώμα του ανθρώπου είναι γυμνό από τρίχωμα και απαντά:

«Μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο άνθρωπος έχασε τον τριχωτό επενδύτη επειδή αρχικά έζησε σε τροπική χώρα. Το γεγονός πως οι τρίχες διατηρήθηκαν στο αρσενικό φύλο, κυρίως στο πρόσωπο και το στήθος, και στα δύο φύλα στις ενώσεις των τεσσάρων μελών με τον κορμό, θα στήριζε αυτό το συμπέρασμα, δεχόμενοι πως το τρίχωμα χάθηκε πριν ο άνθρωπος πάρει την όρθια στάση επειδή τα μέρη εκείνα που διατήρησαν περισσότερες τρίχες ήταν εκείνα που προστατεύονταν πιο πολύ, τότε, από τον ήλιο. Όπως και αν είναι, η κορυφή της κεφαλής παρουσιάζει μια περίεργη εξαίρεση, γιατί πρέπει, σ’ όλους τους καιρούς να ήταν από τα μέρη τα περισσότερο εκτεθειμένα, κι όμως έχει πλούσια μαλλιά.» [1] Καταλήγει λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος δεν γυμνώθηκε από την ηλιακή για να βρει τη λύση αμέσως: «Είμαι πρόθυμος να πιστέψω, όπως θα δούμε, ότι εξαιτίας της σεξουαλικής επιλογής, ο αρχέγονος άνθρωπος ή πιο σωστά, η πρωτόγονη γυναίκα, πρέπει να αφαιρούσε τις τρίχες της για κάποιο εξωραϊστικό σκοπό.»!!! [2] Τέτοια πράγματα δεν θα τολμούσε ποτέ ο Δαρβίνος να γράψει αν δεν έπαιρναν αέρα τα μυαλά του με την επιτυχία του πολύκροτου πρώτου βιβλίου του. Πόσο η αναγνώριση φθείρει πολλές φορές τους επιστήμονες.

Δυστυχώς τέτοιες εκπληκτικά αυθαίρετες ερμηνείες αναπτύσσονται και στις μέρες μας από «σοβαρούς» ερευνητές που τις προβάλλουν χωρίς να αισθάνονται ότι έτσι το μόνο που πετυχαίνουν είναι να απογυμνώνονται από τη σοβαρότητά τους. Έτσι ο Μόργκαν, που με τον Χάρντυ ανέπτυξαν την περίεργη θεωρία της καταγωγής του ανθρώπου από ένα υδρόβιο πρόγονο, επισημαίνει: «Το τρίχωμα από το σώμα απορρίπτεται επειδή είναι ενοχλητικό και άχρηστο κάτω από τις θερμές κλιματολογικές συνθήκες της πλειόκαινης. Παραμένει όμως το τρίχωμα της κεφαλής, γιατί από τη μια μεριά προστατεύει από τον ήλιο το κρανίο κι από την άλλη προσφέρει ένα μέσο στα παιδιά της γυναίκας για να κρατούνται κοντά της μέσα στο νερό.» [3] Φυσικά δεν κάνουν τον κόπο να αναλύσουν τον μηχανισμό της αποτρίχωσης. Να ήταν άραγε μια τυχαία μετάλλαξη που ευνοήθηκε στη συνέχεια από τη σεξουαλική επιλογή; Και γιατί αυτή η μετάλλαξη να σεβάστηκε τα μαλλιά της κεφαλής; Εντυπωσιακό πάντως είναι ότι κανείς δεν αναφέρεται στα μαλλιά ως μέσο καλλωπισμού του ανθρώπου!

Τους «ερευνητές» απασχολούν και άλλα θέματα περί την ανατομία του ανθρωπίνου σώματος. Έτσι «σχετικά με την προέλευση του γυναικείου στήθους σαν σήματος υπάρχουν διάφορες απόψεις. Ο Μόρρις ανέπτυξε την υπόθεση ότι το γυναικείο στήθος αποτελεί ένα αντίγραφο των γλουτών που έχει προβληθεί στο μπροστινό μέρος του σώματος. Ξεκινάει από το γεγονός ότι, οι ανθρωποειδείς πρόγονοί μας συνουσιάζονταν από πίσω και γι’ αυτό αντιδρούσαν σε σεξουαλικά σήματα που βρισκόντουσαν στο πίσω μέρος του σώματος, δηλ. σε “σαρκώδεις ημισφαιρικούς γλουτούς” και “κόκκινα χείλη αιδοίου” όπως γράφει. Με την ανάπτυξη της όρθιας στάσης και την εξατομίκευση των σχέσεων, η συνουσία άρχισε να γίνεται σε μετωπική στάση, και αυτό οδήγησε στην αναγκαιότητα να αναπτυχθούν στη γυναίκα σεξουαλικά σήματα στο μπροστινό μέρος του σώματος της. Η έμφυτη ικανότητα του άνδρα να αντιδρά στα σήματα που μόλις αναφέραμε οδήγησε στην ανάπτυξη αντιγράφων αυτών των σημάτων στο μπροστινό μέρος του σώματος της γυναίκας.» [4]

Απεναντίας οι οπαδοί της θεωρίας του υδρόβιου προγόνου υποστηρίζουν ότι «το γυναικείο στήθος αναπτύχθηκε όχι σαν σεξουαλική απομίμηση των γλουτών, αλλά σαν ένα μέσο στήριξης των μωρών πάνω στο μητρικό σώμα μετά την απόρριψη του τριχώματος» [5]

Παραβλέπουμε ότι οι υπέρμαχοι του τυχαίου εμφανίζονται παθιασμένοι οπαδοί του σκοπού και του σχεδίου (τελεολογία) και επισημαίνουμε το ότι, οι μαστοί αγνοούνται ως όργανο διατροφής του βρέφους, που έχει ανάγκη της μητέρας του επί τόσο μακρύ χρονικό διάστημα, όσο κανένα άλλο είδος του ζωικού βασιλείου. Ο σεξοκεντρισμός της ζωής πολλών ερευνητών μεταφέρεται ως σεξοκεντρισμός και στην επιστημονική έρευνα. Περιοριζόμαστε να ενθυμηθούμε το αρχαίο γνωμικό: «Επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία και ου σοφία φαίνεται.»

Σημειώσεις

1. ΔΑΡΒΙΝΟΥ Κ.: «Η καταγωγή του ανθρώπου» (1869), Αναγνωστίδης, Αθήνα, σελ. 135

2. ΔΑΡΒΙΝΟΥ Κ.: «Η καταγωγή του ανθρώπου» (1869), Αναγνωστίδης, Αθήνα, σελ. 135

3. ΓΚΡΙΜΠΙΝ ΤΖ. – ΤΣΕΡΦΑΣ ΤΖ.: «Το αίνιγμα του πιθήκου» (1982), «Ωρόρα», Αθήνα 1987, σελ. 222

4. ΑΪΜΠΕΣΦΕΛΝΤ Ε.Α.: «Αγάπη και μίσος» (1976) «Θυμάρι», Αθήνα 1981, σελ. 201

5. ΓΚΡΙΜΠΙΝ ΤΖ. – ΤΣΕΡΦΑΣ ΤΖ.: «Το αίνιγμα του πιθήκου» (1982), «Ωρόρα», Αθήνα 1987, σελ. 222

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Ι. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ «ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΥΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ», ΤΕΥΧΟΣ Β΄ , ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1990