ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ ΓΝΩΣΗ – ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΓΝΩΣΗ

Υπάρχει ένα δίλημμα το οποίο γνωρίζουν, νομίζω, όλοι οι προτεστάντες και το οποίο είναι ενδεικτικό αυτής της αντίληψης. Πόσα κηρύγματα, πιστεύετε, έχουν γίνει πάνω στο θέμα «εγκεφαλική γνώση – καρδιακή γνώση»; Εν τέλει, κανένα ερώτημα δεν είναι σημαντικότερο στη ζωή του συνειδητού προτεστάντη από το εξής: «Πως μπορεί η θεολογική εγκεφαλική γνώση να γίνει καρδιακή αγάπη για τον Θεό;»...

Πως το πρόβλημα αυτό δηλώνει ορθολογισμό στην προτεσταντική πίστη; Ένας προτεστάντης θεωρεί δεδομένο ότι η γνώση μπορεί να μετατραπεί μέσω κάποιας διαδικασίας σε αγάπη. Ό,τι υπάρχει στην καρδιά πρέπει να προέρχεται από το μυαλό. Αυτό φυσικά είναι καθαρός και γνήσιος ορθολογισμός.

Οι προτεστάντες πιστοί γνωρίζουν επίσης ότι η αιτία που γίνονται τόσα πολλά κηρύγματα για το θέμα αυτό, είναι ότι η βίωση εκείνων των πραγμάτων που μεταμορφώνουν τη γνώση σε αγάπη είναι εκ φύσεως δύσκολη. Γι’ αυτό δοκιμάζουμε όλους τους δυνατούς τρόπους. Δροσίζουμε την ψυχή μας με εμπνέουσα χριστιανική μουσική. Ακούμε προσεκτικά τους πιο σαγηνευτικούς δασκάλους της Αγίας Γραφής. Στην προσευχή μας και στην φαντασία μας βλέπουμε τον Χριστό να πεθαίνει πάνω στον Σταυρό. Τον βλέπουμε να μας παίρνει ως απολωλότα πρόβατα στα χέρια Του. Νοερώς προσπαθούμε να κοιτάξουμε μέσα στα μάτια Του, καθώς ασθμαίνει στην πορεία προς τον Γολγοθά. Και κάποτε, αισθανόμαστε πράγματι κάτι βαθύ στις ψυχές μας, το οποίο όμως αργά ή γρήγορα – μετά από ένα λεπτό, μία ώρα, μία ημέρα, μία εβδομάδα – χάνεται ξανά.

Γιατί όμως; Όταν ανακάλυψα την Ορθοδοξία, βρήκα την απάντηση. Ως προτεστάντης δεν την έβλεπα, μολονότι ήταν μπροστά στα μάτια μου. Βλέπετε, όποιος αναλογιστεί τι είναι αγάπη, θα συνειδητοποιήσει ότι η προσπάθεια μετατροπής της γνώσης σε αγάπη είναι μάταιη. Η εγκεφαλική γνώση δεν μπορεί να γίνει καρδιακή. Η γνώση δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση να γεννήσει αγάπη. Μπορεί να μας δείξει τον δρόμο προς την αγάπη. Δεν είναι όμως το ίδιο με την αγάπη ούτε υποκατάστατό της.

Ο απόστολος Παύλος είναι τόσο σαφής πάνω σ’ αυτό το θέμα, που δεν ξέρω γιατί τόσον καιρό δεν το έβλεπα. Έχω διαπιστώσει, παρόλ’ αυτά, ότι η σύγχρονη νοοτροπία μου συχνά με εμπόδιζε να βλέπω τα προφανή. Ο απόστολος Παύλος μιλάει στα πνευματικά του παιδιά για την «υπερβάλλουσαν της γνώσεως» αγάπη που βιώνουμε με τον Χριστό (Εφεσ. 3,19). Η λέξη «υπερβάλλω» σημαίνει «υπερβαίνω, ξεπερνώ ή υπερέχω».

Αν μελετήσουμε με ειλικρίνεια τις δικές μας εμπειρίες, οι περισσότεροι από εμάς θα ομολογήσουμε, ότι η αγάπη είναι μία συνάντηση των ψυχών που ξεπερνά κατά πολύ το αντικείμενο της γνώσης. Αγάπη είναι πρωτίστως και κυρίως η βίωση του άλλου. Και η βίωση κάποιου είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την γνώση γι’ αυτόν. Κατά την αρχαία Πίστη το ίδιο ισχύει και με τον Θεό.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ  ΓΚΑΛΛΑΤΙΝ «ΔΙΨΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ», ΕΚΔΟΣΗ  «Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ», ΜΗΛΕΣΙ 2006

ΜΑΤΘΑΙΟΣ  ΓΚΑΛΛΑΤΙΝ

Ξεκινώντας από την διακονία στον δρόμο στα πλαίσια της κίνησης Jesus Movement, ο Ματθαίος Γκάλλατιν αφιέρωσε περισσότερα από είκοσι χρόνια στην διακονία του ευαγγελικού προτεσταντισμού ως χορωδός στις συνάξεις, συνθέτης λατρευτικών τραγουδιών, υπεύθυνος λατρείας, υπεύθυνος νεολαίας και πάστορας στην Calvary Chapel. Ωστόσο, αποδέχτηκε τελικά μία οδυνηρή πραγματικότητα: Όσο σκληρά κι αν προσπάθησε, δεν κατάφερε ποτέ να βιώσει τον Θεό, τον οποίο τόσο ποθούσε να γνωρίσει. Τούτο παρέμενε λοιπόν ένα ανεκπλήρωτο όνειρο, ένα αναπάντητο ερώτημα, μία αιώνια δίψα σε μία χώρα με ρηχά πηγάδια. Το όνειρό του – σύμφωνα με τον ίδιο – πραγματοποιήθηκε όταν ασπάστηκε την Ορθοδοξία.