ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ο Στράτος μέσα στη βάρκα, την ίδια ώρα κοντά στην ακτή, απομακρύνεται κωπηλατώντας αργά, τραγουδώντας αργά ένα αμανέ. Γύρω, σε απόσταση, είναι αραγμένα, καράβια – η θάλασσα, σε πλήρη μπουνάτσα, έχει το μολυβί χρώμα του ουρανού που αντανακλά και στα χρώματα των σκαριών κάνοντας όλα, τα πάντα, γύρω, να φαίνονται χρωματισμένα, σε τόνους του γκρίζου και του θολού μαύρου.

Έχει τόση ησυχία που ακούει ο Στράτος τον παφλασμό απ’ τις κουπιές του με κρυστάλλινη καθαρότητα, σαν να είναι μόνος του σε μια ορεινή, ακύμαντη λίμνη...

Θα ’ναι, τώρα, κοντά στα οχτακόσια μέτρα απ’ την ακτή. Σηκώνεται, παίρνει το τεσσαροχάλι και το φουντάρει στο νερό. Η άγκυρα βυθίζεται γρήγορα και πιάνει βυθό.

Ο Στράτος παίρνει απ’ τη γάστρα μια πετονιά με δυο αγκίστρια και την ξετυλίγει. Δολώνει μαμουνάκια που μάζεψε χτες απ’ τα βράχια.

Ρίχνει τη μεσηνέζα κάθετα. Μόλις βρίσκει κάτω το μολύβι και λυγάει η πετονιά, την πιάνει και την λαστιχάρει, πάνω κάτω, ώστε τα δολώματα να αιωρούνται είκοσι πόντους περίπου απ’ το βυθό.

Κάθεται, χαλαρώνει. Κρατάει τη πετονιά με το αριστερό. Νιώθει άδειος, ήρεμος και ταυτόχρονα πλήρης. Σαν να είναι κάποιος άλλος, καινούργιος άνθρωπος, χωρίς συναισθήματα και μυαλό. Σκέφτεται: «Το ψάρεμα είναι προσευχή».

Το αριστερό του χέρι ανεβοκατεβάζει μόνο του, θαρρείς, ελαφρά, την πετονιά, μηχανικά, από πολύχρονη πείρα.

Νιώθει ότι αυτή η αίσθηση, που έχει κάθε φορά που ψαρεύει μόνος του, την είχε, ακριβώς την ίδια, μικρός όταν πήγαινε στην εκκλησία. Και προσευχότανε και του μάθαινε ο δεξιός ψάλτης τους βυζαντινούς δρόμους και τα μακάμια. Αναλογίζεται μήπως γι’ αυτό ψαρεύει και γι’ αυτό τραγουδάει  – τα δυο πιο βασικά πράματα στη ζωή του. Αναζητάει πάντα εκείνες τις παιδικές, μυστηριώδεις, ευτυχισμένες στιγμές της εκκλησίας. Της ηρεμίας, της σιγουριάς, του Θεού που τον κοιτάζει ακίνητος, πράος, από την κορυφή του τρούλου. Ξαναγυρνάει συνέχεια σε κείνη την κατάσταση του μεγάλου, ήσυχου, προστατευμένου άδειου. Στο ήρεμο, ακύμαντο, ευτυχισμένο δέος.

Το αριστερό του χέρι λαστιχάρει την πετονιά. Δεν τσιμπάει τίποτα.  

Ο Στράτος κοιτάζει γύρω την ίσια θάλασσα την πηγμένη απ’ τη μπουνάτσα. Μετά, ψηλά, βαθιά, τον τρούλο του ουρανού.

Ψιθυρίζει μόνος του:

– Το ψάρεμα είναι προσευχή.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ «ΟΛΑ ΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΛΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, Β΄ ΕΚΔΟΣΗ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ

Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης είναι πεζογράφος και δημοσιογράφος της Θεσσαλονίκης. Υπήρξε βασικός συνεργάτης και διευθυντής αρκετών περιοδικών και εφημερίδων της πόλης. Συνεργάστηκε επίσης με ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. 

Γέννηση: Νοέμβριος 1953, Θεσσαλονίκη

Βιβλία: Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας, Νοέμβριος

Ταινίες: Ουζερί Τσιτσάνης, Όλα Είναι Δρόμος

Υποψηφιότητες: Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Μυθιστορήματος, Κρατικό Λογοτεχνικό Βραβείο Διηγήματος - Νουβέλας

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΤΣΙΛΙΚΑ