ΣΙΛΒΙΑ, ΕΝΑΣ ΟΛΑΚΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ!

Η πρώτη και η τελευταία, λέει το θαυμάσιο ποίημα του Ζεράρ ντε Νερβάλ για την Άρτεμη … “Et c’ est toujours la seule – ou c’ est le seul moment …” Αν όλες οι γυναίκες που αγάπησα συνοψίζονται σε μία μόνο, η μοναδική γυναίκα που αγάπησα για πάντα συμπεριλαμβάνει όλες τις άλλες. Εκείνες είναι τα αστέρια. Η Σίλβια είναι ο ίδιος ο γαλαξίας. Ενέχει τα πάντα. Το κάλλος...

Την ερωτική απόλαυση αλλά επίσης και την ηδονή της συντροφικότητας, του να καθόμαστε να φάμε, να κοιμηθούμε, να ξυπνήσουμε, να περπατήσουμε, να αρμενίσουμε παρέα, να συμμεριζόμαστε φιλίες, να συζητάμε αμφιβολίες, να κάνουμε σχέδια, να κατανοούμε ελαττώματα, να αποδεχόμαστε σφάλματα, να αγαπιόμαστε ακόμα και με εκείνα που θα μπορούσαν να μας εκνευρίσουν ή να μας δυσαρεστήσουν στις προσωπικές μας οντότητες και συμπεριφορές.

Η χαρά της απόκτησης τέκνων. Η λύπη της απώλειάς τους. Η κοινωνία της μνήμης. Ο σεβασμός των χρόνων. Τα διαφορετικά γούστα. Η αλληλοσυμπλήρωση επαγγελμάτων, στοχασμών, ψυχικών διεγέρσεων: είμαστε διαφορετικοί και ο καθένας δίνει στον άλλο εκείνο που δεν του λείπει γιατί το δικό μου ρέει προς εκείνη όπως και το δικό της ρέει προς εμένα. Ο ιστός όπου πάνω του πλέκονται γενεολογίες, φιλίες, αγαπημένες πόλεις, η λαμπερή ασημαντότητα γευμάτων, εστιατορίων, η κοινή μας αγάπη για τον κινηματογράφο, το θέατρο, την όπερα.

Όλα όσα μας ενώνουν, ακόμα και όλα εκείνα που θα μπορούσαν να μας απομακρύνουν μετατρέπονται σε σημείο συνάντησης, ερωτηματικό και τελικά συμμαχία. Είμαστε πολύ διαφορετικοί φυσιογνωμικά. Εκείνη είναι λεπτεπίλεπτη, μικρή αρχόντισσα, ξανθιά με μάτια αισθησιακά που αλλάζουν από το γαλάζιο στο πράσινο και στο σταχτί ανάλογα τις ώρες. Η εμφάνισή της είναι ευρωπαϊκή, αλλά το δέρμα της είναι μελαχρινό, με μια ωραία ανατολίτικη λάμψη. Τα ενδυματολογικά της γούστα είναι ακραία, με σαγηνεύουν.

Την αγαπώ γιατί ενώ εγώ είμαι ο πιο ακριβής στην ώρα μου άνδρας του κόσμου, εκείνη φτάνει με την ίδια ακρίβεια πάντα καθυστερημένα. Είναι μέρος της γοητείας της. Να την περιμένεις. Οι Ευρωπαίοι του 17^ου αιώνα περίμεναν να τους έρθει ο θάνατος από την Ισπανία, για να καθυστερήσει. Σε εμάς έφτασε νωρίς, όταν χάσαμε τον Κάρλος. Από πάντα ενωμένοι, έφτασε ένας θάνατος που μας ένωσε περισσότερο από ποτέ. Εκείνη γνωρίζει να διατηρεί την παρουσία του Κάρλος ζωντανή σε οποιαδήποτε ώρα. Εγώ, λιγότερο ευαίσθητος ή πιο δειλός, έμαθα να ανακαλώ το γιο μου, με μια δύναμη που κι εμένα τον ίδιο εκπλήσσει, την ώρα που γράφω. Είναι όταν εκείνος βρίσκεται πλάι μου, νιώθοντας στην καθημερινή μου προσπάθεια γραψίματος μια κάποια ολοκλήρωση του ημιτελούς γραφτού μου.

Έτσι συμβαίνει σε ένα ενωμένο ζευγάρι: όλα επιμηκύνονται και όλα επαναενσαρκώνονται. Είπε ο Απολινέρ πως υπάρχουν κάποιοι που πεθαίνουν για να αγαπηθούν. Στην περίπτωσή μας, ο γιος μας είναι ζωντανός γιατί η αγάπη που ένωσε τη Σίλβια, τον Κάρλος και εμένα είναι ζωντανή στις ζωές μας. Αλλά είναι εκείνη, η γυναίκα αυτή που αποκαλύπτει την ακρίβεια και αποκλειστικότητα της αγάπης. Είναι εκείνη, η Σίλβια, αυτή που στεφανώνει τη ζωτική μου προσπάθεια να είμαι συνετός, σεξουαλικά, ερωτικά, πολιτικά, λογοτεχνικά, αδερφικά. Να είσαι προσεκτικός, ειδάλλως δεν θα έχεις κανένα δικαίωμα να σε αγαπώ και να με αγαπάς.

Ο Τόμας Ελόι Μαρτίνες, ο αξιολάτρευτος Αργεντινός φίλος μας, έχασε την ωραία γυναίκα του Σουσάνα Ρότκερ και έγραψε ένα ρέκβιεμ ζωντανό και πονεμένο που τελειώνει λέγοντας: «Θα είχα δώσει ό,τι είμαι και δεν είμαι, ό,τι έχω και δεν έχω για να ήμουνα εγώ στη θέση της. Πόσο θα μου άρεσε να τη δω να γερνάει. Πόσο θα ήθελα να με έβλεπε εκείνη να πεθαίνω».

Ένα ζευγάρι δεν ξέρει ποιος θα επιβιώσει του άλλου ή αν και οι δύο πεθάνουν παρέα. Αν και αυτός που θα επιβιώσει θα είναι πάντα ένας αντιπρόσωπος του θανάτου. Η αγάπη που αντιπροσωπεύει το θάνατο ονομάζεται έρως. Μετά τις νύχτες, τις μέρες, τα χρόνια της απτής σάρκας, η απουσία της αντικαθίσταται μόνον από την ερωτική φαντασία. «Ο ερωτισμός είναι η δοκιμασία της ζωής έως το θάνατο», λέει ο Ζωρζ Μπατάιγ για το μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ, Ανεμορδαμένα ύψη.

Η ερωτική πράξη δεσμεύει το θάνατο γιατί αναπαραγωγή σημαίνει εξαφάνιση. Το να αντιληφθούμε αυτό, ισοδυναμεί με την κατανόηση της ερωτικής ζωής μετά την εξαφάνιση του ζευγαριού. Το να αντιληφθεί κάποιος αυτό, σημαίνει να αυξήσει στον μέγιστο βαθμό, την ένταση της σεξουαλικής σχέσης στο παρόν και να υπερχειλίσει, ερωτικά, όλες και καθεμιά από τις ώρες που δεν θα ξαναγυρίσουν πίσω πια.

Μήπως δεν πρέπει να υπάρχει ακόμα και στην πιο πλήρη αγάπη μια προκαταβολή απώλειας που εντείνει την παροντική παρουσία; Μερικές φορές ενώ κοιτάζω τη Σίλβια να κοιμάται, θα ήθελα να της κλέψω το όνομα, την εμφάνιση, την εμπειρία και να γίνω ο απόλυτος κύριος της ύπαρξής της, ο ζηλιάρης φύλακας των μυστικών της. Χωρίς εκείνη, κατανοώ τον έρωτα μόνο μπροστά σε έναν καθρέφτη στιλβωμένο από τη μνήμη. Βιαστικός, ανήσυχος και πεινασμένος επιστρέφω στην εγγύτητά της. Φροντίζω το σώμα της σαν να ήταν δικό μου. Μαθαίνω με τη Σίλβια να είμαι συγχρόνως παθιάρης και σεβαστικός με το ενωμένο με εμένα γυναικείο σώμα. Την παινεύω μόνο στο όνομα της τελειότητας που της προσφέρω, παρότι δεν την έχω, και την οποία εκείνη μου χαρίζει παρόλο που δεν τη βλέπει.

Κάθε βράδυ αφήνω ένα αόρατο σημείωμα πάνω στο μαξιλάρι της που λέει «Μου αρέσεις».

Οι γυναίκες είναι περαστικές της αυγής. Καθεμιά τους είναι φορέας ενός διαφορετικού προορισμού. Προορισμός μου ήταν να βρω τη Σίλβια και να μετατρέψω τον δικό μου προορισμό σε δικό της.   

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΡΛΟΣ ΦΟΥΕΝΤΕΣ «Σ’ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ», 2004.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ