ΟΙ ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΤΩΝ ΠΕΔΙΑΔΩΝ

Οι Ινδιάνοι των Πεδιάδων αποτελούν ένα σύμφυρμα πολιτισμών, το οποίο εμφανίζεται το 18^ο αιώνα με τις μεταναστεύσεις των περισσοτέρων ομάδων των Ινδιάνων, που αναζητούν το κυνήγι εφοδιασμένες με άλογα από το Μεξικό. Μέσα σ’ αυτήν την πολιτισμική χοάνη, η θρησκευτική ζωή λαών πολύ διαφορετικών μεταξύ τους αποκτά πολλά κοινά σημεία, όπως η τελετή του Χορού του Ήλιου και η ύπαρξη αδελφοτήτων πολεμιστών...

Η περιοχή αυτή αρχίζει να γίνεται το θέατρο ασταμάτητων αγώνων. Η αναζήτηση ενοράσεων από τους άντρες πολεμιστές επιτρέπει στους αποικιοκράτες να βρουν στο επικερδές εμπόριο του αλκοόλ ένα αποτελεσματικό εργαλείο για ν’ απαλλαγούν από τους ιθαγενείς. Η εισαγωγή παραισθησιογόνων φυτών, όπως το πεγιότλ, γύρω στο 1850, γίνεται αφορμή για να οργανωθούν λατρείες και αδελφότητες, που τα μέλη τους συμμετείχαν σε κάποιες μυστικές ιεροτελεστίες και ενοράσεις.

Κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας του σάουνα (sweat lodge), μία ομάδα αντρών δοκιμαζόταν στους πόνους απ’ τη μεγάλη θερμότητα, στην αυτομαστίγωση με ραβδιά, χόρευε και τραγουδούσε. Το σάουνα εξάγνιζε τον πολεμιστή ή τον οραματιστή.

Ο σαμάνος και ο άντρας ή η γυναίκα – ιατρός αποκτούν στις Πεδιάδες το σπουδαίο (και αμειβόμενο) λειτούργημα του τελετάρχη. Δημιουργούν μία κάστα που, όπως οι σημερινοί γιατροί, χρησιμοποιεί ένα ειδικό λεξιλόγιο. Ένας γέροντας (κουραχούς) προεξάρχει στην εξευμενιστική τελετή χακό στους Πόουνη, στη διάρκεια της οποίας οι συμβολικοί δεσμοί ανάμεσα στις γενιές γίνονται πιο δυνατοί. Ένας άντρας – ιατρός (μία γυναίκα στους «Μαυροπόδαρους») προεξάρχει στο Χορό του Ήλιου, που ξεκίνησε σαν τελετουργία της ιατρικής αδελφότητας των Μαντάν, αλλά καθιερώθηκε αργότερα σαν η πιο σπουδαία τελετή σ’ όλες τις ινδιάνικες φυλές που είχαν συγκεντρωθεί σ’ αυτήν την περιοχή. Κατά τη διάρκεια του Χορού του Ήλιου οι άντρες υπέμεναν φοβερούς φυσικούς πόνους, με σκοπό να βρεθούν πλησιέστερα στο Μεγάλο Πνεύμα. Ο Χορός του Ήλιου απαγορεύτηκε γύρω στο 1880, επανεμφανίστηκε το 1934 και από το 1959 οι Οτζίμπουα και οι Λακότα εισήγαγαν και πάλι αυστηρότατες σκληραγωγίες.

Στους Ινδιάνους των Πεδιάδων οφείλει την εμφάνισή του, γύρω στο 1870, η χιλιαστική λατρεία που ονομάζεται Χορός των Πνευμάτων, με την ενθάρρυνση των μορμόνων της Γιούτα, που πίστευαν ακόμη ότι οι Ινδιάνοι είναι οι δέκα χαμένες φυλές του Ισραήλ. Ο προφήτης Ουοβόκα διακήρυσσε ότι οι Ινδιάνοι πρέπει να σταματήσουν να μάχονται, να εξαγνιστούν και ν’ αφοσιωθούν στο χορό του Μεγάλου Πνεύματος, γιατί η καταπίεση των Ευρωπαίων αποικιοκρατών θα κατέρεε ξαφνικά, όπως ξαφνικά είχε έρθει, από ένα σεισμό που δεν θ’ απειλούσε τους ιθαγενείς. Η απαγόρευση του Χορού των Πνευμάτων δεν υπήρξε αποτελεσματική. Το 1890, η κυβέρνηση στέλνει πληρωμένες συμμορίες που σφαγιάζουν 260 αθώους Σιου, οι οποίοι είχαν πάει στο Γούντεντ Νη Κρηκ, στη Νότια Ντακότα, για να πάρουν μέρος στις τελετές.

Η λατρεία του παραισθησιογόνου μεξικανικού κάκτου, που ονομάζεται πεγιότλ («μεμβράνη») στη γλώσσα των Αζτέκων, (Lophophora williamsii), διαδόθηκε στους Ινδιάνους των Πεδιάδων την ίδια περίπου εποχή που εμφανίστηκε και ο Χορός των Πνευμάτων. Η λατρεία του δεν ήταν παράνομη μέχρι και το 1964, τότε που το δικαστήριο της Καλιφόρνιας αποφάνθηκε ότι η απαγόρευσή της δεν αποτελούσε αντισυνταγματική παράβαση της θρησκευτικής ελευθερίας, επειδή η λατρεία αυτή δεν ήταν δομημένη με τον τρόπο μίας θρησκείας. Το πρώτο βιβλίο του πεζογράφου Κάρλος Καστανέντα L’ Herbe du diable et la petite fumee (Το χόρτο του διαβόλου και ο μικρός καπνός), που κυκλοφόρησε το 1968 σαν εθνολογική εργασία, αποσκοπούσε μάλλον να παρουσιάσει τη λατρεία του πεγιότλ σαν πραγματική θρησκεία. 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ELIADE/COULIANO «ΛΕΞΙΚΟ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΗ», 4^Η ΕΚΔΟΣΗ, 1992