Ο ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΘΕΟΣ

«Όταν έχεις παραπάνω από μία θεωρίες που εξηγούν ικανοποιητικά τα δεδομένα, θα διαλέξεις την απλούστερη», είπε ο Ραλφ. «Αυτή που σ’ εξαναγκάζει σε λιγότερο αυθαίρετες παραδοχές. Μια θεωρία που δέχεται την ύπαρξη του Θεού είναι πολύ απλή κι εξηγεί ικανοποιητικά τα πράγματα».

Όλες του οι σκέψεις καταλήγουν σε μονόδρομο.

Η ΣΑΡΚΩΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Τέσσερεις αιώνες αγωνίστηκε η Εκκλησία να σώσει την αλήθεια τής σάρκωσης του Θεού από την αλλοίωσή της σε διανοητικό σχήμα και αξιωματική «αρχή». Οι «χριστολογικές», όπως τις λέμε, αιρέσεις απειλούσαν την εμπειρική αμεσότητα με την οποία βιώνει η Εκκλησία το γεγονός της ένωσης του Θεού με τον άνθρωπο. Ο Χριστός των αιρέσεων ήταν ένα ηθικό υπόδειγμα τέλειου ανθρώπου ή μια αφηρημένη ιδέα άσαρκου Θεού...

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα ν’ αναφέρω τον ρόλο του καπνίσματος στην ανεξαρτησία του νέου. Είμαι πεπεισμένος πια ότι στις μεσογειακές κοινωνίες το κάπνισμα χρησιμοποιείται ως τρόπος ανεξαρτησίας των νέων από τους γονείς τους. Γιατί ειδικά στις μεσογειακές κοινωνίες; Διότι είναι πολύ ισχυρότεροι οι οικογενειακοί δεσμοί και η οικογένεια είναι κυρίως παιδοκεντρική, με αποτέλεσμα οι γονείς να μην προετοιμάζονται για την ανεξαρτησία των παιδιών τους...

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΕΚΑΝΕ ΘΑΥΜΑΤΑ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ!

Ο όσιος Παΐσιος έκανε, αλλά και εξακολουθεί μετά την κοίμησή του να κάνει πολλά θαύματα. Δεν ήταν όμως θαυματοποιός. Ήταν άνθρωπος του Θεού, αληθινός Χριστιανός. Ήταν άνθρωπος της αγάπης και της θυσίας˙ άνθρωπος που πρόσφερε κυριολεκτικά ολόκληρο τον εαυτό του και ολόκληρη τη ζωή του στο Θεό και στην εικόνα Του, τον άνθρωπο. Ήταν ο αθλητής του Χριστού, ο υπηρέτης του ανθρώπου, ο ασκητής του ορθόδοξου μοναχισμού...

ΖΗΛΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΛΑΖΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΑΣΕΒΩΝ!

Πολύ κοντά στον προηγούμενο ψαλμό είναι και αυτός εδώ, ο Ψαλμός 72. Ενώ στον προηγούμενο μίλησε απορριπτικά για την αλαζονεία των ανθρώπων, για την περιφρόνηση του Θεού από μέρους των, εδώ οι άνθρωποι αυτοί γίνονται πρόξενοι ζηλοφθονίας:

Ότι εζήλωσα επί τοις ανόμοις ειρήνην

αμαρτωλών θεωρών

ότι ουκ έστιν ανάνευσις εν τω θανάτω αυτών

και στερέωμα εν τη μάστιγι αυτών.

Γιατί, λέει, ζήλεψα τους αλαζόνες θωρώντας την ευτυχία των ασεβών. Αυτοί δεν δοκιμάζουν λύπες! Και το σώμα τους είναι όλο υγεία και ευεξία...

ΣΧΕΣΗ ΜΑΣΟΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό πρέπον είναι να μιλήσουμε και για την σχέση Μασονισμού και Χριστιανισμού. Ο Μασονισμός ως θρησκεία συγκρητιστική όπως και οι ίδιοι ισχυρίζονται, έχει το άλλοθι να χρησιμοποιεί τον Χριστιανισμό. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ως όργανο του Σιωνισμού έχει σκοπό να διαβάλει αυτόν. Παρουσιάζεται ως συγγενικός αν μη τι άλλο ακόμη, ως ένας τρόπος του Χριστιανισμού. Οι Μασόνοι διατείνονται ότι τα μέλη του σωματείου, τους διέπει η αγάπη και η πίστη, όπως στους Χριστιανούς...

ΟΛΕΣ ΟΙ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΒΙΟΛΟΓΙΚΑ – ΟΡΓΑΝΙΚΑ ΑΙΤΙΑ;

Μα, αυτό δεν ισχύει ούτε για τις σωματικές παθήσεις. Πολλές απ’ αυτές είναι ψυχοσωματικές, π.χ. υπέρταση, στεφανιαία νόσος, άσθμα, κολίτιδες, δερματοπάθειες κ.ά. πως θα μπορούσε να ισχύη για τις ψυχικές; Δυστυχώς ορισμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα, στην προσπάθειά τους να εξοβελίσουν κάθε μορφής ψυχοθεραπευτικής παρεμβάσεως, σχημάτισαν αυθαίρετα την ιδέα ότι μόνο οργανικά ή πνευματικά είναι τα αίτια των ψυχικών διαταραχών. Η άποψη αυτή (κατά το πρώτο της σκέλος) έχει ήδη εγκαταλειφθή και από τους ψυχιάτρους!

ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ – ΑΣΚΗΤΙΚΗ

Υπάρχει μια θαυμάσια σχέση μεταξύ δόγματος και ηθικής. Η θεολογία και το δόγμα δεν μπορεί ποτέ να χωρισθούν από την ηθική της Εκκλησίας, που είναι ασκητική.

«Το παράδοξο είναι ότι στην πράξη οι σημερινοί Ορθόδοξοι έχουν χωρίσει την δογματική από την ηθική και έχουμε πάρα πολύ ασχοληθή με την ηθικολογία κλπ. Υπάρχει μια τάση ν’ ασχολούνται οι μεν με την ηθική και οι άλλοι με την δογματική. Και τα χωρίζουν σαφώς αυτά τα θέματα.