ΣΧΕΣΗ ΜΑΣΟΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Κλείνοντας το κεφάλαιο αυτό πρέπον είναι να μιλήσουμε και για την σχέση Μασονισμού και Χριστιανισμού. Ο Μασονισμός ως θρησκεία συγκρητιστική όπως και οι ίδιοι ισχυρίζονται, έχει το άλλοθι να χρησιμοποιεί τον Χριστιανισμό. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ως όργανο του Σιωνισμού έχει σκοπό να διαβάλει αυτόν. Παρουσιάζεται ως συγγενικός αν μη τι άλλο ακόμη, ως ένας τρόπος του Χριστιανισμού. Οι Μασόνοι διατείνονται ότι τα μέλη του σωματείου, τους διέπει η αγάπη και η πίστη, όπως στους Χριστιανούς...

Δείχνει ακόμη ότι είναι οικουμενικός ο Μασονισμός, καθότι μέλη της Στοάς μπορούν να γίνουν άνθρωποι όλων των θρησκειών. Τέλος, η Αγία Γραφή κατέχει στο τελετουργικό της σημαντική θέση, αποτελώντας ωστόσο μόνο ένα σύμβολο. Εξάλλου υπογραμμίζεται ότι το τελετουργικό αποτελεί είδος πνευματικής εμβάθυνσης και προσωπικού «εξευγενισμού», μετατροπής τού «λίθου» από την κατάσταση του «ακατέργαστου» σε «κατεργασμένου», δηλαδή της «προσωπικής τελειώσεως». Αλλά αυτός ο δρόμος της μασονίας είναι εντελώς αντίθετος με αυτόν που οδηγεί στον Χριστό.

Η μασονική εμπειρία δεν οδηγεί τον άνθρωπο παραπέρα από την εμπειρία του εαυτού του ή της κοινωνίας των «αδελφών». Δεν μπορεί να ξεπεράσει την ματεριαλιστική πραγματικότητα εγκαταλείποντας τον άνθρωπο μόνο. Η τελείωση του Χριστιανισμού έξω από τη συμμετοχή του στη ζωή του Θεού «εν Χριστώ Ιησού», δεν ολοκληρώνεται. Η αγιότητα ανήκει στον Χριστό («εις άγιος») και κατ’ επέκταση και σε όλους όσους μετέχουν της ζωής του Χριστού. Η αγιότητα είναι «κατά μετοχήν» και όχι ανεξάρτητη από τη χριστιανική πίστη και το χριστιανικό φρόνημα. Το κτιστό που είναι ο άνθρωπος για να τελειωθεί και να γίνει το λαμπρό δημιούργημα χρειάζεται να μετέχει στην ενέργεια του ζωοδότη Θεού και δημιουργού του. Βέβαια, ως δημιούργημα, ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρχει ούτε σ’ αυτή τη ζωή χωρίς την πρόνοια του Θεού, πολύ δε περισσότερο να έχει τη δυνατότητα να δοξαστεί από μόνη της η ανθρώπινη φύση.

Στη χριστιανική πίστη σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας μας δεν μπορεί να υπάρξει αδελφικός σύνδεσμος χωρίς το «Πνεύμα της υιοθεσίας», ούτε ηθική χωρίς δόγματα. Εξάλλου η «κοσμοθεωρία των δέκα εντολών», χωρίς τη σύνδεση με τη διδασκαλία της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης δεν υφίσταται και ιδιαίτερα χωρίς αναφορά στο πρόσωπο  Ιησού Χριστού. Η «πνευματική ζωή» του χριστιανού δεν αποβλέπει στο αποτέλεσμα των ανθρωπίνων προσπαθειών, αλλά στη ζωή εν «πνεύματι αγίω», ως δώρο του Θεού. Με το χριστιανικό βάπτισμα ο πιστός εντάσσεται στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία Του. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί και να γίνει αποδεκτό κατά τη μασονική μύηση η οποία πιστεύει πως η μύηση αυτή οδηγεί το μειούμενο πέρα από το χώρο του «βέβηλου» και τον καθιστά πνευματικό αδελφό με τον πιστό του Ισλάμ ή όποιας άλλης θρησκείας.

Η χριστιανική Εκκλησία κηρύττει πως οι πιστοί γίνονται παιδιά του Θεού μόνο όταν λάβουν το πνεύμα υιοθεσίας, το οποίο τους εντάσσει στο Σώμα του Χριστού μέσω του αγίου βαπτίσματος. Ο Θεός γίνεται πατέρας και ο Λόγος Υιός για τη δημιουργία την ενανθρώπηση που ως αποτέλεσμα έχει την υιοθεσία των ανθρώπων. Ουσιαστικά τους μετατρέπει σε μέλη της, δηλαδή μέλη του ζώντος σώματος του Χριστού που αποτελούν πλέον μια κοινωνία ιστορική και ορατή. Τότε και μόνο γίνονται «κατ’ επαγγελίαν κληρονόμοι». Το Άγιο Πνεύμα, που ονομάζεται και «Πνεύμα Χριστού», «συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. Ει δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». Ο άνθρωπος ως βαπτισμένο μέλος της Εκκλησίας αποτελεί ταυτόχρονα μέλος αυτού του σώματος και δύναται να διασφαλίζει την ακεραιότητα της υπόστασής μας στο ακέραιο λαμβάνοντας τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η μασονία όπως είπαμε δεν συνδέει τις ηθικές αξίες, τις οποίες κηρύττει μια συγκεκριμένη πίστη σε Θεό. Η εικόνα περί Θεού, του ΜΑΤΣ, προσδιορίζεται από τον κάθε μασόνο εντελώς υποκειμενικά, ανάλογα με τις όποιες προσωπικές και θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Η κατανόηση του ανθρώπου για τη ζωή, όπως καθώς επίσης η αντίληψη περί του Θεού, ξεπερνούν τα όρια μιας συγκεκριμένης πίστης. Κατ’ αυτόν τον τρόπο όμως η χριστιανική πίστη σχετικοποιείται και εξισώνεται σε σχέση με την πίστη του Ισλάμ, με το βουδισμό κ.ο.κ. Όποιος ζει «ορθά», λογίζεται και «ορθά» απέναντι στο Θεό, όπως υποστηρίζουν και πιστεύουν οι μασόνοι.

Συνεχίζοντας με τα της πίστεως, οι μασόνοι υποστηρίζουν πως η θέση αυτή δεν ταυτίζεται με την διδασκαλία της Αγίας Γραφής και με την πίστη στον Τριαδικό Θεό. Εδώ η χριστιανική Βίβλος δεν είναι πλέον η μοναδική Θεία αποκάλυψη. Εναλλάσσεται με το Κοράνι, τις Βέδες κ.ο.κ. Είναι «ένα» από τα πολλά «ιερά βιβλία»! Η χριστιανική πίστη δεν είναι η μόνη και βεβαία οδός σωτηρίας, αλλά μία από τις πολλές «ατραπούς». Όλες οι θρησκείες οδηγούν «στον ίδιο σκοπό». Μ’ αυτό τον τρόπο τα είδωλα γίνονται αντανάκλαση της «μίας θεότητας», του «Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος», ο οποίος είναι «ανοικτός» προς όλες τις Θεότητες. Εδώ πλέον δεν ισχύει η φράση, που αναφέρεται στον Ιησού Χριστό: «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς». Ο απόστολος το υπογράμμισε αυτό, μας λένε, για να προφυλάξει τους πιστούς από την ψευδή σοφία. Γι’ αυτό και αναφέρει προηγουμένως: «Προσέχετε μήπως σας παρασύρει κανείς με τη φιλοσοφία και με κούφια απατηλά πράγματα, κατά την παράδοση των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και όχι κατά Χριστό».

Από όσα αναφέραμε γίνεται αντιληπτό πως η Μασονία είναι ασυμβίβαστη με τη Χριστιανική πίστη και την ιδιότητα του Ορθόδοξου Χριστιανού. Ιδιαίτερα υπογραμμίζουμε τον κίνδυνο διάβρωσης του ποιμαντικού έργου και οι τυχόν διαγραφές του Ευαγγελικού μηνύματος και της εν Χριστώ ελπίδος. Για να βρει λοιπόν ο άνθρωπος το αληθινό νόημα της ζωής και να το πραγματώσει βρίσκει τη λύση μόνο μέσα στη χριστιανική Εκκλησία με τη βοήθεια της θείας χάριτος, και της δωρεάς του Χριστού. Αυτό πραγματώνεται και βρίσκει πλήρη εφαρμογή σύμφωνα με το λόγο του Χριστού «ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού». Ενώ σε όλες τις άλλες θρησκείες και αποκρυφιστικές ομάδες ο άνθρωπος εγκαταλείπεται εντελώς μόνος στην αναζήτηση της σωτηρίας του. Ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία θυμάται πάντα το εξής σημαντικό: «του μεγάλου Θεού και πλάσμα και εικόνα είναι ο άνθρωπος, από τον Θεό έρχεται και στον Θεό πηγαίνει».

Στη σκέψη ενός Ορθόδοξου παρατηρητή ο Μασονισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αντίχριστη παναίρεση, που δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστό και την λατρεία τής Εκκλησίας Του. Οι Μασόνοι όμως προβάλουν ως θεό τους τον «Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος», στην πραγματικότητα λατρεύουν ένα άλλο θεό, που είναι ο Εωσφόρος, και που ευθύνεται για όλα όσα ενέπνευσε στην οργάνωση της μασονίας τα αντίχριστα συστήματα. Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος με τις αποφάσεις που πήρε καταδίκασε τη μασονία ως ένα σύστημα αντιχριστιανικό και πεπλανημένο, ενώ συγχρόνως χαρακτήρισε την ιδιότητα του χριστιανού και του μασόνου λίαν επικίνδυνη και ασυμβίβαστη. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις στις ημέρες μας που μερικοί συνδυάζουν την ιδιότητά τους αυτή την του μασόνου και του χριστιανού και αυτό θεωρείται μεγάλη κοροϊδία, διότι η Μασονία είναι αποδεδειγμένως μυστηριακή θρησκεία με ειδωλολατρικές συνήθειες και τελείως ξένη και αντίθετη προς την εξ αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθεια της Αγίας Εκκλησίας μας.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ  π. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣΟΝΙΑ & ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2013

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Γεννήθηκε   στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, όπου και διδάχτηκε τα πρώτα εγκύκλια γράμματα.

Τυγχάνει απόφοιτος της Αθωνιάδας Εκκλησιαστικής Ακαδημίας.

Με εισαγωγικές εξετάσεις εισήχθη στη Θεολογική  Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά των απαιτούμενο χρόνο των σπουδών του, έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας.

Για αρκετά χρόνια βρέθηκε ως μετεκπαιδευόμενος  στη Γερμανία  στη πόλη του  Freiburg, υπότροφος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Στην πόλη αυτή και στο οικείο Πανεπιστήμιο, Albert – Ludwings – Universitat, Freiburg, παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα Καθολικής θεολογίας, και ασχολήθηκε με τις «σύγχρονες αιρέσεις» αποκτώντας συγχρόνως το μεταπτυχιακό του δίπλωμα (Master).

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνέχισε  ως εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Την τελευταία δεκαετία διδάσκει στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, το μάθημα των σύγχρονων αιρέσεων και της εξομολογητικής.