Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ Ή ΤΗΣ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗΣ

Αυτός που φοβάται να αποδεχθεί κάποιον με ανοιχτά χέρια, ουσιαστικά νιώθει ότι απειλείται από τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της απομόνωσης. Οι αξίες του «κόσμου» δεν είναι θεμελιωμένες στο σεβασμό, στην καλή πίστη και αγάπη αλλά στο φόβο, στην έλλειψη εμπιστοσύνης, στην εκμετάλλευση, στον φθόνο και στο μίσος. Αν δεν κρατήσεις ένα όπλο, αν δεν σηκώσεις μια γροθιά, αν δεν αρπάξεις αυτό που σου ανήκει, αν δεν ακολουθήσεις τις αξίες της μάζας, τότε υπάρχει φόβος να μείνεις απομονωμένος και μόνος, ξεκομμένος από την κοινότητα...

Απ’ την άλλη πλευρά, η ταύτιση με αυτές τις αξίες της μάζας φέρνει τον άνθρωπο μπροστά στον κίνδυνο του προσωπικού αφανισμού, στην έλλειψη ορίων και ισορροπιών που καθορίζουν, την ταυτότητά μας ως πρόσωπο και εικόνα Θεού. Όσο νιώθει κανείς αυτό το φόβο και αυτή την απειλή, τόσο θα αμύνεται, μένοντας κλειστός σε κάθε προοπτική αποδοχής και ενότητας.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας μέσα στους αιώνες αγωνίσθηκαν να προσδιορίσουν την υπαρξιακή υπόσταση του προσώπου του Χριστού και τη σχέση του με τη θεία και ανθρώπινη φύση, και δι’ αυτής αυτή την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου και τη σχέση του με όλη την ορατή και αόρατη Κτίση. Ένιωθαν την ανάγκη να απαντήσουν άμεσα στην ερώτηση «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;», όχι μόνο μεταδίδοντας τη συνολική τους εμπειρία αλλά και διαφυλάσσοντας την αληθινή ταυτότητα του Χριστού και του ανθρώπου από την έλλειψη ισορροπιών, προσφέροντας συγχρόνως τη δυνατότητα της αποδοχής, της αληθινής έκφρασης αγάπης και της ενότητας.

Αυτός που προσπαθεί να γνωρίσει ποιος είναι ο Χριστός, βιώνοντας τη συνολική εμπειρία των Πατέρων, αυτός που αγωνίζεται να μείνει ανοιχτός στη Θεία Χάρη, να γίνει φορέας αγάπης και να φθάσει στην ενότητα της πίστεως, ταλαντεύεται μεταξύ δεκτικότητας και παρρησίας, μεταξύ της απομάκρυνσης από τον κόσμο και της σταυρικής αγάπης υπέρ του κόσμου, μεταξύ του αγώνα να αρνηθεί το ατομικό του θέλημα και της επιθυμίας να γνωρίσει και να γευθεί την αλήθεια μέσα από το θέλημα του Θεού. Αυτή η προσπάθεια γίνεται, εφ’ όσον μπούμε στη «φυλακή της καρδιάς», όπου παίρνει κανείς αποστάσεις από το πλήθος των σκέψεων και των ψυχικών καταστάσεων που παίζουν τα παιχνίδια τους μέσα μας. Όταν μπούμε σ’ αυτή τη «φυλακή» και αφήσουμε την καρδιά μας να ειρηνεύσει, τότε «η καρδία γίνεται σαν μια γαλήνια λίμνη, όπου μπορούν να καθρεφτίζονται η σελήνη και τα άστρα». Μέσα στη «φυλακή της καρδιάς» δεν μπορούμε να αφεθούμε στην ψευδαίσθηση του εαυτού μας, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τον προσωπικό μας πόνο και τη θλίψη με σιωπή και καρτερία. Τότε μόνο μπορούμε να νιώσουμε τον πόνο και την χαρά των συνανθρώπων μας πέρα από τις κοινωνικές και βιολογικές εξαρτήσεις τους. Αυτή όμως η απόσταση από τον «κόσμο» και η παραμονή στη «φυλακή της καρδιάς» δεν μας απομονώνει αλλά, αντιθέτως, μας ελευθερώνει και μας δίνει τη δυνατότητα να μαρτυρήσουμε την αποδοχή και την αγάπη που γευθήκαμε, ανοίγοντας τον εαυτό μας στη Θεία Χάρη του Αγ. Πνεύματος. Μας δίνει τη δυνατότητα να υπερβούμε την περιορισμένη οπτική που έχουμε για τον κόσμο, εξ αιτίας της φιλαυτίας μας, και να δούμε τον κόσμο ολοκληρωτικά, μέσα από το θέλημα του Θεού.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ π. ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΟΦΙΝΑ «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ», ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΜΟΥ «2000 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΚΡΙΤΑΣ»

π. ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΦΙΝΑΣ

Ο πρωτοπρεσβύτερος Σταύρος Κοφινάς – θεολόγος, διδ. Κλινικής Ψυχολογίας – έχει μακρόχρονη πείρα στο χώρο της ποιμαντικής και είναι έμπειρος ψυχοθεραπευτής. Είναι λειτουργός της Ι. Μονής Οσ. Μελετίου στην Ιερά Μητρόπολη Μεγάρων & Σαλαμίνος. Έχουν δημοσιευθεί βιβλία και άρθρα του.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ