Η ΣΤΡΕΒΛΗ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ

Στην αντίληψη των περισσοτέρων ανθρώπων φαίνεται να κυριαρχή η εικόνα ενός ευσεβιστικού στερεοτύπου για τον κληρικό, ο οποίος τελεί ακολουθίες, μοιράζει δέματα σε απόρους, χαμογελά σεμνότυφα, μιλά απαλά και χαμηλόφωνα, δεν λέει τίποτε που θα μπορούσε να ταράξη, είναι αβλαβής όσο ο πρωτοχρονιάτικος αγιοβασίλης και επίμαχος όσο ο ταχυδρόμος.

Αυτό το στερεότυπο καθιερώνεται όλο και περισσότερο και όλο και περισσότερο περιμένουμε από τον κληρικό να είναι συγκρατημένος και άτολμος, τόσο ώστε πολλοί άνθρωποι σκανδαλίζονται όταν ακούσουν έναν κληρικό να λέη κάτι ωμό και τολμηρό ή να ομιλή για ένα καυτό θέμα. Πολλοί άνθρωποι περιμένουν από τον κληρικό να είναι ένας πράος μειλίχιος και καλοκάγαθος άνθρωπος, που ενισχύει τη δική τους ατολμία και απογοητεύονται όταν αυτό δεν συμβαίνη.

Αυτή η επικρατούσα αντίληψη εκπαιδεύει αναλόγως τους νέους κληρικούς, έτσι ώστε να είναι πολύ σπάνιο να βρεθή ανάμεσα σ’ αυτούς κάποιος που τολμά να πη κάτι που θα μπορούσε να ταράξη ή να προκαλέση αμηχανία. Ωστόσο ο προφητικός χαρακτήρας του λειτουργήματος του κληρικού είναι τέτοιος ώστε όταν παραμένη πιστός σ’ αυτόν είναι αναπότρεπτο να ταράξη τους ανθρώπους, είτε το θέλει είτε δεν το θέλει. Κάποτε να τους ενοχλή, ακόμα και να τους εξοργίζη και είναι γι’ αυτό επίσης αναπότρεπτο να δοκιμάζη συχνά τον πειρασμό να πνίξη την αλήθεια, για να αποφύγη τους μπελάδες. Είναι πολύ δύσκολο να μην είσαι αυτό που σε θέλουν οι άλλοι να είσαι. Δεν είναι πολλοί εκείνοι που αν και λένε ότι θέλουν τον κληρικό να τολμά, θα το ανεχθούν όταν το κάνη.

Ωστόσο εμείς οι κληρικοί θα πρέπη να μην ξεχνούμε καθόλου ούτε ότι συνέβη στον Ιησού Χριστό, ούτε ότι το επίθετο χριστιανός είναι περίπου συνώνυμο με το επίθετο μάρτυρας. Αλλά προτιμούμε να χρησιμοποιούμε τα συναξάρια των αγίων, που τους έρριξαν στην φωτιά, ή που έγιναν τροφή των θηρίων, στα κηρύγματά μας, για να αυξήσουμε τους θαυμαστές μας μάλλον, παρά για να εφαρμόζουμε τις μεθόδους τους και να χάνουμε τους οπαδούς μας. Ξέρουμε ότι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού είναι επαναστατική, αλλά προκειμένου να διακινδυνεύσουμε την επαγγελματική μας επιτυχία αποφεύγουμε να είμεθα ριζοσπαστικοί.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ «ΠΑΠΑΔΟΣΥΝΗΣ ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΡΜΟΣ», 1994

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ

Ο π. Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ