ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗΣ

Αν και η απόκτηση κάποιων πρακτικών γνώσεων σχετικών με τη γενετήσια λειτουργία φαίνεται χρήσιμη ακόμη και απαραίτητη για την αντιμετώπιση πρακτικών ζητημάτων, ωστόσο είναι μια διανοητική και απρόσωπη αντιμετώπιση συμπτωμάτων που επειδή ακριβώς επικεντρώνεται στα πρακτικά και τα οργανικά ενισχύει την επιβητορική αντίληψη για τον έρωτα, που είναι η αιτία των συμπτωμάτων τα οποία επιδιώκει να απαλείψη...

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση όπως γίνεται στη Δύση προβάλλοντας τους τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς να έχη οργασμό αποφεύγοντας τον κίνδυνο της εγκυμοσύνης, των αφροδισίων κ.λ.π., ασκεί πίεση στον έφηβο να λειτουργήση επιβητορικά, εσωτερικά μεν εξάπτοντας τη φαντασία και ερεθίζοντας, εξωτερικά δε επιβεβαιώνοντας την επικρατούσα εντύπωση της κοινωνικής προσδοκίας για μια τέτοια συμπεριφορά.

Εξάλλου η ψυχική, σωματική και επομένως ερωτική ωρίμανση των εφήβων δεν είναι ομοιόμορφη και ταυτόχρονη σε όλους και η απρόσωπη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση θα επιβάλλη αναπότρεπτα μια απαράδεκτη ισοπέδωση σε μια τόσο προσωπική περιοχή της ανθρώπινης εμπειρίας.

Αλλά ακόμη η πείρα άλλων χωρών που προ πολλού έχουν καθιερώσει αυτήν τη σεξουαλική εκπαίδευση δεν είναι συχνά ενθαρρυντική, όπως εκείνη των σκανδιναυϊκών χωρών όπου, αν πάρουμε για παράδειγμα της Σουηδία, έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό αφροδισίων νοσημάτων της Ευρώπης και αύξηση των εγκυμοσυνών των δωδεκάχρονων και δεκατριάχρονων κοριτσιών. Διακεκριμένοι ειδικοί σε αυτές τις χώρες δηλώνουν ότι η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση πήρε κακό δρόμο.

Οι Γάλλοι ομολογούν ότι το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής απέτυχε στη χώρα τους και σαν κύριο λόγο της αποτυχίας θεωρούν το γεγονός ότι η σεξουαλική αγωγή εδιδάχθη από αναρμόδια πρόσωπα. Ο Ε.Π. Παπανούτσος μιλώντας κάποτε γι’ αυτό το θέμα είχε πη: «Δεν είναι εύκολο πράγμα να μιλήσης στα παιδιά για το σεξ, χωρίς τον κίνδυνο να τα φοβίσης, να τα γεμίσης με αηδία, ή – το χειρότερο – να τα οδηγήσης σε εκτραχηλισμούς».

Όμως ο μεγαλύτερος κίνδυνος που μπορεί να προκαλέση, μια διανοητική, απρόσωπη και με μηχανιστικό προσανατολισμό σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, είναι να υπονομεύση τη δυνατότητα του ανθρώπου να συναντά πραγματικά τον άλλο και έτσι να αποκλείση αποφασιστικά την ανάπτυξή του και την πλήρωσή του και να τον οδηγήση στην απομόνωση, στην κατάθλιψη, στις παντοειδείς αποδράσεις, ακόμη και στην αυτοκτονία, τα οποία οι στατιστικές δεν τα συνδέουν βέβαια με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.   

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ «ΕΡΩΤΟΣ ΦΥΣΙΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΡΜΟΣ», Ε΄ ΕΚΔΟΣΗ 1997.

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ

Ο π. Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.