Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΓΙΑΧΟΥ, ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Στην περιοχή που την λυμαίνονται οι πιθηκάνθρωποι κατοικούν οι Μλλς, που θα τους ονομάσω Γιαχού, για να μην ξεχάσουν οι αναγνώστες μου τη ζωώδη φύση τους και διότι μια πιστή απόδοση είναι σχεδόν αδύνατη μια και δεν υπάρχουν φωνήεντα στη σκληρή γλώσσα τους. Τα μέλη της φυλής νομίζω πως δεν ξεπερνούν τους εφτακόσιους, μαζί με τους Νρ, που κατοικούν πιο νότια μες στα χαμόδεντρα...

Ο αριθμός που έδωσα είναι υποθετικός γιατί, εκτός από τον βασιλιά, τη βασίλισσα και τους μάγους, οι Γιαχού κοιμούνται όπου τους φτάσει η νύχτα˙ δεν έχουν μόνιμη κατοικία. Η ελονοσία και οι συνεχείς επιδρομές των πιθηκανθρώπων τους αποδεκατίζουν. Λίγοι μόνο έχουν δικό τους όνομα. Για να φωνάξουν κάποιον άλλον πετούν λάσπη. Έχω μάλιστα δει Γιαχού που για να τραβήξουν την προσοχή ενός φίλου ρίχνονται και κυλιούνται καταγής. Δεν διαφέρουν από τους Κρόο στην εξωτερική εμφάνιση μόνο που έχουν πιο χαμηλό μέτωπο και μια χάλκινη απόχρωση μειώνει την νέγρικη μαυρίλα τους.

Τρέφονται με φρούτα, ρίζες και ερπετά˙  πίνουν το γάλα από τις γάτες και τις νυχτερίδες και ψαρεύουν με τα χέρια. Όταν είναι να φάνε κρύβονται ή κλείνουνε τα μάτια˙ όλα τα άλλα τα κάνουνε μπροστά σ’ όλο τον κόσμο, όπως οι κυνικοί φιλόσοφοι. Καταβροχθίζουν ωμά τα πτώματα των μάγων και των βασιλιάδων για ν’ αφομοιώσουν τις αρετές τους. Όταν κατηγόρησα αυτό το έθιμο, άγγιξαν το στόμα και την κοιλιά τους για να μου δείξουν ίσως πως και οι πεθαμένοι είναι φαγώσιμοι, ή, αλλά αυτό πιάνεται μάλλον δύσκολα, για να καταλάβουν πως ό,τι τρώμε γίνεται, στο κάτω – κάτω της γραφής, σάρκα ανθρώπινη.

Στους πολέμους τους χρησιμοποιούν πέτρες, που αποθηκεύουν προληπτικά, καθώς και μαγικές κατάρες. Ζούνε γυμνοί και δεν κατέχουν την τέχνη του ντυσίματος και του τατουάζ. Αξιοσημείωτο είναι ότι παρόλο που διαθέτουν ένα πράσινο λεκανοπέδιο με πηγές καθαρού νερού και δέντρα με προστατευτική σκιά, προτίμησαν να μαζευτούν μες στους λασπότοπους, γύρω από τη βάση του, λες και έβρισκαν ευχαρίστηση να εκθέτονται στη κάψα του ήλιου του Ισημερινού και να κολυμπούν μες στη βρωμιά. Οι πλαγιές είναι απότομες και θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για οχυρό ενάντια στους πιθηκανθρώπους. Στα υψηλά λεκανοπέδια της Σκωτίας οι φυλές ύψωναν τους πύργους τους στην κορυφή των λόφων. Μίλησα στους μάγους γι’ αυτή τη συνήθεια αλλά εις μάτην. Μου επέτρεψαν παρ’ όλα αυτά να χτίσω μια καλύβα πάνω στο λεκανοπέδιο όπου το νυχτερινό αεράκι είναι πιο δροσερό.

Ένας βασιλιάς, κυβερνάει τη φυλή, με απόλυτη εξουσία, είμαι όμως της γνώμης πως αυτοί που κυβερνούν στην πραγματικότητα είναι οι τέσσερις μάγοι που τον βοηθούν αφού τον έχουν εκλέξει. Αυτοί, κάθε φορά που γεννιέται ένα αρσενικό παιδί, του κάνουν μια εξονυχιστική εξέταση κι αν παρουσιάζει ορισμένα σημάδια, δεν μου αποκάλυψαν ποια ακριβώς, τον ανακηρύττουν βασιλιά των Γιαχού. Αμέσως τον ακρωτηριάζουν, του καίνε τα μάτια, του κόβουν τα χέρια και τα πόδια, έτσι που η επαφή του με τον εξωτερικό κόσμο να μην κινδυνεύει να τον αποσπάσει από την σοφία και την περισυλλογή.

Ζει κλεισμένος σε μια σπηλιά που την λένε Αλκαζάρ (Κζρ) όπου έχουν το δικαίωμα να μπαίνουν μόνο οι τέσσερις μάγοι και οι δυο δούλοι που είναι στην υπηρεσία του και τον πασαλείβουν με κοπριές. Αν ξεσπάσει πόλεμος, οι μάγοι τον βγάζουν από την σπηλιά, τον εκθέτουν στα μάτια ολόκληρης της φυλής για να δυναμώσουν το θάρρος της και πάνω στους ώμους τους τον μεταφέρουν στο πιο κρίσιμο της μάχης, σαν λάβαρο ή σαν τοτέμ. Σε τέτοιες περιπτώσεις, πάντα σχεδόν σκοτώνεται αμέσως από τις πέτρες που του ρίχνουν οι πιθηκάνθρωποι.

Σε ένα άλλο Αλκαζάρ ζει η βασίλισσα, που δεν της επιτρέπου να δει το βασιλιά της. Αυτή καταδέχτηκε να με καλέσει˙ ήταν χαμογελαστή, νέα κι όμορφη τόσο όσο της το επιτρέπει η ράτσα της. Βραχιόλια από ασήμι και φίλντισι, κολιέ από δόντια ζώων στόλισαν τη γύμνια της. Με κοίταξε, με μύρισε, μ’ άγγιξε και τέλος μου πρόσφερε το υφαντό της, μπροστά σ’ όλες τις κυρίες των τιμών. Τα εκκλησιαστικά μου ρούχα και οι συνήθειες μου μ’ έκαναν ν’ αρνηθώ αυτή την τιμή, που μ’ ευχαρίστηση προσφέρει στους μάγους και στους κυνηγούς των σκλάβων, κυρίως μουσουλμάνους, που οι ορδές τους διασχίζουν το βασίλειο. Δυο ή τρεις φορές έχωσε στο πετσί μου μια χρυσή βελόνα˙ τέτοια βελονίσματα είναι δείγματα βασιλικής εύνοιας και αρκετοί Γιαχού τρυπιούνται από μόνοι τους για να δώσουν την εντύπωση πως τάχα τους το έκανε η βασίλισσα.

Τα στολίδια που ανέφερα πιο πάνω προέρχονται από άλλες περιοχές˙ οι Γιαχού νομίζουν πως είναι δημιουργήματα της φύσης γιατί είναι ανίκανοι να κατασκευάσουν ακόμα και το πιο απλό αντικείμενο. Για τη φυλή η καλύβα μου είναι ένα δέντρο, αν και πολλοί με είδαν να τη φτιάχνω και μάλιστα με βοήθησαν. Είχα μαζί με τ’ άλλα μου πράγματα, ένα ρολόι, μια τροπική κάσκα, μια πυξίδα και την Αγία Γραφή˙ οι Γιαχού κοίταζαν όλ’ αυτά τα αντικείμενα, τα ζύγιαζαν με τα χέρια τους και ήθελαν να μάθουν που τα βρήκα. Έπιαναν το μαχαίρι μου, τις πιο πολλές φορές από την κόψη, σίγουρα τόβλεπαν με διαφορετικό τρόπο. Δεν ξέρω τι σκέψεις θα τους είχε προκαλέσει μια καρέκλα. Ένα σπίτι με πολλά δωμάτια θα ήταν γι’ αυτούς ένας λαβύρινθος – αλλά πιθανό να μη χανόντουσαν όπως ακριβώς δεν χάνεται μια γάτα, παρ’ όλο που δεν μπορεί να σχηματίσει μες στο μυαλό της την εικόνα της. Είχαν όλοι θαμπωθεί από τη γενειάδα μου που τότε ήταν ρούσα˙ την χάιδευαν ώρα πολλή.

Δεν είναι ευαίσθητοι στον πόνο και την ηδονή, έξω από αυτό που τους δίνει το ωμό και σάπιο κρέας και ό,τι βρωμοκοπάει. Η έλλειψη φαντασίας τους κάνει απάνθρωπους.      

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Χ. Λ. ΜΠΟΡΧΕΣ «Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΠΡΟΝΤΙ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΞΑΝΤΑΣ», 1974