ΠΕΡΙ ΜΟΝΑΧΙΚΩΝ ΑΝΔΡΩΝ

Δεν υπάρχουν πιο ρομαντικοί από εκείνους που δεν έχουν κανέναν για να του δείξουν τον ρομαντισμό. Όταν βρισκόμαστε στα ερέβη της μοναξιάς, χωρίς τους περισπασμούς της δουλειάς ή των φίλων, τότε μονάχα είμαστε σε θέση να συλλάβουμε τη φύση και την αναγκαιότητα της αγάπης. Μετά από ένα Σαββατοκύριακο που το τηλέφωνο δεν χτύπησε ούτε μια φορά, που όλα τα γεύματά μας βγήκαν από κονσέρβα και καταναλώθηκαν με τη διόλου παρηγορητική παρουσία κάποιου εκφωνητή του BBC (που περιγράφει με τραχιά φωνή τους χαρακτηριστικούς τρόπους ζευγαρώματος της αντιλόπης της Κένυα) τότε μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ο Πλάτων είχε διακηρύξει στο Συμπόσιον, γραμμένο στο 416 π.Χ., ότι ο άνθρωπος χωρίς έρωτα είναι σαν ένα πλάσμα με τα μισά του μέλη...

Οι ονειροπολήσεις που κάνουμε σε τέτοιες στιγμές εγκατάλειψης δύσκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ώριμες, στο βαθμό που η λέξη συνδέεται με τη συνείδηση των κινδύνων από την εξιδανίκευση ή τη ρομαντική υπερβολή. Σ’ ένα τρένο με προορισμό το Εδιμβούργο, μου έλαχε μια θέση ακριβώς απέναντι από μια νεαρή γυναίκα, που διάβαζε κάτι σαν αναφορά σχετική με κάποια εταιρία, ρουφώντας μ’ ένα δικό της τρόπο χυμό μήλου από ένα χαρτόκουτο. Καθώς κατευθυνόμαστε βόρεια με ρυθμικούς λικνισμούς, κάνω πως ενδιαφέρομαι τάχα για το τοπίο (κάτι ξερολίβαδα και βιομηχανικά απόβλητα), ενώ τα μάτια μου είναι προσηλωμένα στο αγγελούδι. Κοντά καστανά μαλλιά, δέρμα χλωμό, γκριζογάλανα μάτια, μια συστάδα φακίδες στη μύτη, ναυτικό ριγωτό μπλουζάκι με ένα μικρό αλλά ευδιάκριτο λεκέ, ίσως από το μακαρονάκι κοφτό του μεσημεριανού. Μετά από το Μάντσεστερ, η Ιουλιέτα παρατάει την αναφορά της εταιρίας και βγάζει ένα βιβλίο μαγειρικής. Η κουζίνα της Μέσης Ανατολής. Η προσοχή μου εστιάζεται στο φρύδι της. Γεμιστές μελιτζάνες. Ακόμη φαλάφελ, ταμπουλέ και κάτι που μοιάζει με γκουρούκο, το οποίο χρειάζεται πολύ σπανάκι. Σημειώσεις με σπειροειδή πυκνή γραφή.

Πόσο λίγο θέλει να ερωτευτείς! Ή τουλάχιστον να φτάσεις στο είδος εκείνο του διεγερμένου ενθουσιασμού για κάποιο άλλο πρόσωπο, που θα μπορούσε να ονομαστεί έρωτας· αλλά επίσης και συντριβή, αρρώστια ή αυταπάτη, ανάλογα με το ταμπεραμέντο του καθενός. Μέχρι το τρένο να αφήσει το Νιούκασλ, σκέφτηκα το γάμο. Ένα δικό μας σπιτάκι σε δρόμο με δεντροστοιχίες από κερασιές, κυριακάτικα βραδινά με το κεφάλι της ξαπλωμένο δίπλα μου, ενώ το χέρι μου χαϊδεύει τις καστανές της κοτσίδες, την ώρα που χωνεύουμε ήσυχα το μεσανατολίτικο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, φαγητό που ετοίμασε. Και εγώ επιτέλους για πάντα κι ακόμη περισσότερο με απεριόριστη ευγνωμοσύνη θα νιώθω ότι έχω μια θέση στον ήλιο.

Τέτοιες στιγμές σημαδεύουν τη ζωή του μοναχικού άντρα και ξεδιπλώνονται χωρίς κανένα προδοτικό σημάδι, παρουσία προσώπων που το μάτι πήρε φευγαλέα στο τρένο για το Εδιμβούργο, στην ουρά για το μεσημεριανό σάντουιτς ή στο συνωστισμό του αεροδρομίου. Αξιολύπητο, δεν θέλει ρώτημα, αλλά ζωτικό για το ξεκίνημα του ζευγαριού. Οι γυναίκες θα έπρεπε να αισθάνονται ευγνωμοσύνη για την απόγνωση των μοναχικών αντρών, γιατί αυτή αποτελεί το θεμέλιο της μελλοντικής αφοσίωσης και του αλτρουϊσμού – ένας ακόμη λόγος, ίσως, για να είμαστε φιλύποπτοι απέναντι στους ρομαντικά πετυχημένους τύπους, που η προσωπική τους γοητεία τους κρατάει σε άγνοια της τραγικωμικής διαδικασίας τού να πονάς επί μέρες για μια γυναίκα απέναντι στην οποία υπήρξες αρκετά ντροπαλός για να της μιλήσεις. Και η οποία κατέβηκε στον επόμενο σταθμό, αφήνοντας πίσω της ένα χαρτόκουτο από χυμό μήλου και σχέδια γάμου.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΛΕΝ ΝΤΕ ΜΠΟΤΟΝ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ», ΤΕΥΧΟΣ 189 – 190

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ