Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ ΧΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ!

Σ.Σ. Πρόκειται για αληθινή ιστορία και αφορά τον Ούγγρο συγγραφέα Πέτερ Εστερχάζι

Τον Σεπτέμβριο του 1999, κι ενώ έχει «σχεδόν» έτοιμη την Ουράνια αρμονία, ο Πέτερ Εστερχάζι αποφασίζει να ζητήσει από τον φίλο του Κ. να παρέμβει στα αρχεία του Ιστορικού Ινστιτούτου και να εντοπίσει, αν υπήρχαν, στοιχεία της μυστικής αστυνομίας που να αφορούσαν τον εαυτό του. Ο Εστερχάζι δεν πίστευε ότι θα υπήρχε κάτι σημαντικό, αλλά θεωρούσε ότι, ως πολίτης μιας δημοκρατικής πλέον χώρας, είχε την υποχρέωση να ψάξει στο παρελθόν, να μάθει τι σκεφτόταν το προηγούμενο καθεστώς (σ.σ. εννοεί το κομμουνιστικό) γι’ αυτόν και την οικογένειά του. Στο βάθος του μυαλού του υπήρχε και η ελπίδα ότι, ποιο ξέρει, μπορεί όλη αυτή η ιστορία να του έδινε θέμα για το επόμενο βιβλίο του...

Στις 29 Ιανουαρίου, με την Ουράνια αρμονία να έχει πλέον παραδοθεί στον εκδοτικό οίκο, ένα ευγενικός κύριος, ο Μ., του ζητά, από το τηλέφωνο, να παρουσιαστεί στα γραφεία του Ιστορικού Ινστιτούτου. Ο Εστερχάζι πηγαίνει: «Δεν είχα λόγους να ανησυχώ αλλά ένιωθα νευρικός καθώς ανέβαινα τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στο γραφείο του Μ. Οι κράμπες που ένιωθα στο στομάχι ήταν μια τυπική αντανάκλαση της εποχής του Κάνταρ. Βάζω στοίχημα, επαναλάμβανα στον εαυτό μου, ότι πριν από το ’90 αυτός ο Μ. θα ήταν υπάλληλος της αστυνομίας». Ο Μ. τον υποδέχεται θερμά, παραγγέλνει καφέ, κι αρχίζει να μιλά με μια παράξενη μελαγχολία στο πρόσωπό του. Στο γραφείο του πάνω υπάρχουν τρεις φάκελοι. Οι φάκελοι αυτοί, του εξηγεί αναστενάζοντας ο Μ., περιέχουν τις αναφορές ενός μυστικού πράκτορα. Ο Εστερχάζι δεν καταλαβαίνει, τον ενοχλεί το ύφος του Μ., ανοίγει με ανυπόμονες κινήσεις τον πρώτο φάκελο, και τότε καταλαβαίνει.

Τα ντοκουμέντα που υπήρχαν στους τρεις φακέλους τού έδωσαν πράγματι υλικό για το επόμενο βιβλίο του, το αμετάφραστο στα ελληνικά Διορθωμένη έκδοση. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ο Εστερχάζι σκέφτηκε πως είχε δύο μόνο εναλλακτικές λύσεις: είτε να πάρει πίσω το χειρόγραφο της Ουράνιας αρμονίας  και να ξαναγράψει από την αρχή το δεύτερο μέρος του βιβλίου, αυτό που αναφερόταν στον (πραγματικό) πατέρα του, είτε να γράψει άλλο βιβλίο, ένα είδος ημερολογίου ενισχυμένου με τα ντοκουμέντα που έβλεπε μπροστά του.

Ο πατέρας του, ναι, αυτός ο αγαπητός, ο σεβαστός από όλους πατέρας του, αυτός που διαλαλούσε συνεχώς πως πίστευε στην ελευθερία και στη δημοκρατία, ήταν τελικά πράκτορας της μυστικής αστυνομίας του προηγούμενου καθεστώτος. Έμοιαζε απίστευτο αλλά τα αποδεικτικά στοιχεία ήταν εκεί, μπροστά του: δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία, ο πατέρας του ήταν χαφιές.

     

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΑΝΤΑΙΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗ «ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΟΥ ΙΙ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ», 2013

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΑΣΑΝΤΕΣ