Ο ΓΑΛΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΤΙΝΙΚΑΣ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ …

Παραθέτουμε κείμενο που έστειλε ο π. Λάζαρος Philogene ιερομόναχος στη νήσο Μαρτινίκα της Καραϊβικής, που εκκλησιαστικά υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολι Μεξικού. Ο π. Λάζαρος κατάγεται από το γειτονικό νησί Γουαδελούπη και είναι Κρεολός. Μεγάλωσε στη Γαλλία, όπου και γνώρισε την Ορθοδοξία, έγινε μοναχός και στη συνέχεια ιερέας. Γνωρίζει ελληνικά και αγαπά τη χώρα μας. Έχει επισκεφθεί το Άγιον Όρος, απ’ όπου αντλεί τη πνευματική τροφοδοσία για την ασκητική ζωή του.

Στη Μαρτινίκα ήρθα πριν από είκοσι επτά χρόνια και ως ιερέας είμαι δεκατρία χρόνια. Όταν ήρθα, δεν υπήρχε Ορθόδοξος Εκκλησία στο νησί, έμενα μέσα σε μια σκηνή, και μετά τις πρώτες δυσκολίες, την έλλειψι στέγης, γνωριμιών και οικονομικής στηρίξεως, αφού άφησα τον εαυτό μου στον Θεό, άρχισαν να εμφανίζωνται οι πρώτοι καρποί...

Τους ντόπιους κινούσε ίσως η περιέργεια να γνωρίσουν τον ορθόδοξο ιερέα με το μοναχικό ράσο. Η αγάπη μου γι’ αυτούς και η Χάρις του Θεού έκαναν τους ανθρώπους να με πλησιάσουν, να θέλουν να συζητούν μαζί μου και δεν άργησαν να φανούν οι πρώτοι καρποί της ιεραποστολής, που ξεκίνησε χωρίς βοήθεια, χωρίς οργάνωσι και χωρίς τη στήριξι από πουθενά και από κανέναν μέχρι τώρα.

Η κατοικία μου είναι βαθιά μέσα στο δάσος, 1200 μέτρα μακριά από το τελευταίο σπίτι της κοντινής κοινότητας του Morne Vert, στο βόρειο τμήμα της Μαρτινίκας. Η πρόσβασις στην καλύβα μου είναι δύσκολη και χρειάζεται ένα 4Χ4 για τις μεταφορές που κάνω συνεχώς. Χείμαρροι και λάσπες, λόγω των συνεχών βροχών, εμποδίζουν την πρόσβασι στην καλύβα μου με οποιοδήποτε άλλο όχημα.

Μέσα στην καλύβα μου τον περισσότερο χώρο τον καταλαμβάνει η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, ενώ το κελί μου είναι ένας χώρος 2Χ3 δίπλα στην εκκλησία. Μη φανταστείτε εκκλησία με τούβλα και υλικά όπως στα μοναστήρια. Εκτός από ένα χώρισμα με σανίδια, που χωρίζει το δωμάτιό μου από την εκκλησία, κουρτίνες και πανιά αποτελούν τις πόρτες και τα παραβάν που χωρίζουν τους χώρους της καλύβας μου, όπως και το ιερό βήμα.

Οι δυσκολίες στο έργο της ιεραποστολής και στη δημιουργία της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Μαρτινίκα ήταν και είναι πολλές. Σας αναφέρω ενδεικτικά: Δεν υπάρχει ένας χώρος μόνιμος για την τέλεσι των ιερών ακολουθιών, ένα κτήριο, ένας ενοριακός ναός για τις λειτουργικές ανάγκες της τοπικής Εκκλησίας. Κάθε Κυριακή και μεγάλη γιορτή στην πρωτεύουσα, το Fort de France, αλλά και στην κοινότητα του Carbet, στη βορειοδυτική πλευρά του νησιού, σε χώρους που μας παραχωρείται για λίγες ώρες η χρήσις τους, τελούμε τη Θεία Λειτουργία και τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Αυτό όμως δεν είναι και τόσο απλό, και κάθε φορά πρέπει να μεταφέρω από την κατοικία μου όλα τα απαραίτητα σκεύη. Ένα τραπέζι που θα χρησιμοποιηθή ως Αγία Τράπεζα, εικόνες, σταυροί, μανουάλια, αναλόγια – προσκυνητάρια, υφάσματα, καλύμματα, ιερά σκεύη, όλα πρέπει να τοποθετούνται σε κιβώτια, να στήνωνται και να ξεστήνωνται κάθε φορά με τάξι στον ναό από την προηγούμενη μέρα.

Η φόρτωσις και η εκφόρτωσις όλων των απαραίτητων για τις ακολουθίες υλικών είναι μια διαδικασία που χρειάζεται κάποια άτομα κάθε φορά να με βοηθούν, να τοποθετούν με τάξι και να ξεφορτώνουν στην συνέχεια όλο αυτό το υλικό. Με βοηθούν κάποιες κυρίες αφοσιωμένες στην Εκκλησία μας και στον ιερέα τους και κάποιοι νέοι.

Επίσης υπάρχουν πολλά προβλήματα και καθημερινά. Χρήματα δεν υπάρχουν, γιατί δεν έχω μισθό από πουθενά˙ και για τη ζωή μου φροντίζουν οι πιστοί τόσο για το φαγητό μου όσο και για τη βενζίνη λίγα χρήματα. Δεν χρειάζομαι πολλά για την προσωπική μου ζωή, που είναι λιτή, αλλά για τη ζωή της Εκκλησίας μας και τις ανάγκες της. Υπάρχουν οικογένειες, οικογενειάρχες και χήρες, που έχουν οικονομικά προβλήματα, που πεινούν, που κινδυνεύουν με φυλάκισι για χρέη και στέκομαι ανήμπορος να τους βοηθήσω. Οι πιστοί με βοηθούν όσο μπορούν, αλλά οι οικονομικές τους δυνατότητες είναι περιορισμένες.

Κοινωνικό έργο δεν μπορεί να γίνη, αφού δεν υπάρχουν οι απαραίτητοι πόροι. Όνειρό μου είναι να αποκτήσουμε πρώτα μια δική μας εκκλησία, ένα ναό με σχέδιο βυζαντινό, αν είναι δυνατόν, με αίθουσα δίπλα για τις ποικίλες ανάγκες της ενορίας. Έπειτα θέλω να δημιουργηθή μια στέγη για τους γέροντες και μια για τα ορφανά παιδάκια από την Ορθόδοξο Εκκλησία, που θα περιθάλψουν τους φτωχούς συμπατριώτες μου. Ελπίζω στον Θεό ότι και αυτά θα γίνουν κάποια μέρα. Μέχρι τώρα ο Θεός δεν με έχει εγκαταλείψει ούτε στιγμή, αυτό είναι εμπειρία μου καθημερινή˙ και πιστεύω ότι και στο μέλλον θα πραγματοποιηθούν αυτές οι επιθυμίες μου, αφού κίνητρο μου είναι μόνο η αγάπη μου προς τους φτωχούς συμπατριώτες μου.

Καθημερινά πολλοί με καλούν στα σπίτια τους, και όχι μόνο Ορθόδοξοι, γιατί έχουν ανάγκες και θέλουν να τους συμβουλεύσω, να τους ενισχύσω στα προβλήματά τους˙ και πιστεύω ότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι, όσα κάνω, τα κάνω από αγάπη στον άνθρωπο και όχι μόνο στον ορθόδοξο πιστό˙ και αυτό το βλέπουν και οι μη Ορθόδοξοι και είναι ένα από τα κίνητρα που τους ωθούν στην Ορθόδοξο Εκκλησία. Στους αλλόδοξους που με καλούν στα σπίτια τους δεν κάνω προσηλυτισμό, μόνο τους δείχνω την αγάπη μου, τους συμβουλεύω στα διάφορα προβλήματα που μου εμπιστεύονται και ζητούν τη βοήθειά μου και, όταν με ρωτούν για την ορθοδοξία, το μόνο που τους λέω είναι: «έρχου και ίδε». Έρχονται συνήθως από περιέργεια, από εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου και στο τέλος ζητούν να γίνουν Ορθόδοξοι.

Οι πιστοί εδώ κοινωνούν σχεδόν όλοι, όσοι παίρνουν μέρος στη Θεία Λειτουργία και βλέπει κανείς την βαθιά κατάνυξι που τους διακατέχει, όταν προσέρχωνται να κοινωνήσουν με τα χέρια σταυρωμένα. Αισθάνεσαι τη μυσταγωγία, γιατί οι άνθρωποι εδώ ζουν την Ορθοδοξία με τον ενθουσιασμό και την πνευματικότητα της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας.

Μετά τη Θεία Λειτουργία συνήθως ακολουθεί η «αγάπη», κατά την οποία παίρνουμε ένα καφέ και κάποιο κέρασμα που η αγάπη των κυριών ετοιμάζει. Κατόπιν καθόμαστε για το μεσημεριανό που είναι πολύ απλό.

Οι άνθρωποι είναι πολύ θερμοί και ενθουσιασμένοι από την Ορθοδοξία. Το βλέπεις στα πρόσωπά τους, το αισθάνεσαι, το ζεις. Αισθάνεσαι την ευλογία του Θεού, που ευδόκησε στη μακρινή αυτή χώρα να εξαπλωθή το μήνυμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και οι άνθρωποι ξαναβρίσκουν την πίστι της πρώτης Εκκλησίας, της ενωμένης και αδιαίρετης˙ βλέπουν ότι στην πίστι μας αυτή η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν έχει αλλάξει τίποτε από τη διδασκαλία του Χριστού, ότι εδώ είναι η αυθεντική Εκκλησία του Χριστού. Γι’ αυτό ζουν και την πνευματικότητα που προσφέρει η Ορθόδοξος Εκκλησία, κάτι που γεμίζει την ζωή τους και την ψυχή τους με την πεποίθησι ότι αυτό που βρήκαν στην Ορθοδοξία είναι ο πραγματικός θησαυρός.

Στο Άγιον Όρος έμαθα την τέχνη της αγιογραφίας, γιατί η αγορά και η μεταφορά εικόνων στην Μαρτινίκα απαιτούσε πολλά χρήματα, και επιπλέον ανακάλυψα και ένα χάρισμα που μου έχει χαρίσει ο Θεός. Έτσι σχεδόν όλες οι εικόνες που χρησιμοποιώ στο παρεκκλήσι της καλύβας μου και στην εκκλησία, όπου τελείται η Θεία Ευχαριστία, είναι έργο των χειρών μου. Αυτό με χαροποιεί και μου δίνει την ευκαιρία να περνώ αρκετό καιρό στο κελί μου δημιουργικά και με επαφή με τα ιερά πρόσωπα της Εκκλησίας μας, αλλά και με ευχαριστεί το να βλέπω τα έργα αυτά να γίνωνται συνεργοί στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας.

Ο Θεός μας ευλόγησε και τον ευγνωμονούμε καθημερινά γι’ αυτό. Είμαστε ευτυχείς για όλα αυτά.

π. Λάζαρος Philogene     

Μαρτινίκα: Νησί της Καραϊβικής. Πρωτεύουσα Φορ – ντε – Φρανς. Πληθυσμός 386.486 κάτοικοι (απογραφή 2013).

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ», ΤΕΥΧΟΣ 138