ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ή ΟΤΑΝ Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑΝΗΣ

Είχα πριν από λίγες μέρες γνωρίσει τη Γεωργιανή Βαρβάρα Νικολάεβνα, κι απόψε με είχε καλέσει στο κλειστό τούτο περβόλι, γιατί με είδε βαριά στεναχωρημένο και με λυπήθηκε. Ποτέ μου δε συναπάντησα πιο όμορφη γυναίκα˙ όχι όμορφη, κάτι άλλο που δε χωράει σε λόγια – μάτια πράσινα μαυλιστικά κι επικίντυνα σα φιδιού, φωνή ανάλαφρα βραχνή, όλο υπόσχεση, άρνηση και γλύκα. Την κοίταζα, και το μυαλό μου θόλωνε, μουγκρητά προανθρώπινα ανέβαιναν από τα νεφρά μου, βαθιές μαύρες σπηλιές ανοίγουνταν μέσα μου κι έβγαιναν παμπάλαιοι τριχωτοί πρόγονοι και μούγκριζαν κοιτάζοντας τη Βαρβάρα Νικολάεβνα...

Ο ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΠΟΘΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Στο δημοτικό τραγούδι ο ερωτικός πόθος ψυχικοποιείται και γυρεύει και τη νομιμοποίηση του γάμου, μα χωρίς να πάψει να βλέπει. Η ερωτευμένη κόρη απορρίπτει με περιφρόνηση ό,τι δεν ταιριάζει με την ομορφιά του προσώπου, με τη ρώμη και το κάλλος του σώματος, με τα νιάτα, την υγεία, την λάμψη, τη λεβεντιά και την αξιοσύνη. Η ασκήμια και η δυσμορφία του κορμιού και του προσώπου, η γενική αχαριά μιας παρουσίας που την έχουν υποσκάψει η αρρώστια ή ο χρόνος, όχι μόνο δεν είναι δυνατό να εμπνεύσουν τον έρωτα, αλλά και τον αποδιώχνουν με φρίκη από τις νεανικές ψυχές και φύσεις. Μήτε κι ο πλούτος, το «βιος», τις επηρεάζει...

Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΩΝ ΙΩΣΑΦΑΙΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Σήμερα, τη γιορτή μου την περάσαμε στο περίφημο ζωγραφικό αργαστήρι των Ιωσαφαίων. Είναι δέκα καλόγεροι ζωγράφοι˙ κάθε βδομάδα ένας κάνει τη λάτρα του σπιτιού, πλένει, μαγερεύει, κι οι άλλοι ζωγραφίζουν. Από το αργαστήρι ετούτο βγαίνουν και παν στα πέρατα της ορθοδοξίας οι καλοχτενισμένοι, καλοθρεμμένοι Χριστοί, οι όμορφες πλουσιοντυμένες Παναγίες, οι ροδομάγουλοι ευχαριστημένοι άγιοι χωρίς καμιάν αγιότητα. Χαλκομανίες. Αγαθοί καλοπροαίρετοι καλόγεροι, φιλόξενοι, φιλότιμοι, αγαπούν το καλό φαΐ, το καλό κρασί, τους μουνουχισμένους γάτους˙ ώρες μετά το δείπνο, καθούμενοι γύρα από το μεγάλο αναμμένο τζάκι, κουβεντιάζαμε˙ εμείς για τα εγκόσμια, αυτοί για τα υπερκόσμια...

ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Αλλά η οικουμενικότητα του Ελληνισμού δεν τελειώνει στα αριθμητικά μεγέθη της διασποράς. Ο Ελληνισμός είναι μια κληρονομιά ζωής και μια στάση ζωής μέσα στην οικουμένη, με ιστορικές δυνατότητες ασύγκριτα μεγαλύτερες από το κρατίδιο το σχεδιασμένο στο χάρτη. Αυτή η στάση που διαφοροποιούσε πάντοτε ποιοτικά τον «μέγα κόσμο» της ελληνικής διασποράς από τους Λακεδαιμόνιους της ελλαδικής αφασίας, έχει τις ρίζες της στο Βυζάντιο, στην ορθόδοξη εκκλησιαστική Παράδοση...

Η ΕΠΙΒΗΤΟΡΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ: Ο ΝΕΟΣ, ΕΝΑ ΑΝΕΡΑΣΤΟ ΒΟΥΒΑΛΙ. Η ΝΕΑ, ΠΑΛΛΑΚΙΔΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ Ή «ΑΝΤΡΟΓΥΝΑΙΚΑ»

Σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη για τον έρωτα, ο έρως είναι μια σωματική τάση «προς πλησμονήν και κένωσιν», όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ερυξίμαχος στο συμπόσιο του Πλάτωνος. Δηλαδή είναι μια διαδικασία σαν την ενούριση και την αφόδευση με την οποία αποβάλλονται κάποιοι περιττοί χυμοί, που αν δεν αποβληθούν ανεβαίνουν στον εγκέφαλο και αποβλακώνουν τον άνθρωπο...

ΟΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΑΡΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Δύσκολο, δύσκολο πολύ η ψυχή να ξεκκολήσει από το σώμα της τον κόσμο˙ βουνά, θάλασσες, πολιτείες, ανθρώποι – ένα χταπόδι είναι η ψυχή κι όλα τούτα απλοκαμοί της.

Έκαμε η Ιταλία κατοχή στην ψυχή μου, έκαμε κατοχή η ψυχή μου στην Ιταλία, πια δε χωρίζουμε, γίναμε ένα˙ δεν υπάρχει δύναμη πιο ιμπεριαλιστική στον κόσμο από την ψυχή του ανθρώπου˙ καταχτάει, καταχτάται, κι όλο κι η αυτοκρατορία της τής φαντάζει στενή, πλαντάει, και θέλει να κυριέψει τον κόσμο, για να μπορεί ν’ ανασάνει...

ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ ΘΗΛΥΚΟΥ ΤΕΚΝΟΥ ΣΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ

Περιστερά μου, συ, η οποία είσαι εις τας σχισμάς του βράχου εις τα απόκρυφα των κρημνών, δείξον εις εμέ την όψιν σου κάμε εμέ να ακούσω την φωνήν σου˙ διότι η φωνή σου είναι γκυκεία και η όψις σου ωραία.

Διά την πρώτην κόρην προσθέτομεν:

Μία είναι η περιστερά μου, η πεντάμορφή μου. Αυτή είναι η μόνη της μητρός της, είναι η εκλεκτή αυτής, η οποία την εγέννησεν. Είδον αυτήν αι θυγατέρες και την εμακάρισαν, αι βασίλισσαι και αι παλλακίδες και την εξύμνησαν...

ΕΚΠΟΡΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΛΥΔΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΖΕΨΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΙΚΑ ΤΟΥΣ!

Για την Ιερά Πορνεία στην Λυδία έχουμε έξι μαρτυρίες συγγραφικές και μία επιγραφική. Η πρώτη μαρτυρία που έχουμε είναι του Ηροδότου που λέει ότι όλες ανεξαιρέτως οι κόρες των Λυδών «πορνεύονται» μαζεύοντας μ’ αυτό τον τρόπο την προίκα τους και το κάνουν αυτό ώσπου να παντρευτούν. Βρίσκουν δε τον άντρα μόνες τους[1]. Και σ’ άλλο σημείο (1.94) λέει ότι τα έθιμα των Λυδών είναι παραπλήσια με των Ελλήνων, μόνο που πορνεύουν τα κορίτσια τους («Λυδοί δε νόμοισι μεν παραπλησίοισι χρέωνται και Έλληνες, χωρίς ή ότι τα θήλεα τέκνα καταπορνεύουσι»)...