Του Γιάννη Στεφ. Τσεκούρα
Οι φυλακές Αγρινίου στις οποίες ήταν “κρατούμενος” ο 5 μηνών Βασίλης. Πηγή εικόνας: https://www.agriniopress.gr/
Στα τέλη του 1947 ο Βασίλης Καρανίκας έρχεται στον κόσμο· ένα κόσμο από τον οποίο ήταν απών ο πατέρας του από το σπίτι, αφού ήταν ήδη κρατούμενος στις φυλακές της Γυάρου, κατά τη διάρκεια του έτους που ο Βασίλης ερχόταν στον κόσμο (1947)· ο δε θείος του Λουκάς Καρανίκας την ίδια ακριβώς περίοδο (1947) φυλακιζόταν κι αυτός στη Μακρόνησο. Δεν έμελλε να περάσει και πολύς καιρός, και τον Μάιο του 1948 όντας ο Βασίλης πέντε μηνών βρέφος, ακολουθούσε τη μητέρα του στις γυναικείες φυλακές του Αγρινίου, μη μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο, λόγω ηλικίας.
Ίσως να ήταν ο μικρότερος σε ηλικία φυλακισμένος για τα ελληνικά σωφρονιστικά χρονικά...
Δύσκολοι καιροί για μια Ελλάδα που λίγο πριν ήταν υπό ξενική κατοχή, βασανισμένη, εξουθενωμένη, αλλά παρ’ όλα αυτά άντεχε για να συνεχίσει το δράμα της τρώγοντας τα παιδιά της και ξεσχίζοντας τις σάρκες της· δεν είχε άδικο ο εθνικός μας ποιητής όταν έγραφε “και η διχόνοια που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει πάρτο λέγοντας και συ”. Δυστυχώς οι στίχοι αυτοί δεν είναι στην αρχή του εθνικού ύμνου και ίσως γι’ αυτό διαφεύγει από τα μυαλά των πατριωτών.
Πολύς κόσμος αντιμετώπισε αυτού του είδους τις διώξεις, ένεκα της ιδεολογικής του διαφοράς. Η μία πλευρά με την υποστήριξη των πρώην συμμάχων μας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η άλλη πλευρά με τον ερασιτεχνισμό τής ηγεσίας της στην διελκυστίνδα των ιδεών τους, έσπασαν το σκοινί της συνοχής τής πατρίδας.
Ο μικρός Βασίλης λοιπόν στις φυλακές Αγρινίου. Παρ’ όλη την αυστηρότητα της αντιμετώπισης των κρατουμένων, φυσιολογικό ήταν να σπάει η μονοτονία του κλίματος των φυλακών και του βλοσυρού προσώπου του Διευθυντή των καθώς η παρουσία του μικρού Βασίλη φώτιζε έστω και αμυδρά το γκρίζο χρώμα του σωφρονιστικού ιδρύματος.
Όλα αυτά σαν ένα είδος αντικατοπτρισμού στο πένθιμο και θλιβερό ύφος των φυλακισμένων γυναικών, αλλά και σ’ ένα βρέφος πέντε μηνών που βρίσκεται ανάμεσα σε φυλακισμένες γυναίκες, σε φρουρούς, στο λοιπό προσωπικό και στον επικεφαλής προϊστάμενο.
Έτσι περνούσαν οι μέρες και οι μήνες στο ευαγές αυτό ίδρυμα και ο μικρός Βασίλης έφτασε στην ηλικία των δώδεκα μηνών.
Ο Διευθυντής της φυλακής είχε παρεμπιπτόντως και ένα χόμπι· αποθανάτιζε με φωτογραφική μηχανή κάποιες ιδιαίτερες στιγμές. Του φάνηκε λοιπόν ενδιαφέρον να αποθανατίσει και τον μικρό Βασίλη, που είχε γίνει πλέον η μασκότ των φυλακισμένων.
Οι κρατούμενοι φιλοξενούνταν στο ισόγειο των φυλακών και στον όροφο βρίσκονταν τα γραφεία.
Προκειμένου λοιπόν να σπάει τη μονοτονία του ο Διευθυντής κρεμούσε σε ένα σπάγκο ένα σταφύλι από τον όροφο και ο μικρός Βασίλης που βρίσκονταν στο ισόγειο μπουσουλώντας έφτανε σ’ εκείνο το σημείο, ακουμπούσε τα χέρια του στον τοίχο προσπαθώντας να σηκωθεί για να αρπάξει κάποιες ρόγες. Με δυσκολία άγγιζε κάποιες γιατί ο Διευθυντής έπαιζε με τον Βασιλάκη. Ίσως αυτό να ήταν και η αιτία που ο μικρός στάθηκε νωρίτερα στα πόδια του, λόγω της άσκησης.
Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν και οι φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο Διευθυντής. Η μητέρα του Βασίλη πήρε τις φωτογραφίες και έστειλε μία στον άνδρα της στη Γυάρο, και την άλλη στον κουνιάδο της στη Μακρόνησο. Όταν με το καλό βγήκαν όλοι τους από τις φυλακές με την εξής χρονολογική σειρά, ο Βασίλης το Δεκέμβριο του 1948, ο θείος του το 1949 και ο πατέρας του το 1956, “καθαρμένοι από το ιδεολογικό χτικιό και σωφρονισμένοι από το πατριωτικό παραστράτημα” (σύμφωνα με το σλόγκαν του τότε καθεστώτος), και βρέθηκαν έτσι όλοι μαζί, διηγούνταν όλα αυτά τα γεγονότα που πέρασαν και οι τρεις ως φυλακισμένοι, τέθηκε θέμα των φωτογραφιών του μικρού Βασίλη.
Ο πατέρας έμεινε έκπληκτος γιατί δεν είχε πάρει ποτέ μία τέτοια φωτογραφία. Βέβαια υπήρχε εξήγηση, γιατί ο απομονωτισμός της Γυάρου δεν είχε σχέση με τη Μακρόνησο. Ο θείος όμως του Βασίλη, που ήταν τότε 18 χρονών, είχε πάρει ευτυχώς την φωτογραφία που του είχε σταλεί και την είχε μαζί του.
Σας ευχαριστω Βασίλης Καρανικας
ΑπάντησηΔιαγραφή