ΤΟ ΓΥΜΝΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΕΜΝΟΝ;

Το γυμνόν είναι άσεμνον; Φίλος μου, ποτέ, θεολόγος και πανεπιστημιακός καθηγητής, εισηγήθηκε στον τότε υπουργό Παιδείας την, δια το ασκανδάλιστον ημών των ανδρών, με φουφούλες ένδυσιν των μαθητριών κατά το μάθημα της γυμναστικής. Και ο υπουργός το υιοθέτησε. Το μέτρο μπορεί να μην ήταν άσκοπο, αν περί τούτου μόνο επρόκειτο. Όχι όμως διότι «πάσα σαρξ χόρτος εστί» κτλ. κτλ. Η ηθική του ντυτού δεν θα ’χε εξ αυτού κανένα κέρδος. Αλλά το ειδικό βάρος της φτωχής μου τούτης συντομίας των λόγων δεν είναι αν το ντυμένο ή το γυμνό είναι ηθικότερον το ένα από το άλλο˙ μπορεί να είναι και τα δυο τους ανήθικα ή και τα δυο τους ηθικά – όπερ έδει, βέβαια, δείξαι. Το ειδικό βάρος είναι ότι εξ’ αυτού πρόβαλε το ιδεολογικόν της ρύγχος η απειρία...

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΠΡΟΚΛΟΣ ΣΤΟ «ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ» ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Οι Εθνικοί γίνονταν άνθρωποι των γραμμάτων και όχι της δράσης, όπως δείχνει το παράδειγμα του Ολυμπιόδωρου. Και η Αθήνα, όπου σπούδασε, έγινε το καταφύγιο του «στοχαστικού» παγανισμού. Για περισσότερο από μισό αιώνα η Αθήνα δοξάστηκε χάρη στην παρουσία του φιλόσοφου Πρόκλου, από το 430 ή 432 έως το θάνατό του στις 17 Απριλίου 485. Από τους Εθνικούς του 5^ου αιώνα, ο Πρόκλος είναι αναμφίβολα η πιο γοητευτική φυσιογνωμία, αλλά και μια από τις πιο γνωστές, χάρη στη βιογραφία του που έγραψε ο μαθητής και διάδοχός του Μαρίνος από τη Νεάπολη (ή Ναμπλούς) της Σαμάρειας. Είναι αλήθεια ότι η βιογραφία αυτή δεν είναι ισάξια ενός Πρόκλου, που στα εικοσιοχτώ του έγραψε έναν εξαιρετικό σχολιασμό του Τίμαιου του Πλάτωνα...

ΤΙΤΟΣ, Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟ ΛΑΟ!

Είχε από τη φύση του απέραντα καλή διάθεση προς τους άλλους. Και ενώ, σύμφωνα με μια πρακτική που είχε καθιερώσει ο Τιβέριος, όλοι οι αυτοκράτορες που τον διαδέχθηκαν αρνούνταν να επικυρώσουν ευεργετήματα που είχαν χορηγηθεί από τους προκατόχους τους, εκτός εάν τα είχαν χορηγήσει και αυτοί στα ίδια άτομα, πρώτος ο Τίτος με ένα μοναδικό διάταγμα του επικύρωσε όλα τα προηγούμενα, χωρίς καν να περιμένει να του το ζητήσουν. Επιπλέον, όσον αφορά τα υπόλοιπα αιτήματα των ανθρώπων, είχε ως απαράβατη αρχή του να μην αφήνει κανέναν να φεύγει απελπισμένος...

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Ο έρωτας δεν εκφράζεται με δύο ή τρεις τρόπους. Ο τρόπος του κάθε ανθρώπου να εκφράση την ερωτική του διάθεση είναι μοναδικός, όπως τα δακτυλικά του αποτυπώματα, και επομένως δεν χωράει σε στερεότυπα. Ο έρωτας είναι το στοιχείο εκείνο της ανθρωπίνης ιδιαιτερότητος που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο δεν μπορεί να προσαρμοσθή σε κάτι που δεν είναι, χωρίς να διαστραφή. Η κλωνοποίηση του έρωτα είναι από τους πιο απάνθρωπους βιασμούς της ανθρωπίνης φύσεως που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί απερίγραπτα τους ανθρώπους και εμεδοθεύθη με τα πιο εγωιστικά, τα πιο χαμερπή και τα πιο εγκληματικά κίνητρα...

Η ΑΓΚΙΣΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΦΗΒΟΥ ΣΤΗ ΔΥΣΚΑΜΨΙΑ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η πρώτη περίοδος της ζωής κατά την οποία αναπτύσσονται απόψεις για το σωστό και το λάθος με απολυτότητα είναι η εφηβεία. Η ανάπτυξη της διανοητικότητος που συμβαίνει τότε, σε συνδυασμό με την ανάγκη άμυνας απέναντι στις ενορμήσεις οι οποίες κάνουν την εμφάνισή τους, συντελούν στο να βλέπουμε συχνά το φαινόμενο εφήβων απόλυτων στην κρίση τους, που διαιρούν τον κόσμο σε καλούς και κακούς, που δεν ανέχονται την αβεβαιότητα ή τον συγκερασμό.

Όσο και αν η συνθήκη αυτή αποτελή πολλές φορές την μήτρα που θα κυοφορήση αργότερα αληθινές εμπνεύσεις και υψηλά κίνητρα, δεν θα πρέπη να λησμονήται ποτέ ο προσωρινός, καθ’ όσον αναπτυξιακός, χαραχτήρας αυτών των ριζικών διλημμάτων˙ συνεπώς η εγκατάλειψή τους σε μεταγενέστερη φάση δεν συνιστά πάντα συμβιβασμό αλλά πιθανώς και ωριμότητα...

ΔΥΟ ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο τα δημοσιεύματα που περιγράφουν σκανδαλοθηρικά και συχνά πορνογραφικά τις αμαρτίες των κληρικών. Τα δημοσιεύματα αυτά παρουσιάζουν τους κληρικούς σαν καλοπερασάκηδες, αδιάφορους για τις ταλαιπωρίες των ανθρώπων, εκμεταλλευτές, υποκριτές, που θέλουν να περπατάνε «εν στολαίς» και να επιδεικνύονται στους δημόσιους χώρους και να έχουν την πρωτοκαθεδρία στις δημόσιες συγκεντρώσεις και που «προφάσει μακρά προσευχόμενοι», κατεσθίουν τους πενιχρούς πόρους των απλών ανθρώπων.

Όλα αυτά είναι μισές αλήθειες και γράφονται με την ξεκάθαρη πρόθεση να υπονομεύσουν το έργο της Εκκλησίας. Δεν λέγονται ούτε με αγάπη ούτε με προφητική διάθεση. Τη χρησιμοποίηση όμως της μισής αλήθειας σαν όπλου όλοι αυτοί που δημοσιεύουν αυτούς τους λιβέλλους, την έμαθαν από μας...

Η «ΞΥΛΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ» ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ

Όταν το ιδεολόγημα υποκαταστήσει την εμπειρική πιστοποίηση και την ασκητική αναζήτηση, τότε η αλλοτριωτική υποκατάσταση αποτυπώνεται αμέσως στη γλώσσα: Κατακλύζεται η γλώσσα από νοηματικά αυτονόητα και συμβατικά στερεότυπα, ξεκρέμαστες έννοιες – σημαίνοντα που δεν παραπέμπουν σε εμπειρία σημαινομένων, λειτουργούν αυτοδύναμα επιβάλλοντας σαν «γνώση» την απλή κατανόηση. Η θρησκευτική ιδεολογία εκφράζεται με γλώσσα «νοητών ειδώλων», εννοιών αυτονομημένων από την εμπειρική πιστοποίηση (και η αυτονόμηση αποκλείει έστω και την υποψία του ενδεχομένου εμπειρικής πιστοποίησης)...

ΟΙ ΤΕΡΑΤΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΤΥΑΝΕΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟ ΤΟΝ ΤΥΡΙΟ

Διαβάσαμε το βιβλίο του Φιλόστρατου του Τύριου [1], «Εις τον Βίον του Απολλωνίου του Τυανέα», Λόγοι οκτώ. Ο τρόπος έκφρασής του είναι σαφής, με πολλή χάρη και επιγραμματικός, αναβλύζει γλυκύτητα και φιλοδοξεί να εκφράζεται με αρχαιοπρεπή τρόπο και νεοφανείς συντάξεις.

Διηγείται ότι ο Απολλώνιος μετέβη και στους Ινδούς, τους οποίους ονομάζει και Βραχμάνες, από τους οποίους έμαθε πάμπολλα από τις περί Θεού αντιλήψεις τους, αλλά και στους σοφούς των Αιθιόπων, που τους ονομάζει Γυμνούς, επειδή όλη τη ζωή τους την περνούν γυμνοί, χωρίς ούτε κρύο να τους ενοχλεί ώστε να ντυθούν. Γράφει ότι υπερέχουν πολύ οι σοφοί των Ινδών από τους των Αιθιόπων, και ότι κατοικώντας, λέγει, σε χώρο κοντύτερα στην επίδραση του ήλιου έχουν οξύ και καθαρό μυαλό, και επειδή είναι και αρχαιότεροι...

Η ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΥΠΕΡΑΝΔΡΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙΣΘΗΜΑ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

«Οι δυσάρεστες επιπτώσεις του ανδρικού ιδεώδους είναι αρκετά σοβαρές για τους περισσότερους άνδρες οι οποίοι αποκλίνουν από το μυθικό κανόνα της επιτυχίας, της δύναμης, της κυριαρχίας και της σωματικής ρώμης. Προάγοντας αυτή την απρόσιτη εικόνα του ανδρισμού, καταλήγουν σε μια οδυνηρή κρίση συνείδησης: ότι είναι ατελείς άνδρες.

Για να αντισταθούν στο μόνιμο αίσθημα ανασφάλειας, ορισμένοι άνδρες πιστεύουν πως ανακάλυψαν το φάρμακο στην επίδειξη υπερανδρισμού. Στην πραγματικότητα βρίσκονται δέσμιοι μιας ιδεοληπτικής και ψυχαναγκαστικής αρρενωπότητας, που δεν τους αφήνει ποτέ ήσυχους. Αντίθετα, γίνεται πηγή αυτοκαταστροφής και επιθετικότητας εναντίον όλων όσων απειλούν να προκαλέσουν την πτώση του προσωπείου[1]»...