Η ΗΔΟΝΗ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Οι άνθρωποι υποτάσσονται μάλλον με ευκολία στους πάσης φύσεως θεσμούς εξουσίας – σε πολλές περιπτώσεις θα μπορούσε να μιλήσει κανείς και για την ηδονή της υποταγής ή για φανατισμένη υποταγή. Ποια μπορεί να είναι η αιτιολόγηση αυτής της διαπίστωσης;

Μια πιθανή ερμηνεία είναι ότι η υποταγή απαλλάσσει το άτομο από την ευθύνη, τη διακινδύνευση, την ελευθερία – το απαλλάσσει από το φόβο της ενηλικίωσης. Άλλοι – όχι το ίδιο το άτομο – αποφασίζουν, επιλέγουν, διακινδυνεύουν το λάθος, το άτομο πειθαρχεί, ακολουθεί. Η μητρική αγκαλιά και φροντίδα, η δύναμη και αυθεντία του πατέρα, η μετάθεση της ευθύνης των αποφάσεων στην προστατευτική αυτή στοργή και εγκυρότητα, βρίσκουν ένα ποθητό υποκατάστατο σε εξουσιαστικούς θεσμούς και πρόσωπα. Είναι μια ηδονική καθυστέρηση του απογαλακτισμού, βολική άρνηση της ενηλικίωσης...

Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ΣΤΕΦΕΤΑΙ ΘΕΟΣ!

Και ο Σατανάς στέφθηκε Θεός. Στριμωγμένοι πάνω στα αστραπόβολα τείχη της ουράνιας Ιερουσαλήμ, απόστολοι, ποντίφικες, παρθένοι, μάρτυρες, ομολογητές, όλος ο λαός των εκλεκτών που κατά τη διάρκεια της άγριας μάχης ζούσε μέσα σε μια ηδονική μακαριότητα, απολάμβανε με άπειρη αγαλλίαση το θέαμα της στέψης. Οι εκλεκτοί δέχτηκαν μ’ ενθουσιασμό την πτώση του Υψίστου και την άνοδο του Σατανά στο Θρόνο του Κυρίου. Έχοντας συμμορφωθεί στη θέληση του Θεού που τους είχε απαγορέψει τον πόνο, τραγούδησαν τους πατροπαράδοτους ύμνους δοξολογώντας τον καινούριο Κύριο...

ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Θυμάμαι τούτη την ανατολίτικη ιστορία: Μια φορά ήτανε ένας σουλτάνος αιμοβόρος και τον καταριότανε όλος ο κόσμος. Τη νύχτα γινότανε «τεπτίλι», δηλ. έβαζε ξένα ρούχα, και γύριζε μέσα στα σοκάκια και στα μαγαζιά, για να δει τι έλεγε ο κόσμος γι’ αυτόν. Από παντού άκουγε κατάρες και βλαστήμιες. Μα δεν απελπιζότανε. Δυο – τρία χρόνια έβγαινε στη βόλτα, μα δεν άκουσε μήτε έναν άνθρωπο να πει καλόν λόγο για τον σουλτάνο.

Απάνω στα τρία χρόνια, εκεί που περπατούσε ένα βράδυ σ’ έναν δρόμο, μια γρηά, πολύ γρηά, τον γνώρισε, κ’ είπε: «Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, μέρες να κόβει ο Αλλάχ από μένα, χρόνια να σου τις δίνει». Ο σουλτάνος παραξενεύτηκε πως βρέθηκε άνθρωπος να τον ευχηθεί, και ρώτησε τη γρηά τι καλό είχε δει από αυτόν και τον ευχιότανε...

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ

Η θρησκεία του Δωδεκάθεου ως συνόλου, εμφανίζεται για πρώτη φορά και αυτή στην Αθήνα του 6^ου αιώνα. Ο πρώτος βωμός των Δώδεκα θεών αφιερώθηκε από τον Πεισίστρατο, εγγονό του τυράννου, μας πληροφορεί ο Θουκυδίδης[1]. Το Δωδεκάθεο, ως ένα σώμα θεών, εξέφραζε τη συσπείρωση και συνεπώς την ισχύ της πόλεως. Και γι’ αυτό ακριβώς, η μοίρα του είναι συνδεδεμένη με τη μοίρα της. Ο Πεισίστρατος, που το καθιέρωσε, θέλησε να ενισχύσει με αυτό τον τρόπο την αθηναϊκή ενότητα, αφού κάθε θεός λατρευόταν από μια από τις φυλές των Αθηνών (ο Άρης στις Αχαρνές, ο Ποσειδώνας στο Σούνιο, η Άρτεμις στη Βραυρώνα κ.ο.κ.) και την εκ της ενότητας υπεροχή της πόλης[2] σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο...

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ

Τον ήξερα σα νέο που είχε χαθεί στο μονοπάτι της ζωής, που τον κέντριζαν οι άγριες παρορμήσεις του και που ακολουθούσε το θάνατο κυνηγώντας τις επιθυμίες του. Τον ήξερα σαν ένα τρυφερό λουλούδι που οι άνεμοι της απερισκεψίας το είχαν παρασύρει στη θάλασσα της άσεμνης ηδονής.

Τον ήξερα από κείνο το χωριό, σαν ένα κακότροπο αγόρι που κατέστρεφε με τα σκληρά του χέρια τις φωλιές των πουλιών και σκότωνε τα μικρά πουλιά στις φωλιές τους και ποδοπατούσε τα όμορφα άνθη των ευωδιαστών λουλουδιών.

Τον ήξερα στο σχολείο σαν έφηβο που αποστρεφόταν τη μάθηση, αλαζονικό, κι εχθρό της ειρήνης και της φιλίας.

Τον ήξερα στην πόλη σαν ένα νέο που εμπορευόταν την τιμή του πατέρα του σ’ άτιμες αγορές, και ξόδευε τα χρήματα του πατέρα του σε κακόφημα σπίτια και παράδινε το νου του στο χυμό του σταφυλιού...

Ο ΑΦΡΙΚΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΔΙΠΟΥΣ

«Κανείς δεν μπορεί να χορέψει καλά στο ένα πόδι». Έτσι λέει ένα νοτιοαφρικανικό ρητό, παροιμία θαρρώ μαζί και γρίφος. Μοιάζει να είναι υπόμνηση ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη μιαν υπαρξιακή ισορροπία προκειμένου να πορευτεί ανθρώπινα στη ζωή. Ο χορός είναι βασικός τρόπος έκφρασης και δημιουργίας, κι έτσι νομίζω πως το αίτημα για σωστό χορό παραπέμπει ουσιαστικά στο αίτημα για πληρότητα ζωής: για ζωή, δηλαδή, που δεν καρτερά απλώς την εκμέτρηση του ζειν, αλλά αναζητεί νόημα και φτιάχνει αυτό που αν δεν το φτιάξει δεν θα φτιαχτεί ποτέ από μόνο του...

Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΘΕΟΣ

Υπό τους όρους αυτούς, γίνεται φανερό ότι πάντως ο Δίας δεν ήταν «πατέρας θεών και ανθρώπων» [1], με τον τρόπο που νιώθουμε εμείς τον Θεό Πατέρα. Πρώτ’ απ’ όλα, ο Δίας δεν αναγνωριζόταν ως δημιουργός των ανθρώπων. Ούτε ο Όμηρος ούτε ο Ησίοδος μιλούν για δημιουργία του ανθρώπου από το Δία. Ο Πίνδαρος τονίζει ότι η Γη είναι η κοινή μητέρα και των θεών και των ανθρώπων [2].

Η έκφραση, λοιπόν, «πατέρας θεών και ανθρώπων» πρέπει να διαβάζεται ως αναφορά στην εξουσία του Δία, κι όχι στη δημιουργία του˙ ένιωθαν ότι στην εντολή του δεν μπορούσε κανείς να μην υποταχθεί [3]. Μόνον στους ελληνορωμαϊκούς χρόνους, ο Δίας αναγνωρίζεται ως όχι απλώς κυρίαρχος της φύσεως και του διέποντος αυτήν νόμου, αλλά και ως δημιουργός του ανθρώπου [4]. Ο Δίας όμως αυτός δεν είναι πια ο Δίας των αρχαίων, αλλά δάνειο όνομα του αγνώστου και κυριάρχου θεού...

ΜΑΡΤΙΧΟΡΑΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΟΣ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΠΟΥ ΒΓΑΖΕΙ ΧΡΥΣΑΦΙ!

Για την πηγή που κάθε χρόνο γεμίζει από υγρό χρυσάφι, και από την οποία κάθε χρόνο αντλούνται εκατό πήλινα σταμνιά, που πρέπει να είναι πήλινα, γιατί το χρυσάφι όταν αντληθεί πήζει και είναι ανάγκη να σπάσουν το δοχείο και έτσι να το βγάλουν. Η πηγή είναι τετράγωνη με περίμετρο δεκαέξι πήχεων και βάθος μια οργυιά και κάθε στάμνα χωράει ένα τάλαντο.

Λέγει και για τον σίδηρο που υπάρχει στον πυθμένα της πηγής, από τον οποίο ο Κτησίας έχει δύο ξίφη, ένα δώρο του βασιλιά, και το άλλο από την μητέρα του βασιλιά. Λέγει γι’ αυτό ότι όταν μπηχθεί στη γη απομακρύνει τα νέφη και το χαλάζι και τις θύελλες, και ότι είδε τον βασιλιά να το κάνει αυτό δύο φορές...

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ

Οι δαίμονες απετέλεσαν ίδιον καθεστώς έχοντας ως αρχή την αντιπαλότητα κατά «παντός αγαθού» και με μια άμεσα αντιληπτή δραστηριότητα, με προσβάσεις στα πάθη της ανθρωπότητας. Εδώ, θα παραθέσουμε μερικά από τα καθοδηγητικά όργανα του κακού τα οποία αποδέχεται και η χριστιανική Εκκλησία, που δοξολογούν τον διάβολο και εκτελούν τις εντολές του. Έτσι ο διάβολος με οποιοδήποτε όνομα και αν είναι γνωστός, είναι ο καταστροφέας μέσα από τον οποίο τα πάντα οδηγούνται στο μηδέν...