Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΟΡΓΑΣΜΟ

 

Αρκετά όμως με την ανατομία. Ποια είναι η άποψη του Αριστοτέλη για τον γυναικείο οργασμό;

Πιστεύει ότι στις γυναίκες αρέσει το σεξ – το συχνό σεξ. Η σεξουαλική πράξη είναι τα αφροδίσια. Περιγράφει τις γυναίκες στις οποίες αρέσει το σεξ με τον όρο αφροδισιαζόμεναι. Τα έφηβα κορίτσια πρέπει να επιτηρούνται αφού έχουν μια φυσική ορμή να χρησιμοποιούν τις αναπτυσσόμενες σεξουαλικές ικανότητές τους. Ενδέχεται μάλιστα να υιοθετήσουν κακές συνήθειες (μήπως μια συγκαλυμμένη προειδοποίηση ενάντια στον αυνανισμό;), αλλά συνήθως ηρεμούν αφού γεννήσουν παιδιά. Ορισμένες γυναίκες, ωστόσο, είναι ακόρεστες όπως οι φοράδες. Οι νυμφομανείς αποκαλούνται ιππομανείς, δηλαδή “μανιασμένες σαν τα άλογα”...

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν διέθεταν κάποιον τεχνικό όρο για τον οργασμό, συνεπώς ο Αριστοτέλης μιλά απλώς για “ηδονή” ή “έντονη ηδονή” από τη σεξουαλική πράξη. Όμως είναι βέβαιο ότι πιστεύει πως αποτελεί τυπικό χαρακτηριστικό των γυναικών· τα μοντέλα της ανδρικής και γυναικείας σεξουαλικότητας που παρουσιάζει έχουν πολλές ομοιότητες. “Η ηδονή συμβαίνει κατά τη συνουσία με το άγγιγμα στην ίδια περιοχή και στις γυναίκες και στους άνδρες” – γεγονός που υποδηλώνει ότι με τον όρο “ηδονή” εννοεί τον οργασμό και με τη φράση “ ίδια περιοχή” εννοεί την άκρη του πέους και την κλειτορίδα. Στο πρώτο αποδίδει την ονομασία βάλανος, δεν ονομάζει όμως και τη δεύτερη, αλλά για να του αποδώσουμε τα εύσημα, φαίνεται ότι την είχε ανακαλύψει.

Μερικές γυναίκες, λέει, όταν βιώνουν ηδονή “με τρόπο παρόμοιο με τον άνδρα”, παράγουν ένα υγρό που μοιάζει με σίελο και το οποίο είναι διαφορετικό από το υγρό της έμμηνης ρύσης. Αυτό το υγρό πρέπει να είναι λιπαντικό του κόλπου. Μερικές φορές παράγεται αρκετό, περισσότερο από το υγρό που εκσπερματώνει ο άνδρας – προφανώς μια αναφορά στη γυναικεία εκσπερμάτιση. Όταν οι γυναίκες αισθάνονται ηδονή και εκκρίνουν αυτό το υγρό, πρόκειται για ένδειξη ότι η μήτρα είναι ανοιχτή και έτοιμη για σύλληψη. Αναφέρει ότι οι ξανθές είναι ιδιαίτερα υγρές.

Στην πραγματικότητα, το ζήτημα δεν είναι εάν οι γυναίκες βιώνουν ηδονή κατά τη σεξουαλική πράξη, γιατί ο Αριστοτέλης πιστεύει ότι έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει και ότι όντως έτσι συμβαίνει· το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: είναι απαραίτητο να κλιμακωθεί αυτή η ηδονή προκειμένου να πραγματοποιηθεί η σύλληψη; [1] Ο Αριστοτέλης διαφωνεί με τον ίδιο του τον εαυτό. Στο Περί ζώων γενέσεως υποστηρίζει πως, παρότι η γυναίκα συνήθως βιώνει ηδονή κατά τη σεξουαλική πράξη, μπορεί να συλλάβει και χωρίς αυτό το συναίσθημα και αντιστρόφως, μπορεί να μην συλλάβει ακόμη και αν “διατηρεί τον ίδιο ρυθμό” με τον σύντροφό της. Ο γυναικείος οργασμός είναι ωραίος, αλλά όχι απαραίτητος. Ωστόσο, στο δέκατο βιβλίο του Περί τα ζώα ιστορίαι ο οργασμός παρουσιάζεται αρκετά πιο σημαντικός, διότι εκεί υποστηρίζει ότι κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης το υγρό της έμμηνης ρύσης εκκρίνεται σε μια περιοχή “μπροστά από τη μήτρα” (ενδεχομένως στον τράχηλο της μήτρας ή τον κόλπο), όπου αναμειγνύεται με το σπέρμα. Αυτή ή έκκριση προφανώς συμβαίνει κατά τον οργασμό, γιατί και οι δύο σύντροφοι πρέπει να “διατηρούν τον ίδιο ρυθμό” προκειμένου η σύλληψη να είναι επιτυχής.

Στην πραγματικότητα, η στειρότητα οφείλεται συνήθως στους άνδρες “που τελειώνουν γρήγορα”, ενώ οι σύντροφοι τους μόλις έχουν αρχίσει (“γιατί στα περισσότερα πράγματα οι γυναίκες είναι βραδύτερες”). Προκειμένου να καθορίσει εάν η  πρόωρη εκσπερμάτιση αποτελεί όντως την αιτία της στειρότητας, αναφέρει ότι ο εν λόγω άνδρας θα πρέπει να έρθει σε σεξουαλική επαφή με άλλες γυναίκες για να διαπιστώσει εάν μπορεί να κάνει παιδιά – δήλωση που δείχνει ένα αξιοθαύμαστο εμπειρικό πνεύμα. Για να λύσει το πρόβλημα της έλλειψης συγχρονισμού αναφέρει επιπλέον ότι η γυναίκα πρέπει να διεγείρει τον εαυτό της με “κατάλληλες σκέψεις”, ενώ ο εραστής της σκέφτεται τα προβλήματά του προκειμένου να κατευνάσει το πάθος του.

Είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς εάν η θεωρία του “ωραίου οργασμού” ή του “αναγκαίου οργασμού” αντιπροσωπεύει την τελική σκέψη του Αριστοτέλη. Το δέκατο βιβλίο σαφώς και δεν ταιριάζει με τα υπόλοιπα βιβλία του Περί τα ζώα ιστορίαι αφού το περιεχόμενό του είναι ως επί το πλείστον κλινικό· μερικοί μελετητές πιστεύουν πως δεν το έγραψε καν ο Αριστοτέλης. Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι διαφορετικές θεωρίες έχουν ως κοινό στοιχείο την ιδέα ότι η σεξουαλική πράξη είναι μια συνεργασία. Και οι δύο σύντροφοι παρακινούνται λόγω της έντονης ευχαρίστησης που δίνει και, ιδανικά, αντλούν ευχαρίστηση μαζί· τουλάχιστον αυτό ισχύει εάν θέλουν να συλλάβουν παιδί, και αυτό είναι βεβαίως το ζήτημα για τον Αριστοτέλη. [2]

 

Παρατηρήσεις

[1] Στα Δοκίμιά του ο Μοντέν [Montaigne] παραθέτει τον Αριστοτέλη αναφέροντας ότι “ένας άνδρας … θα πρέπει να αγγίζει τη γυναίκα του με σύνεση και νηφαλιότητα, με το φόβο ότι εάν τη χαϊδεύει με υπερβολική λαγνεία, η ευχαρίστηση θα τη μεταφέρει εκτός της επικράτειας της λογικής”. Δεν γνωρίζω από πού άντλησε αυτή την κακή συμβουλή, αλλά σίγουρα όχι από τον Αριστοτέλη.

[2] Οι εξελικτικοί βιολόγοι έχουν προβληματιστεί και αυτοί όσον αφορά τον γυναικείο οργασμό. Ο ανδρικός οργασμός αποτελεί μια προφανή προσαρμογή, ένα άμεσο κίνητρο για αναπαραγωγή, αλλά οι γυναίκες, όσο κι αν τους αρέσει, δεν χρειάζονται τον οργασμό για να συλλάβουν. Εάν, επομένως, ο γυναικείος οργασμός έχει μια λειτουργία, θα πρέπει να μην είναι ιδιαίτερα προφανής, και υπάρχουν αρκετές ευφυείς περιγραφές σχετικά με το ποια μπορεί να είναι. Μερικοί βιολόγοι έχουν φτάσει στο σημείο να υποστηρίξουν ότι δεν έχει καμία προσαρμοστική λειτουργία, αλλά είναι απλώς ένα αναπτυξιακό παραπροϊόν της επιλογής με σκοπό την ευχαρίστηση για τον άνδρα – το γεννητικό αντίστοιχο των ανδρικών θηλών. Αυτή η ιδέα φαίνεται απίθανη στους περισσότερους από εμάς.

 

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ARMAND MARIE LEROI «Η ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΡΟΠΗ, 2018

 

ARMAND MARIE LEROI

Ο Armand Marie Leroi είναι Καθηγητής Εξελικτικής και Αναπτυξιακής βιολογίας στο Imperial College του Λονδίνου και διευθυντής του Εργαστηρίου Κοινωνικών και Πολιτιστικών Αναλύσεων του ίδιου πανεπιστημίου. Το ερευνητικό του έργο εστιάζει στην εξέλιξη του πολιτισμού.
Το βιβλίο του "Η Λιμνοθάλασσα: Πώς ο Αριστοτέλης επινόησε την επιστήμη", κέρδισε το βραβείο Runciman καθώς και το London Hellenic Award το 2014.

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΝΗΨΙΑ ΜΟΥ ΑΙΜΙΛΙΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΞΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΕΜΙΛΥ ΚΡΗΤΙΚΟΥ, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΜΕΤΕΦΡΑΣΑΝ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Η ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ» ΤΟΥ ARMAND MARIE LEROI