Ενώ όμως αυτή είναι η τραγωδία των ΚΚ, τριπλή είναι η τραγωδία του ΚΚΕ. Γιατί όχι μόνο ανέλαβε το σισύφειο έργο να πραγματοποιήσει τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» σε μια χώρα καθυστερημένη οικονομικά και κοινωνικά, έχοντας έτσι εξασφαλισμένη εκ των προτέρων την αποτυχία. Είχε επί πλέον το θλιβερό προνόμιο να είναι το πιο εξαρτημένο ανάμεσα στα ΚΚ του κόσμου...
Πράγματι, μένει κανείς κατάπληκτος διαπιστώνοντας την προθυμία και τη σπουδή με την οποία οι εκάστοτε ηγέτες του ΚΚΕ εκτελούσαν τις εντολές της Μόσχας. Μια προθυμία που υπερβαίνει σαφώς τα όρια του «προλεταριακού διεθνισμού» και της «προλεταριακής αλληλεγγύης» και μεταβάλλεται σε καθαρή υποτέλεια και εθελοδουλεία. Μία προθυμία που δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την τυφλή και απεριόριστη αφοσίωση και εμπιστοσύνη τους στην ευθυκρισία και το «αλάθητο» των Σοβιετικών. Ούτε από το γεγονός ότι ήταν διορισμένοι και είχαν την ψυχολογία και τη συμπεριφορά του διορισμένου. Κι άλλοι ηγέτες ΚΚ ήταν διορισμένοι, δεν παρουσίασαν όμως αυτό το θλιβερό θέαμα.
Η εξήγηση είναι διαφορετική και την αποκαλύπτει ο ίδιος ο Ζαχαριάδης στην 7η Ολομέλεια, όταν κλήθηκε να απολογηθεί. «Θα απολογηθώ», δήλωσε, «στο ΚΚΣΕ γιατί είμαι μέλος του ΚΚΣΕ».
Ο «μεγάλος ηγέτης» λοιπόν του ΚΚΕ, ο Ν. Ζαχαριάδης, ομολογεί καθαρά και απερίφραστα ότι είναι μέλος του Σοβιετικού ΚΚ, ότι τις εντολές του εκτελούσε και σ’ αυτό μόνο νιώθει υποχρεωμένος να λογοδοτήσει.
Αποκαλυπτική όμως δεν είναι μόνο αυτή καθαυτή η ομολογία του Ζαχαριάδη. Αποκαλυπτικός είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο στρατολογούν τους ανθρώπους τους οι Σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες.
Δεν είναι βέβαια εύκολο να πλησιάσουν και να τυλίξουν στα δίχτυα τους έναν ξένο κομμουνιστή ηγέτη. Το πράγμα είναι κάπως δύσκολο. Και επινόησαν αυτή την καταπληκτική μέθοδο: του απονέμουν τον τίτλο του μέλους του ΚΚΣΕ!
Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για έναν ξένο κομμουνιστή από το να ονομαστεί μέλος του ΚΚΣΕ, του «τιμημένου κόμματος των μπολσεβίκων»;
Η ιδιότητα, όμως, του μέλους του ΚΚΣΕ δεν είναι μόνο μια ξεχωριστή τιμή. Είναι ταυτόχρονα και μια ξεχωριστή ευθύνη. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του μπολσεβίκου είναι η «συνειδητή, σιδερένια πειθαρχία». Η χωρίς αντιρρήσεις και δισταγμούς εκτέλεση οποιασδήποτε κομματικής εντολής. Και αυτό ακριβώς έκαναν οι «γνήσιοι μπολσεβίκοι» Σιάντος – Ιωαννίδης στην κατοχή και Ζαχαριάδης εν συνεχεία. Αποκτά έτσι το πραγματικό της νόημα η αποκάλυψη του Μάρκου ότι ο Ζαχαριάδης διορίστηκε στην ηγεσία του ΚΚΕ από τον Μπέρια, τον πανίσχυρο αρχηγό των Σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών επί Στάλιν. Αλλά αν οι διορισμένοι είχαν την ψυχολογία και τη συμπεριφορά του διορισμένου, αυτοί που τους διόριζαν είχαν, φυσικά, την ψυχολογία του αφεντικού. Ακριβέστερα, του αφέντη, που διατηρεί δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω στο δούλο του. Χρησιμοποιούσαν ως απλά εκτελεστικά όργανα τους διορισμένους, χωρίς να καταδέχονται καν να τους ενημερώνουν, στοιχειωδώς έστω, για την πολιτική και τις επιδιώξεις τους. (Στ’ αυτιά μας ηχεί πάντα η θρηνητική όσο και αποκαλυπτική κραυγή του Ιωαννίδη: «Δεν μπορούσαν να μας το πουν, δεν μπορούσαν να μας το πουν» …). Και τους παραμέριζαν αδίστακτα όταν έκριναν πως ήταν άχρηστοι, πως έδωσαν ό,τι ήταν να δώσουν.
Τυπικό παράδειγμα ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, ο «πιστός και αφοσιωμένος μπολσεβίκος». Όταν με τη «στροφή» του Κρούστσεφ έκριναν πως ήταν πια «καμένο χαρτί», τον καταδίκασαν αδίστακτα σε πολιτικό θάνατο. Κι όταν ο Ζαχαριάδης ζήτησε από την ελληνική πρεσβεία της Μόσχας την άδεια να γυρίσει στην Ελλάδα, τον έστειλαν σε αυστηρή απομόνωση στη μακρινή Γιακουτία, καταδικάζοντας τον και σε φυσικό θάνατο. Γιατί; Με ποιο δικαίωμα; Γιατί ο Ζαχαριάδης ήξερε πολλά κι έπρεπε να κλείσει το στόμα του για πάντα. Και γιατί, ως αφέντες, θεωρούσαν αυτονόητο δικαίωμα τους να δολοφονούν. Και οι νεοδιορισμένοι «ηγέτες» του ΚΚΕ θεώνται απαθείς το έγκλημα, θεωρώντας το προφανώς εντελώς φυσικό και νόμιμο …
Η τριπλή τραγωδία του ΚΚΕ συμπληρώνεται με την χαμηλότατη στάθμη, πολιτική και ηθική, των ανθρώπων που διορίστηκαν κατά καιρούς στην ηγεσία του. Αποδείχτηκαν ανθρωπάκια, όχι μόνο στο πολιτικό αλλά και στο ηθικό πεδίο. Αδίστακτοι ψεύτες και λασπολόγοι, έτοιμοι να εκμεταλλευτούν ανενδοίαστα την ανιδιοτέλεια, την ευπιστία και την αγνότητα των στελεχών και των μελών του κόμματος. Έτοιμοι να φορτώσουν στους άλλους τις ευθύνες τους προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά.
Οι περιπτώσεις Δαμασκόπουλου, Γιαννούλη, Γεωργιάδη, Βελουχιώτη, Πλουμπίδη, Καραγιώργη, είναι απλώς οι πιο γνωστές ανάμεσα σε πολλές άλλες. Τα αποκαλυπτήρια όμως είναι πλήρη και αδιάψευστα σε δυο τραγικές περιπτώσεις. Στη συμφωνία της Βάρκιζας, όπου οι τότε «ηγέτες» του ΚΚΕ φρόντισαν να απαλλάξουν εαυτούς, παραδίδοντας στο δήμιο τους απλούς αγωνιστές. Και στο δράμα των πολιτικών προσφύγων, τους οποίους οι τωρινοί «ηγέτες» του ΚΚΕ εγκατέλειψαν αβοήθητους για να μην κακοκαρδίσουν τα αφεντικά.
Σε δεκατρείς ανέρχονται οι γνωστές περιπτώσεις επαναπατρισθέντων πολιτικών προσφύγων που αυτοκτόνησαν γιατί, γέροι όντες και ανήμποροι, δεν είχαν τα μέσα να συντηρηθούν. Και οι «ηγέτες» του ΚΚΕ παρακολουθούν με απάθεια την τραγωδία, κατασπαταλώντας προκλητικά ένα δισεκατομμύριο δραχμές για το «Σπίτι του Λαού», για τα δικά τους δηλαδή πολυτελή γραφεία! Και μη τολμώντας να απευθύνουν μία, τυπική έστω, διαμαρτυρία στις κυβερνήσεις των «σοσιαλιστικών χωρών». Οι οποίες εξίσου προκλητικά, αρνήθηκαν το δικαίωμα της σύνταξης στους απλούς αγωνιστές που, αφού έχυσαν το αίμα τους στον εμφύλιο πόλεμο για τα συμφέροντα της Σοβιετικής νομενκλατούρας, δούλεψαν εν συνεχεία ευσυνείδητα τριάντα και περισσότερα χρόνια για την «οικοδόμηση του σοσιαλισμού» στις ανατολικές χώρες.
Αχαριστία και ανανδρία είναι οι λέξεις που ταιριάζουν. Είναι αχάριστοι οι «ηγέτες» του ΚΚΕ γιατί στο αίμα και στους αγώνες των πολιτικών προσφύγων στηρίχθηκαν για ν’ ανεβούν. Και είναι άνανδροι, όπως είναι άνανδρος ο καπετάνιος που πρώτος εγκαταλείπει το πλοίο που βουλιάζει αφήνοντας το πλήρωμα στη μαύρη του μοίρα.
Το ΚΚΕ, ακολουθώντας την κοινή μοίρα των άλλων ΚΚ, βαρημένο επί πλέον με τα φοβερά «λάθη» που ο δογματισμός και η εξάρτηση κατέστησαν αναπόφευκτα, οδεύει, αργά αλλά σταθερά, προς τον οριστικό πολιτικό αφανισμό.
Τίποτα ωστόσο δεν αποκλείει να γίνουν νέα «λάθη» και νέες συμφορές για τον τόπο. Οι σημερινοί διορισμένοι «ηγέτες» του επιμένουν πάντα πως ο Δεκέμβρης είναι το «διαμάντι» της Αντίστασης. Πως ο Δεκέμβρης «διδάσκει, φρονηματίζει, παρορμά». Και αναφερόμενοι στον Εμφύλιο διακηρύσσουν:
«Ανεξάρτητα πάντως από τα λάθη και την έκβασή του, ο αγώνας του Δ.Σ.Ε. ήταν δίκαιος, εθνικός, δημοκρατικός, αντι – ιμπεριαλιστικός. Γι’ αυτό και θα μείνει μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία των αγώνων του ελληνικού λαού για την υπόθεση της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής προόδου» (Από τη «Διακήρυξη του ΚΚΕ για τα 60 χρόνια», Νοέμβρης 1978).
Δεν είναι γνωστό ποιοι από τους σημερινούς διορισμένοι «ηγέτες» του ΚΚΕ έχουν τη «τιμή» να είναι μέλη του ΚΚΣΕ. Παγκοίνως γνωστό είναι πάντως ότι ο Φλωράκης φοίτησε σε ρώσικη ανώτατη στρατιωτική σχολή και ότι του απονεμήθηκε ο βαθμός ανωτέρου αξιωματικού του Σοβιετικού στρατού. Υψίστη «τιμή» βέβαια, αλλά και υψίστη ευθύνη. Ένας αξιωματικός του Σοβιετικού στρατού είναι υποχρεωμένος να εκτελεί ασυζητητί τις διαταγές των ανωτέρων του.
Το γεγονός αυτό, η διακηρυγμένη αφοσίωσή τους στον «προλεταριακό διεθνισμό» (στην αρχή δηλαδή ότι το ΚΚΣΕ αποφασίζει και τα άλλα ΚΚ εκτελούν) και η ισχύουσα πάντα εκτίμησή τους για τον Δεκέμβρη και τον Εμφύλιο, δεν αφήνουν καμμιά αμφιβολία: αν οι «ηγέτες» του ΚΚΕ προσπαθούν σήμερα να προωθήσουν στη χώρα μας τους στόχους της Σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής με «ειρηνικά μέσα», δεν θα διστάσουν αύριο, αν αυτό αποφασίσει το Κρεμλίνο, να καταφύγουν σε «άλλα μέσα». Δεν θα διστάσουν να βυθίσουν τη χώρα μας στη συμφορά ενός καινούργιου αιματηρού γύρου. Σε κάθε περίπτωση, στη ζυγαριά τους θα βαραίνει πάντα το συμφέρον της «παγκόσμιας επανάστασης», το συμφέρον δηλαδή της Σοβιετικής νομενκλατούρας. Έστω κι αν αυτό βρίσκει σε θανάσιμη αντίθεση τα ύψιστα εθνικά μας συμφέροντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου