Άγνωστες πτυχές από τη ζωή του Γκαίρινγκ, υπαρχηγού του Χίτλερ

Με τα χρήματα των Εβραίων απέκτησε αμέτρητα έργα τέχνης ανεκτίμητης αξίας, από όλες τις κατεχόμενες χώρες. Το περιεχόμενο έξι τουλάχιστον σιδηροδρομικών βαγονιών (περίπου 1.500 πανάκριβα έργα τέχνης) υπολογίζεται ότι κατέληξε στα υπόγεια των πολυτελών κατοικιών του, ενώ η περιουσία του εκτιμάτο σε 200 εκ. δολάρια. Η άκρατη φιλοχρηματία, επιδειξιμανία και φιλοδοξία του ήταν γνωστή σε ολόκληρο το Γ΄ Ράιχ...

Ακόμη και κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο, και ενώ ο Χίτλερ υποστήριζε κρυφά τους εθνικιστές του Φράνκο, ο Γκαίρινγκ πλούτιζε μέσω της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας του, προμηθεύοντας όπλα τους δημοκρατικούς (μάλιστα συνεργάστηκε και με την ελληνική εταιρία ΠυρΚαλ). Παρ’ όλα αυτά, για τη γερμανική κοινή γνώμη αποτελούσε τη δεύτερη δημοφιλέστερη και πιο ισχυρή προσωπικότητα μετά τον Χίτλερ, και από το 1941 ορίστηκε επίσημος αντικαταστάτης του σε όλους τους τομείς. Ήταν ο μόνος που χρίστηκε με τον τίτλο του ραϊχσμάρσαλ (αυτοκρατορικός στρατάρχης των ενόπλων δυνάμεων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας), ο οποίος θα μπορούσε να αποδοθεί ως αρχιστράτηγος ή υπερστρατάρχης, και αποτελούσε τον ύψιστο βαθμό των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων (Wehrmacht).

Σταδιακά, ο ψυχισμός του και το σώμα του κυριολεκτικά εκτροχιάσθηκαν. Έτρωγε ασταμάτητα, φθάνοντας να ζυγίζει 120 κιλά, με ύψος 1,78 μέτρα. Ντυνόταν παράξενα, φορώντας άλλοτε στρατιωτικές στολές γεμάτες παράσημα και διακοσμητικές κορδέλες, και άλλοτε παραδοσιακές φορεσιές και πολιτικές αμφιέσεις που άγγιζαν τα όρια της γελοιότητας, ενώ έβαφε τα μάγουλά του με ρουζ. Δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι πολλές φορές στρατιώτες και αξιωματικοί γελούσαν πίσω από την πλάτη του (όπως οι ίδιοι παραδέχθηκαν αργότερα στα απομνημονεύματά τους). Ο υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας κόμης Τσιάνο παρατήρησε κάποτε, όταν είδε τον Γκαίρινγκ με γούνα, ότι έμοιαζε με «ακριβή πόρνη που πηγαίνει όπερα». Σε υπερπολυτελείς δεξιώσεις που πραγματοποιούσε, άλλαζε αμφίεση αρκετές φορές μέσα στο ίδιο βράδυ, ενώ γελούσε με όλα τα αστεία για το άτομό του, όσο αγενή και αν ήταν. Τα πιο συνηθισμένα ήταν ότι «κάνει μπάνιο με τη στολή του ναυάρχου», ή ότι «πρώτα κάθεται το στομάχι του στην καρέκλα, και μετά ο ίδιος».

Παρά την αδιαμφισβήτητη ευφυΐα του, κάποιες από τις επιλογές του όσον αφορά τη Luftwaffe ήταν λανθασμένες, με αποτέλεσμα η τελευταία να μην ανταποκρίνεται επαρκώς στον ρόλο της. Μετά την αποτυχία στη Μάχη της Αγγλίας, κατά την οποία έγιναν εμφανή τα μειονεκτήματα εξαιτίας της απουσίας βομβαρδιστικών μακράς ακτίνας δράσης, ο Γκαίρινγκ επιδόθηκε περισσότερο στις κραιπάλες παρά την ενασχόλησή του με το Όπλο. Με την γερμανική ήττα στο Στάλινγκραντ, στις αρχές του 1943, η επιρροή του και η φήμη του συρρικνώθηκαν τραγικά. Παρά την κομματική και κοινωνική απαξίωση, διατήρησε την θέση του.

Όταν, στις 22 Απριλίου 1945, πληροφορήθηκε πως ο Χίτλερ σκόπευε να αυτοκτονήσει, ανακοίνωσε στον τελευταίο την επιθυμία του να αναλάβει την ηγεσία του Ράιχ. Εκείνος τον καθαίρεσε την επομένη από όλα τα αξιώματα, διατάσσοντας μάλιστα τη σύλληψη και την εκτέλεση του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Τελικά παραδόθηκε στους Αμερικανούς κοντά στο Ράτστατ της Αυστρίας, στις 6 Μαΐου 1945, αποτελώντας το σημαντικότερο πρόσωπο που συνελήφθη από τους Συμμάχους. Οι Αμερικανοί διαπίστωσαν άμεσα την εξάρτησή του από τη μορφίνη, αλλά και τα προβλήματα υγείας που τον ταλάνιζαν. Διέκοψαν άμεσα τα χάπια που κατάπινε με τις χούφτες (30 την ημέρα!), του χορηγούσαν ήπια παράγωγα της μορφίνης και τον έθεσαν σε δίαιτα. Στις 218 ημέρες που διήρκεσε η δίκη, ο Γκαίρινγκ έχασε 27 από τα 120 κιλά που ζύγιζε.

Στη δίκη της Νυρεμβέργης κατηγορήθηκε για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ωστόσο οι μομφές εναντίον του δεν μπορούσαν να στοιχειοθετηθούν επαρκώς. Δεινός αγορητής και γνώστης της ιστορίας, φρόντιζε να αντικρούει τα επιχειρήματα των αντιπάλων του με μελανές στιγμές της αμερικανικής ιστορίας, αναγκάζοντας τον κατήγορό του Ρόμπερτ Τζάκσον να υποστεί μικρό εγκεφαλικό.

Αν και ιδρυτής των στρατοπέδων συγκέντρωσης και αντισημίτης, δεν φέρεται να υπέγραψε ποτέ κάποιο έγγραφο με το οποίο να διατάζει τη φυσική εξόντωση των Εβραίων, ήταν ωστόσο παρών σε συναντήσεις στις οποίες γινόταν λόγος για τον αφανισμό τους, και τα πρακτικά κατέγραψαν ότι δεν διατύπωσε ποτέ την παραμικρή ένσταση, απορία ή εναντίωση. Για τον λόγο αυτόν θεωρήθηκε σιωπηρός συνένοχος του Ολοκαυτώματος και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Ούτως ή άλλως, το έγγραφο περί «τελικής λύσης του Εβραϊκού ζητήματος» ήταν υπογεγραμμένο από τον ίδιο, και αυτό από μόνο του αρκούσε. Το παράδοξο είναι ότι ο μικρότερος αδελφός του, Άλμπερτ Γκαίρινγκ, ήταν φανατικός αντιναζιστής και είχε βοηθήσει πολλούς Εβραίους να γλιτώσουν τη ζωή τους. Αν και φυλακίστηκε τέσσερις φορές, ο Χέρμαν πάντα τον ελευθέρωνε και τον προστάτευε.

Το τελευταίο του αίτημα ήταν να εκτελεστεί δια τυφεκισμού, ως στρατιώτης, και όχι να απαγχονιστεί ως κοινός εγκληματίας. Άλλωστε, όπως υποστήριξε, «ένας ραϊχσμάρσαλ δεν είναι δυνατόν να απαγχονιστεί». Όταν αυτό δεν έγινε δεκτό, αποφάσισε να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Τα ξημερώματα της 15^ης Οκτωβρίου 1946, λίγες ώρες πριν την εκτέλεση της ποινής, αυτοκτόνησε με κάψουλα υδροκυανίου στο κελί του, και ξεψύχησε λίγο αργότερα. Ένα πιθανό σενάριο είναι, ότι η κάψουλα ήταν κρυμμένη στο εσωτερικό μιας ψεύτικης κορώνας της οδοντοστοιχίας του. Το πτώμα του κατόπιν αποτεφρώθηκε.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΧΟΝΔΡΟΓΙΑΝΝΗΣ     

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», ΤΕΥΧΟΣ 226