Διόνυσος και Πρωτοελληνικά Φύλα

Τα ελληνικά ονόματα Διόνυσος, Πλούτος, Αρχέμορος, Σωσίπολις, Εριχθόνιος, μαρτυρούν πως τα Πρωτοελληνικά Φύλα υιοθετούν το Θείο Βρέφος της προελληνικής θρησκείας. Το όνομα κιόλας του θεού μας, παρουσιάζοντάς τον σαν «νύσον» ή «κούρον» του Διός, μαρτυρούν και το στάδιο, όπου Θείο Βρέφος, που έχει Μάνα μοναχά, αποχτά και Πατέρα...

Τα ελληνικά Φύλα συντελούν στη διάλυση της προελληνικής μητριαρχίας, που την απαρχή της τη σημαδεύει η ίδια η εμφάνιση του Θείου Βρέφους˙ μέσα από τη διάλυση αρχίζει να προβάλλεται ο Πατέρας Θεός˙ και την αρχαία δυάδα Μητρός και Υιού την αντικατασταίνει η τριάδα Πατρός, Μητρός, και Υιού τους. Εδώ φαίνεται να σημαδεύει και ο μύθος για τη δεύτερη γέννηση του Διονύσου. Η υιοθεσία γίνεται ανάμεσα στα 1600 και 1200, που από την τελευταία τούτη περίοδο δυό, ίσαμε τώρα, πινακίδες της Πύλου παρουσιάζουν το όνομα του Διονύσου.

Είναι ο καιρός της μεγάλης δραστηριότητας των Πρωτοελληνικών Φύλων, που η ανακάλυψη της γλώσσας τους κάτου από τη γραμμική μινωική γραφή Β, τη δείχνει περισσότερο απ’ όσο πιστευόνταν μεγάλη. Στο διάστημα τούτο ο Ζεύς κ’ η προελληνική Ήρα συναντιούνται στην αργολική πεδιάδα, που βρίσκεται κάτου από την αχαϊκή κυριαρχία, κι ο κρητικός Ζεύς παίρνει να παραστήσει την παιδική ηλικία του Δία.

Στους συνδυασμούς και στο χώνεμα των προελληνικών και ελληνικών παραστάσεων, ο ίδιος προελληνικός θεός, πιθανότατα στη μυστηριακή του μορφή σα Ζαγρεύς, υιοθετείται από τους Έλληνες με το όνομα του Διονύσου. Ο «νύσος του Διός» ανακεφαλαίωνε για τα ελληνικά Φύλα τις λογίς μορφές του Θείου Βρέφους, που οι μορφές της μάνας του, η Ρέα, η Δήμητρα, η Αθηνά, μπαίνουν στη σφαίρα του ελληνικού πάνθεου. Η υιοθεσία του είναι πραγματική, όσο κι αν μένει στην περιφέρεια μοναχά των θρησκευτικών παραστάσεωντων Ελλήνων.

Ο προελληνικός αγροτικός πληθυσμός μένει αφοσιωμένος στον εποχικό του θεό, κ’ οι Πρωτοέλληνες δε μένουν ανεπηρέαστοι από τους θεσμούς και τη θρησκεία των προκατοίκων. Μια ανταύγεια της θεϊκότητας της προελληνικής βασιλείας, που ακτινώνει τη λατρεία του Θνήσκοντος Θεού, παίζει ακόμη πάνου στην ελληνική βασιλεία, που υποχρεώνεται να αρμοστεί στη γυναικεία γραμμή της διαδοχής και να περιντυθεί, για το κύρος της, το πνευματικό αξίωμα της πρώτης.

Οι προελλήνισσες γυναίκες, οι φορείς της βασιλείας, συντηρούν τη λατρεία του Θνήσκοντος Θεού, όπως οι γυναίκες των εβραίων βασιλέων συντηρούν τη λατρεία του Βαάλ. Είναι, τέλος, οικουμενικό θρησκευτικό φαινόμενο, οι ξενόφερτοι κυρίαρχοι να συμφιλιώνουνται με τους θεούς και δαίμονες της χώρας όπου θα ζήσουν. Στο πρόσωπο έτσι του ελληνικού Διός έχουμε έναν καλόβολο Ιαβέ που η εγκατάστασή του σε μια χώρα αγροτικής οικονομίας τον υποχρεώνει να ανέχεται τον Βαάλ.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΗ ΛΕΚΑΤΣΑ «ΔΙΟΝΥΣΟΣ», ΕΚΔΟΣΗ  ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, Β΄ ΕΚΔΟΣΗ 1985