Ο ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Αν υπάρχουν παράγοντες που μεθοδεύουν την αποδυνάμωση και το διασυρμό της ελλαδικής Εκκλησίας, φαίνεται πως αγνοούν κάτι ουσιώδες: ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στην επιφάνεια του εκκλησιαστικού βίου και είναι άσχετα με τη ζωή και την αλήθεια της Εκκλησίας, με το υπαρκτικό γεγονός της σωτηρίας που συντελείται στα όρια της ευχαριστιακής σύναξης...

Φανατισμένες παρατάξεις, αθεολόγητοι και αγοραίοι Επίσκοποι, προσωπικές εμπάθειες και πολιτικές σκοπιμότητες υπήρχαν πάντοτε και θα υπάρχουν πάντοτε μέσα στην Εκκλησία. Γιατί η Εκκλησία δεν είναι μια «κάστα» καθαρών και ηθικών ιδεολόγων, αλλά είναι η αμαρτωλή σάρκα του κόσμου που προσλαμβάνεται από τον Χριστό και μεταμορφώνεται σε υπόσταση ζωής – ζωής αιωνίου.

Αν υπάρχουν παράγοντες που νομίζουν ότι θα αποδυναμώσουν την Εκκλησία διασύροντας τα πρόσωπα των Επισκόπων της, πρέπει να ξέρουν ότι ματαιοπονούν. Η εξωτερική αδυναμία της Εκκλησίας, η οργανωτική της διάλυση, η καταρράκωση του αντικειμενικού της κύρους, είναι η μεγάλη της δύναμη. Όταν νεκρώνονται τα απτά τεκμήρια «επιτυχίας» της Εκκλησίας, τα είδωλα της ζωής, τότε ανοίγονται απεριόριστα τα όρια της ελευθερίας από κάθε αφελή ανθρωποκεντρική αυτοπεποίθηση. Τότε ελπίδα μας δεν είναι τα ανθρώπινα επιτεύγματα, αλλά μόνο το «περισσόν της ζωής» που χορηγεί ο Χριστός, η ένωση του Θεού με τον άνθρωπο – μέσα από την Ευχαριστία, τα μυστήρια, την άσκηση, που δεν παύουν να «λειτουργούν» και στην πιο απελπιστική παρακμή των ιστορικών σχημάτων.

Αλλά αν μια μεθοδευμένη προσπάθεια αποδυνάμωσης και διασυρμού του επισκοπικού σώματος αφήνει άθικτη την αλήθεια της Εκκλησίας, έχει ωστόσο συνέπειες καταστροφικές σε ένα άλλο επίπεδο: θα τολμούσα να πω, σε επίπεδο πολιτικό – με το αρχικό και ουσιώδες και όχι το συμβατικό περιεχόμενο της λέξης. Και δεν μιλώ για καταστροφικές συνέπειες επειδή υπονομεύεται ένας «θεσμός» του συμβατικού ελλαδικού κρατιδίου, αλλά γιατί εξαρθρώνεται ένας θεμελιώδης δεσμός ενότητας του γένους των Ελλήνων. Αν υπάρχουν παράγοντες της μεθόδευσης, πρέπει να ξέρουν ότι ο διασυρμός και η αποδυνάμωση της Εκκλησίας στην Ελλάδα σημαίνει ότι το ελλαδικό κράτος παραιτείται από την δυνατότητα μιας οικουμενικής πολιτικής και πολιτιστικής παρουσίας, παύει να είναι το ορατό κέντρο του οικουμενικού Ελληνισμού. Συνεκτικός δεσμός του Ελληνισμού και βάση της αυτοσυνειδησίας του είναι οι λαϊκές ρίζες στην πνευματική και πολιτιστική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και η οικουμενική διάσταση του γένους είναι η ουσιαστική προϋπόθεση ακόμη και για την επιβίωση του κρατικού μας σχήματος.

Να προβάλουμε εντυπωσιακά τις αδυναμίες του επισκοπικού σώματος για να κερδίσουμε μια αδέσμευτη από θρησκευτικές επιρροές δημόσια ζωή, είναι τόσο μυωπικό όσο και το να καίμε ένα δάσος για να το μεταβάλουμε σε αγροτεμάχια. Και στις δυο περιπτώσεις τις συνέπειες της καταστροφής θα τις εισπράξουμε οι ίδιοι. Όχι συνέπειες θεωρητικές, αλλά συνέπειες ζωής. Ή, ακριβέστερα, συνέπειες νέκρωσης και θανάτου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ «Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΗ», ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΣΗ 1989

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ο Χρήστος Γιανναράς είναι σύγχρονος Έλληνας καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Απριλίου 1935. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Βόννη και το Παρίσι.

Γέννηση: 10 Απριλίου 1935 (ηλικία 80), Αθήνα

Εκπαίδευση: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Βιβλία: Ορθοδοξία και Δύση στη Νεώτερη Ελλάδα