ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΟΛΟΥ ΜΕΣΣΗΝΕΖΗ

Ο ποιητής Κάρολος Μεσσηνέζης

Η ποίηση του κ. Μεσσηνέζη είναι πηγαία και ανεπιτήδευτη, που έρχεται από τη Μούσα του. Είναι υψηλού επιπέδου δημιουργία, που φέρει την προσωπική σφραγίδα του δημιουργού της. Μία χτυπητή ιδιαιτερότητα της ποίησης αυτής είναι η ασυμβίβαστη στάση της στην θεωρία της δημιουργίας του κόσμου. Στο προκείμενο ζήτημα, μας λέει ο ποιητής:

“ … από μία έκρηξη λένε κατάγομαι …”

Και παρακάτω προσθέτει:

“Ίδια και ο χρόνος/ του ήλιου το φως/ ο ουρανός/ η άβυσσος/ όλα πριν δεν υπήρχαν/ όμως δεν μπορώ τίποτα να νιώσω”.

Η ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΙΩΣ

Η Ελένη παρακολούθησε τη διαπόμπευση της Φιλιώς με την πλάτη κολλημένη στην εσοχή του παραθύρου, σχεδόν κρυμμένη, τρέμοντας από την ταραχή, δαγκώνοντας το μαντίλι της από την αγωνία. Ήθελε να τρέξει να βοηθήσει τη φιλενάδα της, αλλά τα πόδια της κομμένα από το φόβο, το σώμα της σακί βαρύ, ακούνητο, δεν έλεγε να την αφήσει. Ένιωσε τη διαπόμπευση σαν να ’τανε δικιά της. Ν’ απαξιώνεται και να εξευτελίζεται η ίδια...

ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Ο Στράτος μέσα στη βάρκα, την ίδια ώρα κοντά στην ακτή, απομακρύνεται κωπηλατώντας αργά, τραγουδώντας αργά ένα αμανέ. Γύρω, σε απόσταση, είναι αραγμένα, καράβια – η θάλασσα, σε πλήρη μπουνάτσα, έχει το μολυβί χρώμα του ουρανού που αντανακλά και στα χρώματα των σκαριών κάνοντας όλα, τα πάντα, γύρω, να φαίνονται χρωματισμένα, σε τόνους του γκρίζου και του θολού μαύρου.

Έχει τόση ησυχία που ακούει ο Στράτος τον παφλασμό απ’ τις κουπιές του με κρυστάλλινη καθαρότητα, σαν να είναι μόνος του σε μια ορεινή, ακύμαντη λίμνη...

Ο ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΜΕΝΟΣ ΛΕΝΙΝ!

Ο Αντρέας φεύγει κι αυτός για τη Μόσχα. Κάπως ανορθόδοξα, μα φεύγει. Τον παίρνει μαζί του ο «στεναχωρεμένος» Λένιν! Ο Μιχαήλ Γκρηγκόρεβιτς του είχε γνωρίσει ένα γέρο ζωγράφο, τον Λεβ Ιλίτς. Γίνανε πολύ φίλοι. Ο Λεβ Ιλίτς ζωγραφίζει ακόμα με τα παραμορφωμένα από αρθριτικά δάχτυλά του. Φοράει πάντα, χειμώνα καλοκαίρι, κάτι μάλλινα μαύρα γάντια με κομμένα μισά τα δάχτυλα, για να μπορεί να πιάνει το πινέλο. Τιμωρημένος κι αυτός...

ΟΙ ΚΡΙΤΙΚΟΙ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤ’ ΟΥΣΙΑΝ ΑΧΡΗΣΤΟΙ

Οι κατ’ επάγγελμα κριτικοί της τέχνης, κατ’ ουσίαν είναι άχρηστοι. (Σημειώστε πως είμαι επαγγελματίας κριτικός του κινηματογράφου επί 25 χρόνια περίπου). Ο κάθε θεατής ή ακροατής είναι κι ένας ερασιτέχνης κριτικός, συχνά πολύ καλύτερος απ’ τον επαγγελματία, που δεν έδωσε εξετάσεις να γίνει κριτικός, και που βρέθηκε σ’ αυτό το κρίσιμο πόστο λίγο ως πολύ τυχαία.

Η κριτική είναι μια σύμφυτη στην ανθρώπινη νόηση ικανότητα. Συνεπώς όλοι, άλλος πολύ κι άλλος λίγο, έχουμε αυτή την ικανότητα. Και δεν είναι ένδειξη υπερβάλλουσας κριτικής ικανότητας το να είσαι επαγγελματίας κριτικός. Θα μπορούσες κάλλιστα να είσαι ένας επαγγελματίας τενεκές, που παριστάνει τον κριτικό...

Η «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ» ΤΗΣ ΔΑΦΝΗΣ: ΜΙΑ ΣΟΥΣΤΑ ΣΤΗ ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ!

Η πρώτη φορά ήρθε αναπάντεχα. Διστάζαμε κι οι δυο μας. Με πείραζε. «Να μεγαλώσεις λίγο». Εγώ ήθελα, μα φοβόμουνα κιόλας. Η πρώτη φορά! Σε κάποιο υπόγειο, που το είχαμε για παράνομο τυπογραφείο. «Δεν ήταν σωστό», είπε εκείνος ύστερα. «Είναι χώρος δουλειάς». Πάγωνα. Δεν ζεστάθηκα καθόλου. Ούτε κείνη τη στιγμή. Όταν δουλεύαμε, έριχνα πάνω μου ένα αντρικό σακάκι που κάποιος το ’χε ξεχάσει. Σαν ξύλιαζαν τα χέρια μου, τα έτριβα πάνω στο σαμαροσκούτι του και μετά ακουμπούσα ολόκληρη πάνω στην πλάτη του όπως καθότανε σκυφτός. Καλύτερα να φορούσε το σαμαροσκούτι του και κείνη τη στιγμή. Με το σαμαροσκούτι είναι δικός μου...

Ο «ΚΑΚΟΜΟΙΡΟΣ» ΘΕΟΛΟΓΟΣ

Κι ερχόμαστε στον θεολόγο. Ο εσωστρεφής θεολόγος με το απολογητικό (συχνά και «κακόμοιρο») ύφος, αντί να εμπνεύσει και να ανεβάσει ψυχικά τους μαθητές του με το λόγο της πίστης κατάλληλα ειπωμένο (με αναφορές στην αγάπη ως βάση κάθε μορφής κοινωνίας και ανθρωπιάς, στην αξιοπρέπεια, στις ηθικές αξίες, στον αγώνα του ανθρώπου για βελτίωση δική του και του άλλου, στην ανεκτικότητα του άλλου και του διαφορετικού κ.ο.κ.), τις περισσότερες φορές τους μεταδίδει, άθελά του, τη δική του ατολμία, τη δική του απολογητικότητα, τη δική του έλλειψη παρρησίας...

Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΚΟΚΚΟ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ

Η ελευθερία του ανθρώπου είναι βέβαια το πιο πολύτιμο δώρο του Θεού, το ιερότερο. Όταν μάλιστα πιέζεται από τον γονεϊκό εγωισμό νυχθημερόν να υποταχθεί, ξεσπάει με όποιον τρόπο βρίσκει πρόσφορο μέσα στη συγκεκριμένη οικογένεια, με τους συγκεκριμένους γονείς. Τρόπο πλάγιο ή κατά μέτωπο, λεπτό, δημιουργικό ή άγαρμπο, απελευθερωτικό ή αυτοκαταστροφικό, προκειμένου να περισώσει την αξιοπρέπειά της, τη φυσικότητά της και τα θεϊκά της δικαιώματα. Και οι γονείς, αποκαμωμένοι, καταλήγουν να υποστηρίζουν τη θεωρία: Η κληρονομικότητα είναι δύναμη ανίκητη. Το DNA είναι αδάμαστο τελικά...

Η ΦΡΙΚΗ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί ο Μάλθους και ο Ρικάρντο αντιλαμβάνονταν τον κόσμο τους με πολύ σκοτεινά χρώματα. Η Αγγλία στη δεκαετία του 1820 ήταν πολύ καταθλιπτικό μέρος για να ζει κανείς˙ είχε βγει θριαμβεύτρια από τη μακρά αντιπαράθεση στην ηπειρωτική Ευρώπη, αλλά τώρα φαινόταν να έχει εμπλακεί σε μια ακόμα χειρότερη διαμάχη στο εσωτερικό της. Όποιος έκανε τον κόπο να κοιτάξει, θα αντιλαμβάνονταν αμέσως ότι το ραγδαία αναπτυσσόμενο εργοστασιακό σύστημα δημιουργούσε έναν υπέρογκο λογαριασμό κοινωνικών υποχρεώσεων και δεν θα αργούσε πολύ η ημέρα απόδοσης λογαριασμού...