Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Στην πρώτη του νεότητα κατηγορήθηκε για διάφορες άσεμνες πράξεις. Ο Σέξτος Πομπήιος τον χλεύαζε για θηλυπρέπεια, ο Μάρκος Αντώνιος για το ότι είχε επιτύχει να υιοθετηθεί από τον θείο του διατηρώντας ομοφυλοφιλικές σχέσεις μαζί του, ενώ ο Λεύκιος, αδελφός του Μάρκου Αντωνίου, υποστήριζε ότι, αφού ο Οκταβιανός θυσίασε την τιμή του στον Καίσαρα, είχε παραδοθεί αντί τριακοσίων χιλιάδων σηστερτίων στον Αύλο Ίρτιο, στην Ισπανία, και ότι συνήθιζε να καψαλίζει τους μηρούς του με πυρακτωμένα καρυδότσουφλα, ώστε η τρίχα τους να βγαίνει απαλότερη. [1]

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Βηρσαβεέ, η γυναίκα που έγινε η αιτία να γίνει μοιχός ο Δαβίδ και δολοφόνος του άντρα της

Οι ήρωες της Παλαιάς διαθήκης δεν είναι τέλειοι άνθρωποι. Τα μεγάλα έργα της πίστης επισκιάζουν τα λάθη τους, ωστόσο όλοι κάνουν τα λάθη που τους αναλογούν, επειδή είναι ανθρώπινα πλάσματα και όχι μυθικά πρότυπα τελειότητας. Ο Αβραάμ στέλνει τη γυναίκα και τον γιο του να λιμοκτονήσουν στην έρημο και βάζει σε κίνδυνο την άλλη του γυναίκα, λέγοντάς της ψέματα για να γλιτώσει ο ίδιος. Όμως, ο Αβραάμ χαρακτηρίζεται «φίλος του Θεού»...

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗΣ ΤΟΥ

Η Ενανθρώπηση είναι μια εσωτερική και προσωπική ταύτιση του Θεού με τον άνθρωπο, με τις ανάγκες και την αθλιότητα του ανθρώπου. Ο Υιός του Θεού «έγινε άνθρωπος» («ενανθρωπήσαντα»), όπως δηλώνεται στο Σύμβολο της Πίστεως, «δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν». Πήρε επάνω Του τις αμαρτίες του κόσμου, και πέθανε για μας τους αμαρτωλούς πάνω στο ξύλο του Σταυρού, και μ’ αυτό τον τρόπο έκανε τον Σταυρό το νέο «ξύλον» (=δένδρο) της ζωής, για τους πιστούς. Έγινε ο νέος και Έσχατος Αδάμ, η Κεφαλή της καινούργιας και λυτρωμένης Ανθρωπότητας...

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΒΛΕΠΑΜΕ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΑΝ ΠΗΓΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΩΝ ΤΥΨΕΩΝ ΜΑΣ

Είναι κρίμα που τόσο πολλοί από εμάς θεωρούμε τη θρησκεία σαν την επικριτική φωνή που μας κάνει να αισθανόμαστε ένοχοι. Μακάρι να μαθαίναμε να βλέπαμε τη θρησκεία σαν πηγή ανακούφισης και θεραπείας των τύψεών μας, γιατί ένα πολύ μεγάλο μέρος των ενοχών μας είναι παράλογες και η θρησκεία λειτουργεί στο επίπεδο του μη λογικού. (Δεν υπάρχει λόγος να νιώθουμε ένοχοι. Νιώθουμε, όμως. Και δεν μπορεί κανείς να μας πείσει με λόγια ότι δεν πρέπει να αισθανόμαστε έτσι).

Πριν από πολλά χρόνια, ήρθε να με δει μια ηλικιωμένη κυρία. Μου είπε: «Ραβίνε, νιώθω απαίσια. Έκανα κάτι πολύ κακό την προηγούμενη εβδομάδα». Περίμενα και εγώ να ακούσω την τρομερή αμαρτία που θα μπορούσε να είχε διαπράξει αυτή η γυναίκα. «Την περασμένη Πέμπτη πήγα στο νεκροταφείο και επισκέφτηκα τον τάφο του συζύγου μου»...

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΟΡΑΤΙΟΥ, ΥΠΟ ΣΟΥΗΤΩΝΙΟΥ

Ο Κόιντος Οράτιος Φλάκκος από τη Βενουσία είχε, όπως γράφει ο ίδιος, πατέρα απελεύθερο, ο οποίος ήταν εισπράκτορας χρημάτων στις δημοπρασίες (επικρατεί όμως η γνώμη ότι εμπορευόταν παστά, γι’ αυτό και κάποιος είχε χλευάσει τον Οράτιο σε μια λογομαχία λέγοντάς του: «Πόσες φορές δεν έχω δει τον πατέρα σου να σκουπίζει τη μύτη του με το μπράτσο!»). Στη μάχη των Φιλίππων ο Οράτιος υπηρέτησε ως χιλίαρχος με τη παρότρυνση του στρατηγού Μάρκου Βρούτου...

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ

Πολλοί τρομάζουν με τη σκέψη ότι προσευχόμαστε για τους νεκρούς κι απορούν τι σκοπό έχει αυτή η προσευχή και τι ελπίζουμε να πετύχουμε μ’ αυτή τη προσευχή. Λένε: «Μα είναι δυνατόν ν’ αλλάξει η τύχη των νεκρών, αν εμείς προσευχηθούμε γι’ αυτούς; Θα πειστεί ο Θεός με την προσευχή μας να κάνει αδικία και να χαρίσει στους νεκρούς κάτι το οποίο δεν είναι άξιοι να απολαύσουν;»

Αν πιστεύουμε ότι οι προσευχές μας για τους ζώντες τους βοηθούν, γιατί να μην ισχύει το ίδιο και για τους νεκρούς; Μία είναι η ζωή, και «ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά Θεός ζώντων», όπως λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (20,38). Ο θάνατος δεν είναι το τέλος της ζωής μας, αλλά ένας σταθμός της. Η εξελικτική πορεία της ζωής του ανθρώπου δεν παγιώνεται τη στιγμή του θανάτου. Κι έτσι δεν είναι άσκοπη η αγάπη που εκφράζουμε, όταν προσευχόμαστε για τους νεκρούς...

ΙΕΡΗ ΔΙΑΠΑΡΘΕΝΕΨΗ (ΠΑΡΘΕΝΟΦΘΟΡΙΑ)

Έθιμα παρθενοφθορίας έχουμε τόσο στους αρχαίους λαούς όσο και σε σύγχρονους. Στη Ρώμη λατρευόταν ένας θεός με το όνομα Mutunus ή Tutunus, που όπως παραδίδει ο Αυγουστίνος αντιστοιχούσε με τον Πρίαπο των Ελλήνων, έναν φαλλικό θεό της γονιμότητας. Ο ίδιος συγγραφέας αναφέρει ότι πάνω στον πελώριο και απαίσιο φαλλό του οι νεόνυμφες υποχρεώνονταν να καθήσουν, σύμφωνα με ένα πολύ σεβαστό και θρησκευτικό έθιμο των ώριμων γυναικών...

ΜΠΑΓΙΑΝΤΕΡΕΣ: ΟΙ ΧΟΡΕΥΤΡΙΕΣ ΤΩΝ ΙΝΔΙΚΩΝ ΝΑΩΝ

Στην Ινδία οι χορεύτριες, οι μπαγιαντέρες, που αφιερώνονταν στους ναούς για να υπηρετήσουν τον θεό ονομάζονταν deva – dasis που θα πει «υπηρέτριες ή δούλες των θεών» αλλά στην κοινή γλώσσα τις έλεγαν απλά πόρνες, όπως παραδίδει ο Frazer που μας δίνει πληθώρα εθνολογικών στοιχείων για την Ιερά Πορνεία στα νεότερα χρόνια. Σχεδόν όλοι οι ναοί Ταμίλ της νότιας Ινδίας έχουν στρατιά ολόκληρη από παρόμοιες ιερές γυναίκες και τα επίσημα καθήκοντά τους είναι να χορεύουν δυο φορές την ημέρα, το πρωί δηλαδή και το βράδυ, για να διασκεδάζουν το θεϊκό είδωλο.