Ο χιουμορίστας απατημένος σύζυγος!

 

Του Γιάννη Στέφ. Τσεκούρα

 

Μολονότι το γεγονός της μοιχείας συμβαίνει από καταβολής κόσμο, οι εκάστοτε κοινωνίες είχαν θεσμοθετήσει ένα τρόπο για να περιφρουρούν τα χρηστά ήθη και την υποκριτική τους συμπεριφορά.

Αν ανατρέξουμε στην Ελληνική Μυθολογία η οποία βρίθει από τέτοιες πράξεις, αλλά και στη Βίβλο με την γνωστή εξωσυζυγική σχέση του Δαβίδ, αντιλαμβανόμαστε πως είναι ένα ζήτημα που έχει να κάνει με την αρχέγονη ανθρώπινη συμπεριφορά...

Έτσι το αμάρτημα της μοιχείας διέγειρε την φαντασία και αναστάτωνε την περιέργεια· εκάστοτε όμως η αντιμετώπιση ήταν διαφορετική. Βλέπεις η ηθική είναι διαφορετική σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινωνία.

Κάτι ήξερε ο δάσκαλος που ισχυριζόταν πως το πάθος είναι ανεξίκακο και η μακροθυμία του βρίσκεται πέραν και μακράν της ηθικής.

Βέβαια οι σύγχρονες κοινωνίες προσαρμόζονται σε μια πιο ευέλικτη αντιμετώπιση αυτής της ανθρώπινης αντίδρασης.

Κοντά στα 1960 τότε που η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα συνέβη το παρακάτω περιστατικό.

Στο Καρπενήσι ασκούσε το Ιατρικό του επάγγελμα ο γιατρός Ευτύχιος Παπαδόπουλος. Ήταν πασίγνωστος στην περιοχή λόγω της ιδιότητάς του αλλά και για το πηγαίο χιούμορ που τον διέκρινε. Εκτός από τα δύο αυτά  καλά που διέθετε, τύχαινε να έχει και πολύ όμορφη σύζυγο.

Η αλήθεια είναι πως οι πολύ όμορφες γυναίκες τραβάνε τα μάτια των ανδρών σαν μαγνήτης. Βέβαια στην Κρήτη μια μαντινάδα προφανώς για να δώσει περισσότερη έμφαση στην ομορφιά λέει πως: «τα ομορφότερα κορμιά και τα καλά μαχαίρια τις περισσότερες φορές είναι σε λάθος χέρια».

Ο γιατρός λόγω των πολλών υποχρεώσεων του φαίνεται πως παραμέλησε τα αγγελικά χαρίσματα της συζύγου του και έτσι άφησε αρκετά ελεύθερο πεδίο δράσης στους επίδοξους μνηστήρες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις το κακό δεν αργεί να γίνει· άλλωστε οι στατιστικές δείχνουν πως είναι θέμα χρόνου.

Η σύζυγος λοιπόν του γιατρού συνήψε σχέση ερωτική, δηλαδή διέπραξε την ποινική πράξη της μοιχείας. Στην περίπτωσή της όμως, η σύζυγος δεν στάθηκε τυχερή για να απολαύσει για μεγάλο χρονικό διάστημα τους καρπούς της ηδονής.

Ο γιατρός την συνέλαβε επ’ αυτοφώρω, δεν ανέχτηκε την προδοσία της, θίχτηκε ο αντρικός του εγωισμός και την οδήγησε για το αδίκημά της στην δικαιοσύνη.

Επειδή όπως είπαμε εκείνη την εποχή το αδίκημα ήταν ποινικό, αυτή η πράξη έπρεπε να εκδικαστεί σε άλλο νομό.

Ο πλησιέστερος νομός ήταν της Φθιώτιδας και έτσι η δίκη καθορίστηκε να γίνει στη Λαμία.

Το συμβάν πήρε έκταση, έγινε γνωστό σ’ όλη την περιφέρεια και την ημέρα της δίκης προσήλθε πλήθος κόσμου στο Δικαστικό Μέγαρο, καθότι πέραν των Ευρυτάνων που κατέφθασαν να παρακολουθήσουν την διαδικασία, υπήρχαν και πολλοί Καρπενησιώτες οι οποίοι διέμεναν στη Λαμία.

Πριν αρχίσει η δίκη και ενώ η αίθουσα στο Δικαστικό Μέγαρο ήταν κατάμεστη από κόσμο, ο γιατρός βρίσκεται στον προθάλαμο όπου και εκεί παρατηρείται το αδιαχώρητο, και συζητά με δικούς του ανθρώπους.

Κάποια στιγμή εισέρχονται οι δικαστές στην έδρα και ο Πρόεδρος κρούει τον κώδωνα για να αρχίσει η δίκη. Ξαφνιασμένος ο γιατρός ακούει τον ήχο και γυρίζει προς την αίθουσα για να πάρει τη θέση του· μπροστά του όμως ορθώνεται πλήθος ακροατών και πάνω στη φούρια του να περάσει και να διασχίσει το πλήθος, χωρίς να χάσει το χιούμορ του που πάντα τον διέκρινε, φωνάζει:

«Αναμεράτε* ρε, να μην χτυπήσω κανέναν με τα κέρατα!»  

 

*Αναμεράτε = παραμερίστε