Όταν ο Ηρακλής ζούσε θηλυπρεπή βίο

Μερικοί συγγραφείς λέγουν ότι ο Ηρακλής ήτο ερωτευμένος με την Ομφάλην και ότι διήγε μαζί της βίον εκτεθηλυμένον, ουδόλως αντάξιον του παρελθόντος του. Τον παρουσιάζουν να γνέθη μαλλί, ή εξηπλωμένον εμπρός εις τα πόδια της αγαπημένης του. Ο ήρως φθάνει μέχρι του σημείου να φορή γυναικεία ενδύματα, τούτο δε επέτρεψεν εις τον Οβίδιον να διηγηθή εις τας “Fastes” του την ακόλουθον περιπέτειαν:

«Μια μέρα, ο νέος ήρως της Τίρυνθος συνώδευε την αγαπημένη του. Ο Φαύνος τους είδεν επάνω από ένα λόφο και, χτυπημένος από άξαφνον έρωτα: “Αντίο, Νύμφες των βουνών”, εφώναξε, “αντίο απ’ εδώ κ’ εμπρος , να ποιαν θ’ αγαπώ.” Η ωραία Μαιονία εβάδιζε με τα μυρωμένα μαλλιά της χυτά στους ώμους της∙ μια χρυσή πόρπη έλαμπε στο στήθος της και μια χρυσή ομπρέλλα, που την κρατούσε το στιβαρό του Ηρακλέους, προστάτευε το πρόσωπό της από τις θερμές ακτίνες του ήλιου.

Έφθασαν στον Τμώλο με τα πολλά αμπέλια, δάση του Βάκχου, την ώρα που ο υγρός Έσπερος έζεβε τους μαύρους δρόμωνές του, και σταμάτησαν σ’ ένα σπήλαιο. Ενώ οι δούλοι ετοίμαζαν το φαγητό και το κρασί, η Ομφάλη θέλησε να ντύση τον Ηρακλή με τα φορέματά της. Του έδωσε τον ελαφρό χιτώνα της, χρωματισμένο με αφρικανική πορφύρα, και τη λεπτή ταινία που άλλοτε την εφορούσε για ζώνη. Βέβαια, η ζώνη ήταν μικρή για τον Ηρακλή. Επί πλέον, ο ήρως, για να περάση τα ρωμαλέα μπράτσα του από τον χιτώνα, αναγκάσθηκε να τον σχίση. Στο τέλος όμως εντύθηκε γυναικεία και εφόρεσε στα χοντρά πόδια του τα λεπτά παπούτσια που του έδωσεν η Ομφάλη. Όσο γι’ αυτή, επήρεν το βαρύ ρόπαλο, τη λεοντή και τα ελαφρότερα βέλη από τη φαρέτρα του ήρωος.

Έτσι μασκαρεμένοι, εκάθησαν κ’ έφαγαν, και ύστερα έπεσαν να κοιμηθούν σε χωριστά κρεβάτια. Γιατί; Την άλλη μέρα, τα χαράματα, θα πρόσφεραν  θυσία σ’ εκείνον που ανεκάλυψε τ’ αμπέλι, κ’ έπρεπε να είναι καθαροί. Έτσι έφθασαν τα μεσάνυχτα. Μα τι δεν μηχανεύεται ο έρωτας μέσα στον παροξυσμό του; Ο Φαύνος, μέσα στο σκοτάδι, επλησίασε το δροσερό σπήλαιο και, βλέποντας τους δούλους να κοιμούνται μεθυσμένοι, έλπισε πως και τα αφεντικά τους δεν θα κοιμόνταν λιγώτερο βαριά. Μπήκε λοιπόν μέσα, τολμηρός μοιχός, και άρχισε να προχωρή ψάχνοντας με τα χέρια.

Έφθασε, τέλος, στο ποθητό κρεβάτι∙ άγγιξε τα σκεπάσματα∙ ως, εδώ, όλα του πήγαιναν καλά∙ μα ξάφνου τα χέρια του συνάντησαν το άγριο τρίχωμα του λέοντος της Νεμέας∙ σταμάτησε αμέσως και οπισθοχώρησε γεμάτος φρίκη∙ έτσι τρέμει και ο οδοιπόρος βλέποντας ξάφνου το φίδι που θα πατούσε. Στο διπλανό κρεβάτι όμως τα χέρια του έπιασαν μαλακά λεπτά υφάσματα∙ αλλά δεν βιάσθηκε∙ ανέβηκε και κάθησε στο μπροστινό μέρος του κρεβατιού∙ η σκληρότης και η ακαμψία του κεράτου του έδειχναν πολύ λίγο πόσο βίαιος ήταν ο πόθος του.

Έπειτα, άρχισε να ανασηκώνη σιγά σιγά τον χιτώνα∙ τα πόδια όμως που ξεσκέπαζε, ήσαν τριχωτά και οι τρίχες πολύ σκληρές. Θέλησε να προχωρήση πιο πάνω∙ τότε ο ήρως της Τίρυνθος, μέσα στον ύπνο του, τον έσπρωξε. Ο Φαύνος έπεσε με κρότο. Η βασίλισσα εξύπνησε, εφώναξε τις δούλες της, εζήτησε φως και οι πυρσοί που έφθασαν στη στιγμή, εφώτισαν τη σκηνή. Ο θεός βογγούσε από τον πόνο. Όλοι, και ο Ηρακλής άρχισαν να γελούν με το πάθημα του Φαύνου … Από τότε ο θεός δεν θέλει ούτε να βλέπη φορέματα, γιατί εξ αιτίας των την έπαθε∙ θέλει, όσοι πηγαίνουν στους βωμούς του, να πηγαίνουν γυμνοί».

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΡΙΣΠΕΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, ΤΟΜΟΣ Β΄», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΠΕΡΓΑΜΗΝΑΙ», ΑΘΗΝΑ 1953