ΤΑΥΤΟΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΟΒΙΚΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΑ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η σύγχυση που εξετάζουμε τώρα δίνει λαβή στα εξής ενδεικτικά ερωτήματα;

- Η αυτονομία των αποφάσεων του ζευγαριού και ο σεβασμός της ελευθερίας τους από τους γονείς τους αποτελούν νεωτερικό υποπροϊόν ή συνιστούν αίτημα της ορθόδοξης ανθρωπολογίας; Αν ισχύει το δεύτερο (όπως υποστηρίζω), πως θα μπορούσαν αυτά τα ζητούμενα να ενταχθούν στην εν γένει ποιμαντική της ελευθερίας και να την επηρεάσουν μάλιστα περαιτέρω προς αυτή την κατεύθυνση;

- Πως θα επιτευχθεί ο στόχος να μην μεταμφιέζεται πλέον η παιδοκεντρικότητα σε ευλάβεια προς τις ‘παραδόσεις’ και σε καθαγιασμό της ‘καθ’ ημάς Ανατολής’; Με ποιους τρόπους θα μπορούσε και ο εκκλησιαστικός χώρος να συμβάλλει σε αυτή την επανορθωτική και ιαματική πρωτοβουλία;...

Η ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΡΙΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε ότι οι άγριοι και μισάγριοι λαοί συμπεριφέρονται στους εχθρούς τους με υπερβολική και ασυγκράτητη βαναυσότητα, γι’ αυτό και θα πληροφορηθούμε με έντονο ενδιαφέρον ότι ακόμα και σ’ αυτούς τους λαούς η διάπραξη ενός φόνου υπόκειται σε ορισμένους κανόνες, που είναι ενταγμένοι στα έθιμα – ταμπού. Αυτοί οι κανόνες μπορούν με ευχέρεια να χωριστούν σε τέσσερις κατηγορίες: Αφορούν 1. τη συμφιλίωση με τον νεκρό εχθρό, 2. περιορισμούς, 3. πράξεις εξιλέωσης και κάθαρσης του φονιά και 4. ορισμένες τελετουργικές διαδικασίες.

Αν αυτά τα έθιμα – ταμπού ήταν γενικά ή απλώς μεμονωμένα φαινόμενα σε αυτούς τους λαούς, δεν μπορούμε να το πούμε με βεβαιότητα εξαιτίας των ανεπαρκών πληροφοριών μας˙ άλλωστε δεν μας ενδιαφέρει και πολύ. Πάντως γι’ αυτά που συζητάμε εδώ, επιτρέπεται να πάρουμε σαν δεδομένο ότι πρόκειται για ευρύτατα διαδεδομένα έθιμα και όχι για μεμονωμένες εξαιρέσεις...

Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΝΙΚΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ

Σε μια μακρινή εποχή δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα η εικόνα του ανθρώπου, η πραγματική του ανθρώπινη φύση. Ο άνθρωπος βρισκόταν σε μια μέση κατάσταση. Αυτό συνέβαινε στο παρελθόν. Σήμερα όμως αντιμετωπίζουμε κάτι ολότελα διαφορετικό. Κλονίζεται η εικόνα του ανθρώπου, γιατί μετά τη φανέρωσή της χτυπήθηκε από τη φθορά. Το φαινόμενο αυτό είναι δυνατό να διαπιστωθεί σ’ όλες τις σφαίρες. Ο απανθρωπισμός πέρασε σε κάθε περιοχή της ανθρώπινης δημιουργίας. Είναι φανερό ότι ο ίδιος ο άνθρωπος οδηγεί τον πολιτισμό σ’ αυτή την κατάσταση. Αυτή είναι βέβαια η αποτυχία της ανθρωπιστικής προόδου. Το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι πολύ περίπλοκο απ’ όσο πίστευαν τον δέκατο ένατο αιώνα...

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Πρόκειται για ένα σημαντικό απόσπασμα του Ευαγγελίου, το οποίο βρέθηκε το 1886 από τη Γαλλική Αρχαιολογική Αποστολή στον τάφο ενός μοναχού στα ερείπια ενός μοναστηριού, της κοιλάδας του Άνω Νείλου. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται η μυστηριώδης πόλη Ακχμίμ, η αρχαία Πανόπολις, που ήταν πρωτεύουσα της ευρύτερης περιοχής.

Η ύπαρξη ενός τέτοιου Ευαγγελίου μνημονεύεται από τον Σεραπίωνα, επίσκοπο Αντιοχείας (190 μ.Χ.), από τον Ωριγένη (253 μ.Χ.), από τον Ευσέβιο, επίσκοπο Καισαρείας και άλλους πατέρες της Εκκλησίας.

«…Από τους Ιουδαίους όμως κανένας δεν έπλυνε τα χέρια του, ούτε ο Ηρώδης ούτε κανείς από τους κριτές του. Και αφού αρνήθηκαν να το κάνουν αυτό, ο Πιλάτος σηκώθηκε. Και τότε ο Ηρώδης πρόσταξε να πάρουν τον Κύριο λέγοντας, “Οτιδήποτε σας προστάξω αυτό και να του κάνετε”...

ΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΟΥΜΕΝΗΣ ΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Όλοι οι χριστιανοί υπερθεματίζουν για τη σημασία της χριστιανικής οικογένειας. Οι κληρικοί την εξυμνούν, οι πιστοί νέοι την ονειρεύονται, οι πιστοί γονείς την επιδιώκουν. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Είμαστε βέβαιοι ότι αντιλαμβανόμαστε το περιεχόμενό της;

Αιώνες πολιτισμικής ηρεμίας προσέδωσαν σταθερότητα στην οικογένεια. Οι άνθρωποι πεθαίνοντας άφηναν τον κόσμο που τους περιέβαλλε περίπου στην ίδια κατάσταση που τον είχαν βρει γεννώμενοι. Όσοι ήταν πιστοί – και τότε ήταν σχεδόν όλοι – δεν χρειάζονταν ιδιαίτερο κόπο για να εμφυσήσουν το ιδεώδες της χριστιανικής οικογένειας στα παιδιά τους. Άθεοι δεν υπήρχαν στην παραδοσιακή κοινωνία. Μόνο τα διαχρονικά πάθη των ανθρώπων διέθεταν τη δύναμη να εμποδίσουν την οικογένεια από το να είναι εν τοις πράγμασι χριστιανική...

ΤΑ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΑ

Η «Εκκλησία του Σατανά» έχει το δικό της «σατανιστικό τελετουργικό», το οποίο γράφτηκε από τον ίδιο LaVey το 1972. Η κάθε τελετή τους αρχίζει με την επίκληση: «In Nomine dei Nostri Satanas» Στη συνέχεια πραγματοποιείται μια δέηση στην οποία αναφέρονται τα 77 ονόματα του Σατανά. Ακολούθως αναφέρομαι μερικά από αυτά, πρώτα τα παραδοσιακά, όπως Ασταρώθ ή Βέελζεβούλ, μερικά ανατολικών θεοτήτων με διαβολική ερμηνεία και έννοια, όπως Σίβα, Κάλι, Πλούτων, Μολώχ. Ακόμη και ορισμένα που προέρχονται από ιστορίες, όπως Δράκουλας, Μεφιστοφελής.

Έπειτα από όσα εκθέσαμε αναφέρουμε τις σατανιστικές τους τελετουργικές ακολουθίες...

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΗΘΙΚΙΣΤΗΣ; ΜΙΑ ΚΑΜΗΛΑ ΦΟΡΤΩΜΕΝΗ!

Ένα αξιοπερίεργο στην όλη υπόθεση είναι το ότι όσα απ’ αυτά τα παιδιά κουράστηκαν απ’ την πνικτική «νηπτική» καταπίεση κι έφυγαν αντιδρώντας σ’ αυτήν, δεν μπορούν ν’ απαλλαγούν τελικά κι απ’ την «νηπτική» παράδοση που έλαβαν.

«Νηπτικός» μοναχός που αποφάσισε να φύγει απ’ το Μοναστήρι του, ήρθε να με βρει στα Χανιά. Μετά απ’ τις χαιρετούρες και τα τυπικά, σηκώθηκε ανήσυχος και μου είπε:

– Μιχαήλ, σε ποιο δωμάτιο θα με βάλεις; Με το ταξίδι τρεις μέρες τώρα, χρωστάω ένα σωρό. Πρέπει ν’ αρχίσω αμέσως.

– Μα καλά, έκανα ξαφνιασμένος, εσύ δεν τα παράτησες ολ’ αυτά γιατί κουράστηκες;

– Ναι, ναι! Άστα τώρα αυτά! Ξέφυγε γελώντας.

Το πρόβλημα τίθεται ως εξής: Ένας Κνίτης γίνεται ποτέ φυσιολογικός, όταν φεύγει απ’ τον χώρο του; Για να ξέρουμε, αν υπάρχει ελπίδα και γι’ αυτά τα παιδιά...

ΛΕΚΑΝΟΡΑ Η ΕΔΩΔΙΜΟΣ: ΤΟ «ΜΑΝΑ ΕΞ ΟΥΡΑΝΟΥ» ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ;

Μια αρκετά παράξενη συμβίωση είναι οι λειχήνες. Δεν πρόκειται για ένα οργανισμό, αλλά για αρμονική και πετυχημένη συμβίωση, αφού με ταυτόχρονη προσφορά συμβιώνουν φύκια και μύκητες. Τα μεν φύκια, σ’ αυτή την ιδιόμορφη συμβίωση, συμβάλλουν με την προσφορά ενέργειας (φωτοσυνθέτουν), οι δε μύκητες προσφέρουν νερό και άλατα.

Επιπλέον οι λειχήνες, φαίνεται πως σε μια τέτοια συμβίωση, ελαχιστοποιούν τις ανάγκες τους σε οργανικά συστατικά και γι’ αυτό θα τις βρίσκουμε παντού, ακόμα και σε βράχους πάνω, γι’ αυτό και αποτελούν και τους πρώτους εποικιστές σε εδάφη, που καταστράφηκαν. Χαρακτηριστική είναι επίσης η ευαισθησία που παρουσιάζουν οι λειχήνες στη μόλυνση του περιβάλλοντος, έτσι ώστε να χρησιμοποιούνται σαν αξιόπιστοι δείκτες μόλυνσης...