Ήταν ένας άνθρωπος που τον έλεγαν
Φρειδερίκο. Ήταν ένας σοφός στοχαστής και γνώριζε πολλά. Για το μυαλό του,
όμως, υπήρχαν γνώσεις και «γνώσεις», σκέψεις και «σκέψεις». Αγαπούσε έναν
ιδιαίτερο τρόπο σκέψης αλλά καταφρονούσε και απεχθανόταν τους άλλους. Ό,τι όλο
κι όλο αγαπούσε κι εκτιμούσε ήταν η λογική, η έξοχη εκείνη μέθοδος, και καθετί
που το ονόμαζε «επιστήμη».
«Δύο
και δύο κάνουν τέσσερα», συνήθιζε να λέει. «Σ’ αυτό πιστεύω εγώ και σ’ αυτή την
αλήθεια πρέπει να βασίζεται όλη η ανθρώπινη σκέψη»...
