Τώρα πια
ξέραμε τι ζητάμε, τι δίψαγε ανεπίγνωστα η ψυχή μας τόσα χρόνια. Βλέπαμε καθαρά
ότι το λάθος στη «Ζωή» και σε όλη τη «κίνηση» δεν περιοριζόταν στον
συντηρητισμό, τη μικρονοϊκή εμμονή στην ηθικολογία. Το λάθος ήταν ασύγκριτα πιο
βαρύ, μύριζε αίρεση, γι’ αυτό και στραπατσάριζε τη ζωή. Ζούσαμε και κηρύτταμε
μια θρησκευτικότητα ατομική, μιαν ατομική σωτηρία που κερδιζόταν με την ατομική
αρετή, την ατομική ηθική προσπάθεια, τις ατομικές προσευχές, την ατομική εφαρμογή
διδαγμάτων της Βίβλου, την ατομική αυτοεξέταση και καθημερινή βαθμολογία των
σφαλμάτων μας, την ατομική «κάθαρση» και «ανακούφιση» με την εξομολόγηση των
ίδιων πάντα αμαρτιών μας, την ατομική επιβράβευση με τη θεία Κοινωνία. Δεν
είχαμε ποτέ υποψιαστεί ότι όλο το μυστικό της ζωής που επαγγέλλεται η Εκκλησία
είναι να αρνηθούμε την ατομικότητα για να υπάρξουμε εκκλησιαστικά, να γίνει η
ζωή μας σχέση, κοινωνία και έρωτας. Ότι η σωτηρία της ζωής είναι η ένταξή της
σε αυτή την ερωτική παραφορά των σχέσεων, που αναδείχνει την Εκκλησία εικόνα
του τριαδικού Πρωτοτύπου της ζωής...
Εμείς είχαμε
μάθει να μη χρειαζόμαστε την Εκκλησία, γι’ αυτό ζούσαμε αποκομμένοι από το
λαϊκό σώμα της. Ήμασταν μια κάστα «εκλεκτών», μια σέκτα «καθαρών», με αποστολή
να «σώσουμε» την Εκκλησία από την ηθική παρακμή της. Είχαμε δικούς μας ναούς,
δική μας λατρεία καθαρμένη από λαϊκές δεισιδαιμονίες και προλήψεις, δικές μας
αίθουσες διδαχής, δικούς μας εξομολόγους, δικό μας τύπο προσευχής, δικό μας
είδος μοναχισμού, δικά μας υποδείγματα ευσέβειας. Είχαμε μεταρρυθμίσει τις
νηστείες, είχαμε απορρίψει τις εκκλησιαστικές εικόνες – στα κτίρια και στους
ναούς μας υπήρχε μόνο θρησκευτική ζωγραφική τυπωμένη στο Βατικανό (τέτοιες
Φραγκοπαναγίτσες μοιράζαμε και στα Κατηχητικά). Είχαμε καταργήσει ή περιορίσει στο
ελάχιστο τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, είχαμε υιοθετήσει τη προτεσταντική
πρακτική των «αυτοσχέδιων» προσευχών. Περιφρονούσαμε τη βιωμένη λαϊκή παράδοση
της ορθοδοξίας, τη θεολογική της τέχνη, την ασκητική της ευσέβεια. Θέλαμε «να
διορθώσουμε λάθη αιώνων μέσα στον χριστιανισμό», όπως έλεγε ο Τσιριντάνης, γι’
αυτό και όλες τις αναφορές και τα πρότυπά μας τα αντλούσαμε (με ένα πελώριο
πήδημα αιώνων) απευθείας από την Καινή Διαθήκη και από τις πρώτες αποστολικές
κοινότητες – ακριβώς όπως και οι προτεστάντες.
Η αφύπνιση
στην αυτεπίγνωση του αιρετικού ήταν φοβερά επώδυνη. Ύστερα από τόσα χρόνια
τυφλού ενθουσιασμού, με τόση ακλόνητη πίστη στο «έργο του Θεού» (opus Dei), τόσες
θυσίες για χάρη Του, να ανακαλύπτεις ότι ολόκληρο αυτό το έργο και η ζωή σου
μαζί είναι μια πελώρια καμουφλαρισμένη αίρεση – ήταν εφιαλτικό. Λέω
«καμουφλαρισμένη» την αίρεση, γιατί δεχόμασταν όλες τις διατυπώσεις των
δογμάτων, τηρούσαμε σχολαστικά τους ηθικούς τουλάχιστον κανόνες, είχαμε –
συνήθως – θαυμάσιες σχέσεις με την επισκοπική ιεραρχία, επευλογία και έγκριση
Πατριαρχείων και Συνόδων για το έργο μας. Και, στην πράξη, αποτελούσαμε την πιο
ριζοσπαστική και κατάφωρη άρνηση της αλήθειας της Εκκλησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου