Η πρακτική της Σατανικής μαγείας

Ο καθορισμός του «μαγικού», όπως χρησιμοποιείται στη Σατανική Βίβλο είναι η αλλαγή στις καταστάσεις ή τα γεγονότα που είναι (ή μήπως βρίσκονται) στην θέληση κάποιου. Αυτά γίνονται σύμφωνα με τις κανονικές αποδεκτές σατανιστικές μεθόδους. Μπορεί βέβαια κανείς να υποστηρίξει ότι ορισμένες οδηγίες και διαδικασίες της μαγείας της σατανικής λατρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εφαρμοσμένη ψυχολογία ή μια επιστημολογική προσέγγιση ή ένα επιστημονικό γεγονός...

Αυτές είναι σύνηθες δικαιολογίες των σατανιστών και είναι φαινομενικές. Εντούτοις η μαγεία ως πράξη τελετουργική δεν είναι στο σύνολό της επιστημονικά εξηγήσιμη. Πολλές φορές η έννοια της μαγείας αναφέρεται και στον επιστημονικό χώρο, μιλώντας ακριβώς για την μαγεία της επιστήμης. Οι Σατανιστές δεν μιλούν για διαφοροποίηση της Μαύρης και της Άσπρης Μαγείας. Εκτός από την αυταρέσκεια, την υποκρισία, την ενοχή που καθοδηγείται, οι δυο αυτές τελετουργικές πράξεις, δεν προσδίδουν στην Άσπρη Μαγεία, την ελαφρά μαγεία.

Στην κλασσική θρησκευτική αναφορά η Άσπρη Μαγεία εκτελείται για αλτρουιστικούς λόγους. Σε αντίθεση με την Μαύρη Μαγεία που πάντα έχει ως στόχο το κακό. Κανένας στη γη δεν ακολούθησε τις απόκρυφες μελέτες, μεταφυσική, γιόγκα, ή οποιαδήποτε άλλης μορφής «Άσπρη ελαφρά μαγεία», χωρίς την ικανοποίηση του εγώ και την έκθεση της προσωπικής δύναμής του ως στόχο, δηλαδή να καταστρέψει καθετί που αντιτίθετο στη βούλησή του.

Σύμφωνα με τη Σατανική Βίβλο δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στη «λευκή» και «μαύρη» μαγεία, όπως δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στο «καλό» και στο «κακό». Οτιδήποτε και αν κάνει ο Σατανιστής ή ο «μάγος» είναι κατά την κρίση του «καλό», γιατί «αυτός κρίνει το σωστό». Η θέση του LaVey είναι σαφής: «Η λευκή μαγεία υποτίθεται ότι χρησιμοποιείται για καλούς ή μη εγωιστικούς σκοπούς και η μαύρη μαγεία, μας λένε, χρησιμοποιείται μόνο για «κακούς» ή εγωιστικούς σκοπούς. Ο Σατανισμός δεν τραβά διαχωριστικές γραμμές. Η μαγεία είναι μαγεία είτε για καλό είτε για παρεμπόδιση. Ο Σατανιστής, όντας μάγος, θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει τι είναι δίκαιο και μετά να εφαρμόζει τις μαγικές του δυνάμεις για να πετύχει τους στόχους του».

Σε άλλο σημείο της Σατανικής Βίβλου διαβάζουμε επίσης τα τόσα διαφωτιστικά και ενδιαφέροντα τα αναφερόμενα στη μαύρη και λευκή μαγεία. Επισημαίνει κατηγορηματικά και στο σημείο αυτό ο συγγραφεύς πως: «δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ λευκής και μαύρης μαγείας, εκτός από την αυτάρεσκη υποκρισία, την οδηγούμενη από ενοχή έλλειψης τιμιότητας και την αυταπάτη του ιδίου του λευκού μάγου. Στην κλασσική θρησκευτική παράδοση η λευκή μαγεία γίνεται από αλτρουιστικούς, εξελεγκτικούς και καλούς σκοπούς. Ενώ η μαύρη μαγεία χρησιμοποιείται για αύξηση του εαυτού, προσωπική δύναμη και διαβολικούς σκοπούς.»

Οι μαγικές πράξεις των σατανιστών βρίσκονται σε δύο κατηγορίες: την τελετουργική ή εθιμοτυπική και την μη τελετουργική ή αλλιώς επεμβατική. Η τελετουργική μαγεία αποτελείται από την τέλεση μιας επίσημης τελετής που πραγματοποιείται, τουλάχιστον εν μέρει, στα όρια μιας περιοχής σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Η κύρια λειτουργία αυτής της μαγικής πρακτικής για κάθε σατανιστή εκφράζει την προσωπική του εμπειρία. Ακόμα ως μαγική απλή τελετουργική πράξη προωθεί στην μεταμόρφωση (με την σατανική έννοια), σε μεταδοτική δύναμη, κακή δύναμη θα λέγαμε σε κοινωνία με άλλους σατανιστές.

Μερικές από τις δύο κατηγορίες λατρείας, δηλαδή, τελετουργική ή εθιμοτυπική και μη τελετουργική ή επεμβατική δεν ισχύουν για όλους. Η συγκέντρωση λοιπόν λίγων ανθρώπων στο σημείο αυτό στοχεύει στην μετάδοση της δύναμης του Σατανά. Είναι καθαρά μια τελετή που γεμίζει τον σατανιστή. Δεν έχει σχέση με κηρυγματικής μορφή τελετή. Η κηρυγματική μορφή δεν αποσιωπάται, απλά πρέπει να τελείται πριν ή μετά την τελετή.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ  π. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ «Ο ΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2015

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Γεννήθηκε   στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας, όπου και διδάχτηκε τα πρώτα εγκύκλια γράμματα.

Τυγχάνει απόφοιτος της Αθωνιάδας Εκκλησιαστικής Ακαδημίας.

Με εισαγωγικές εξετάσεις εισήχθη στη Θεολογική  Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μετά των απαιτούμενο χρόνο των σπουδών του, έλαβε το πτυχίο της Θεολογίας.

Για αρκετά χρόνια βρέθηκε ως μετεκπαιδευόμενος  στη Γερμανία  στη πόλη του  Freiburg, υπότροφος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Στην πόλη αυτή και στο οικείο Πανεπιστήμιο, Albert – Ludwings – Universitat, Freiburg, παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα Καθολικής θεολογίας, και ασχολήθηκε με τις «σύγχρονες αιρέσεις» αποκτώντας συγχρόνως το μεταπτυχιακό του δίπλωμα (Master).

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνέχισε  ως εκπαιδευτικός της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Την τελευταία δεκαετία διδάσκει στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, το μάθημα των σύγχρονων αιρέσεων και της εξομολογητικής.