ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ, ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

1. Ο καθένας, πιστός ή όχι, που έχει νοιώσει την αξία Χ σαν την υπέρτατη αξία και προσπαθεί να την πραγματοποιήσει στη ζωή του, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στη βιομηχανική κοινωνία, παρά τις διαμαρτυρίες τους δεν αγωνίζονται γι αυτή την αξία. Πρόκειται για κενούς, γεμάτους άγχος και απομονωμένους καταναλωτές, που νοιώθουν πλήξη και εξουδετερώνουν την χρόνια κατάθλιψή τους με την υποχρεωτική κατανάλωση. Νιώθοντας περισσότερη έλξη προς τα πράγματα παρά προς τη ζωή και την πρόοδο, πρόκειται για ανθρώπους που επιθυμούν να έχουν ΠΟΛΛΑ και να χρησιμοποιούν ΠΟΛΛΑ και όχι να ΕΙΝΑΙ πολλά.

(Ε.ΦΡΟΜ :Και ως θεοί έσεσθε)...

2. Σε κάθε κοινωνία το πνεύμα του πολιτισμού στο σύνολό του διαμορφώνεται από το πνεύμα των στρωμάτων εκείνων που κατέχουν την ισχυρότερη θέση σ’ αυτή την κοινωνία. Αυτό οφείλεται κατά ένα μέρος στο γεγονός ότι τα στρώματα αυτά έχουν τη δύναμη να ελέγχουν το εκπαιδευτικό σύστημα, τα σχολεία, την εκκλησία, τον τύπο, το θέατρο και έτσι να διαποτίζουν ολόκληρο τον πληθυσμό με τις δικές τους ιδέες. Παράλληλα, αυτά τα παντοδύναμα στρώματα απολαμβάνουν τέτοιο κύρος, που οι  κατώτερες τάξεις είναι συνήθως πρόθυμες να αποδεχτούν και να υιοθετήσουν τις αξίες τους και να ταυτιστούν μαζί τους ψυχολογικά.

(Ε. ΦΡΟΜ: Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία)

3. H μάζα των ημιμαθών - συναδέλφων – γίνεται, σχεδόν συνειδητά, ο ηθικός αυτουργός της κατάρρευσης του πνευματικού ανθρώπου. Τα κουρντισμένα μηχανάκια των «Δημοσίων», κομπλεξικά και γεμάτα φθόνο, ερεθίζονται σαν οσφρανθούν έναν άνθρωπο διαφορετικό ανάμεσά τους. Όσο αυτός προσπαθεί να περάσει αφανής, τόσο εκείνοι τον κατασκοπεύουν, τον καταδίδουν, τον τυραννούν. Γίνεται ο στόχος τους. Ακριβώς γιατί νοιώθουν πως αυτή του η τάση για αφάνεια, είναι μια απόδειξη ανωτερότητας. Γιατί ξέρουν καλά πως νοιώθουν οι ίδιοι. Πως προσπαθούν να πείσουν τους γύρω τους και να πειστούν πως είναι σπουδαίοι. Αυτός ο απροσάρμοστος κύριος, που δεν δίνει πεντάρα αν τον πουν κακό υπάλληλο, τους σκυλιάζει. Ό,τι αποτελεί τη δόξα του Δημοσίου υπαλλήλου, προκαλεί την περιφρόνηση του πνευματικού ανθρώπου.

(ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ: Καρυωτάκης – Πολυδούρη)

4. Είμαστε καταναλωτές γνώσης και όχι παραγωγοί γνώσης. Η μόνη γνώση που έχει αξία για μας είναι αυτή που προσφέρεται (έτοιμη) μέσα από το σχολικό σύστημα (όχι η γνώση που κερδίζουμε από την προσωπική μας εμπειρία). Η εκπαίδευση και πιο σωστά, τα σχολεία μας, έτσι όπως λειτουργούν στις σημερινές κοινωνίες μας, έχουν ως αποτέλεσμα να διαιωνίζουν εκείνη την αντιληπτική στάση, που μας κάνει να βλέπουμε τη φύση σαν απλό αντικείμενο για εκμετάλλευση, τα υλικά αγαθά σαν το παν, ανεξάρτητα από τον τρόπο που παράγονται, και τη γνώση σαν κάτι αφηρημένο που υπάρχει κάπου έξω από εμάς, άσχετο με την εμπειρία μας. 

(Κρίστοφερ Σμώλ: Μουσική, Κοινωνία, Εκπαίδευση)

5. Τι σκατά απολαύσεις μπορεί να σου προσφέρει η ζωή όταν πρέπει να ξυπνάς στις 6.30 π.μ. από ένα βάρβαρο ξυπνητήρι, να πετιέσαι μισοκοιμισμένος ακόμα από το κρεβάτι, να χέζεις σε ώρα μηδέν, να κατουράς, να βουρτσίζεις τα δόντια σου και τα μαλλιά σου, να αγχώνεσαι μέσα στην παρανοϊκή κίνηση για να φτάσεις στον τόπο δουλειάς σου, όπου ουσιαστικά ξεκολώνεσαι για να κάνεις πλούσιο κάποιον άλλον και είσαι και υποχρεωμένος από πάνω να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που σου δίνει;

(Τσαρλς Μπουκόφσκι: Άνθρωπος για όλες τις δουλειές)

6. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι παράξενες. Θέλω να πω, για λίγο καιρό ζεις με μια γκόμενα, τρως μαζί της, κοιμάσαι μαζί της, βγαίνεις μαζί της, της μιλάς, την αγαπάς και μετά όλα τελειώνουν. Για ένα διάστημα μένεις μόνος σου, κι ύστερα εμφανίζεται άλλη γυναίκα και κάνεις έρωτα μαζί της, κι όλα είναι φυσιολογικά, ήρεμα σα να την περίμενες όλη σου τη ζωή και σαν σε περίμενε κι εκείνη. Ποτέ δεν αισθάνθηκα σωστά ζώντας ολομόναχος, μερικές φορές ήταν όμορφα μα ποτέ δεν ήταν σωστά. 

(Τσαρλς Μπουκόφσκι: Γυναίκες)

7. Οι Έλληνες έμαθαν από τα ερείπια των αρχαίων ακροπόλεων να είναι μετριόφρονες στην περηφάνια τους και περήφανοι για την μετριοφροσύνη τους.

(Μπρούνο Σνελλ: Η ανακάλυψη του πνεύματος)

8.                                                                 Ο ΗΓΕΤΗΣ

Ο ηγέτης είναι άριστος

όταν οι άνθρωποι μόλις που

ξέρουν ότι υπάρχει.

Όχι τόσο καλός όταν οι άνθρωποι

υποτάσσονται σ’ αυτόν

και τον ζητωκραυγάζουν.

Κάκιστος όταν τον περιφρονούν.

Αλλά όταν έχει συντελεσθεί το έργο

ενός καλού ηγέτη

που μιλά λίγο

και ο στόχος έχει επιτευχθεί

θα που όλοι «εμείς το κάναμε αυτό»

Λάο – Τσε (Κινέζος σοφός, ιδρυτής του Ταοϊσμού)