ΟΙ «ΕΥΣΕΒΕΙΣ» ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ

Την ίδια επιβητορική αντίληψη για τον έρωτα μεταδίδουν στα παιδιά τους, αν και με άλλο τρόπο και οι «ευσεβείς» γονείς, αφ’ ενός με την καταφανή απουσία οιασδήποτε εκφράσεως τρυφερότητας ή σωματικής προσεγγίσεως, αφ’ ετέρου με την κραυγαλέα ταύτιση του έρωτα με την γενετήσια λειτουργία. Μόνο που αυτοί δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στη «νομιμότητα» και θεωρούν ως απαραίτητη απόδειξη της επιβητορικής δεινότητας την τεκνογονία...

Είναι αυτοί οι γονείς που περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους παράγουν αυτούς τους θλιβερούς ανθρώπους, για τους οποίους το σεξ είναι μία ακατάπαυστη και εξουθενωτική έμμονη ιδέα και οι οποίοι εξαντλούν και την τελευταία ρανίδα της ενέργειάς τους, είτε για να σκέπτωνται παντοειδείς μορφές σεξουαλικής ικανοποιήσεως, είτε για να κατασκευάζουν θεολογικές θεωρίες υψιπετείς και μυστικοπαθείς, με τις οποίες προσπαθούν, ή να νομιμοποιήσουν την ερωτική ικανοποίηση, ή να προστατευθούν από την απειλή των ερωτικών τους παρορμήσεων.

Αυτά τα θλιβερά πλάσματα, ή κρύβονται ή περιφέρονται σαν κυνηγημένα ζώα με χαμηλωμένο βλέμμα και πηγαίνουν από γέροντα σε γέροντα και από πνευματικό σε πνευματικό, του νέου, του παλαιού και του ανθυποπαλαιού ημερολογίου, οι οποίοι συχνά για να ικανοποιήσουν το δικό τους διεστραμμένο ερωτισμό τους υποβάλλουν σ’ αυτήν την εξονυχιστική ανάκριση για το που, πως, με ποιον, πόσο συχνά και μέχρι που, τα οποία υποτίθεται πρέπει να ξέρουν για να αποφανθούν για το πόσοι θα είναι οι τόνοι της καυτής πίσσας μέσα στην οποία θα βράζουν στην κόλαση, η για να καθορίσουν τον αριθμό των μετανοιών, των ευχελαίων και των ιερών αποδημιών που θα χρειασθούν για την εξιλέωσή τους.

Όταν δε έχουν επισκεφθή και τον τέταρτο μητροπολίτη Σαλαμίνος και τον έβδομο μητροπολίτη Θεσσαλονίκης των εβδομήντα διαφορετικών δικαιοδοσιών του παλαιού ημερολογίου, έχουν φάει επτά φορές το μήλο της αγίας Ειρήνης της χρυσοβαλάντου, έχουν πάει για προσκύνημα σε εκατόν εβδομήντα επτά μοναστήρια, έχουν προσκυνήσει δώδεκα χιλιάδες ιερά και μερικές χιλιάδες μη ιερά λείψανα (γιατί υπάρχουν βέβαια και αυτά) και τους έχουν διαβάσει ειδικευμένοι στο είδος κληρικοί δώδεκα φορές τους εξορκισμούς, χωρίς να γίνη το θαύμα, τότε αρχίζει ο δεύτερος κύκλος με τους ψυχιάτρους. Επισκέπτονται τον ένα ψυχίατρο ύστερα από τον άλλο και κάθε ένας από αυτούς, σε αυτές τις δεκάλεπτες στα όρθια και με αστρονομικά ποσά πληρωμένες επισκέψεις, τους κολλάει και μια διαφορετική ετικέτα, από εκείνες που δεν υπάρχουν σε κανένα επίσημο διαγνωστικό κατάλογο και οι οποίες είναι επινοημένες έτσι ώστε να προκαλούν τρόμο στον αδαή, αλλά να μη λένε τίποτε σχεδόν στον επαΐοντα, όπως «ψυχωσικό σύνδρομο» κ. ά. παρόμοια και τους φορτώνουν με τόσα ψυχοφάρμακα όσα θα ήταν αρκετά για να κάνουν λυώμα ακόμη και έναν ελέφαντα.

Μερικοί απ’ αυτούς καταφεύγουν στους επικαλούμενους ψυχολόγους που σαν τις πυθίες των αρχαίων μαντείων έχουν λύσεις για όλα τα ανθρώπινα προβλήματα, που είναι ικανοί να κατεβάσουν τις πιο ανατριχιαστικές κοτσάνες και να τις παρουσιάσουν σαν επιστημονική εμβρίθεια, που ανήκουν σ’ έναν «επαγγελματικό» χώρο που μαζί με τη θεολογία και τη νομική είναι από τους πλέον επιρρεπείς στην ατζαμωσύνη τον τσαρλατανισμό, τον εκτραχηλισμένο αυτοσχεδιασμό και την απάτη και που αποτρελλαίνουν αυτούς τους ανθρώπους που ήδη ευρίσκονται σε πλήρη σύγχυση, με κάθε είδους «προοδευτικές» παλαβομάρες. Αν δε ληφθή υπόψη ότι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτών των μαϊστόρων της ανοησίας είναι ότι η «επαγγελματική» τους γνώση ταυτίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά και σχεδόν πάντοτε με την προσωπική τους ψυχοπαθολογία, θα γίνη αντιληπτό το πόσο επικίνδυνοι μπορούν να είναι γι’ αυτούς τους τόσο συγχυσμένους και τους τόσο ευάλωτους νέους. Αλλά αυτός δεν είναι ο τελευταίος κύκλος της ταλαιπωρίας των θυμάτων της ερωτικής παιδείας των «ευσεβών» γονέων, γιατί μετά τους ψυχολόγους ακολουθεί ο κύκλος των γκουρού, των γιόγκα, των αστρολόγων, των μέντιουμ, των χαρτοριχτρών, των καφετζούδων και πολλών άλλων «ειδικοτήτων» της «φωτισμένης» εποχής μας.

Οι γονείς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μεταδίδουν αυτήν την επιβητορική αντίληψη για τον έρωτα στα παιδιά τους είναι και αυτοί θύματα του ολέθριου σχετικού κοινωνικού κατεστημένου, αλλά κυρίως και προ παντός είναι άτομα που δεν ξεπέρασαν ποτέ την κρίση ταυτότητας, που είναι ανέραστα επειδή κάποια εσωτερική αναπηρία δεν τους επιτρέπει να είναι ερωτικά ελεύθερα και που η επιβητορική τους στάση του ενός ή του άλλου είδους που λειτουργεί σαν ο πιο ασφαλής τρόπος ματαιώσεως μιας γνήσιας ερωτικής εκφράσεως, είναι η βέβαιη απόδειξη αυτής της ελλείψεως ελευθερίας.     

ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ π. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΦΑΡΟΥ «ΕΡΩΤΟΣ ΦΥΣΙΣ», ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΡΜΟΣ», Ε΄ ΕΚΔΟΣΗ 1997.

ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΦΑΡΟΣ

Ο π. Φιλόθεος Φάρος γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις ΗΠΑ. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapy Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μια σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σ' ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου καλλιεργείται και προάγεται η κοινοτική ζωή. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που διαπραγματεύονται άμεσα και καίρια για τη ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας κτλ.