Του Γιάννη Στεφ. Τσεκούρα
Η πόλη της Λαμίας έχει τέσσερις πλατείες· την πλατεία Ελευθερίας, την πλατεία Πάρκου, την πλατεία Λαού και την πλατεία Διάκου. Από πλευράς επιπέδου, η Ελευθερίας, είναι ίσως η ψηλότερη αλλά και η κεντρικότερη, και κατά κάποιον τρόπο την επισκέπτονται και συναγελάζονται εντός αυτής οι “πατρίκιοι” της πόλης.
Η πλατεία Πάρκου βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο, είναι πολυσύχναστη και εξαιτίας των αφετηριών των αστικών λεωφορείων υπάρχει συνωστισμός κατά κανόνα από τους “πληβείους”...
Η πλατεία Λαού έχει παράδοση από παλιά να αποτελεί κέντρο συνάντησης της εργατικής τάξης. Οικοδόμοι και κάθε λογής εργατικό δυναμικό, κάτω από την δροσερή σκιά των πλατάνων και τον ασταμάτητο ήχο του νερού από τις κρήνες, αναμειγνύονται με τις χαρούμενες φωνές των φοιτητών και τα τιτιβίσματα των πουλιών.
Αγέρωχος, μ’ ένα παράπονο όμως στο βλέμμα, πάνω σ’ ένα άλογο, ο ορειχάλκινος ανδριάντας του Άρη Βελουχιώτη, δείχνει το μεγαλείο μιας άλλης εποχής.
Η πλατεία Διάκου βρίσκεται νότια της Ελευθερίας και δυτικά της Πάρκου, πλαισιωμένη με τρία νεοκλασικά κτίρια, με το ένα εκ των τριών να στεγάζει την τράπεζα Ελλάδος.
Στο μέσο της, βρίσκεται ο μαρμάρινος ανδριάντας του ήρωα του 1821 Αθανασίου Διάκου, ένα αριστούργημα απείρου κάλλους.
Τυχερή και ευτυχισμένη η Λαμία στα βάθρα τής οποίας ακουμπάνε οι δύο ήρωες.
Πολλές φορές δημιουργούνται περιστατικά και γεγονότα που ταράζουν και διαφοροποιούν τη ζωή αλλά και την καθημερινή ρουτίνα της πόλης, ιδιαίτερα των κεντρικών σημείων της και μάλιστα των πλατειών. Η πλατεία Πάρκου έτυχε κάποια φορά να γίνει το θέατρο ενός περιστατικού, το οποίο θα διηγηθούμε ευθύς αμέσως.
Την περίοδο της δικτατορίας μεταξύ των ετών 1968 – 1970, οι πλατείες ανά την επικράτεια όπως ήταν φυσικό, ελέγχονταν φανερά μεν από την Αστυνομία συγκαλυμμένα δε από την Ασφάλεια.
Εκείνη λοιπόν την περίοδο, είχε εμφανιστεί ένα ανθρωπάκι· προς άρση παρεξηγήσεως το λέω έτσι γιατί ήταν μικρόσωμο, καμπουριαστό και ευκίνητο· ταυτόχρονα όμως ήταν γελαστό και χαρούμενο. Το όνομά του δεν το γνωρίζαμε, πολύ γρήγορα όμως απέκτησε όνομα από τη πλέμπα, τους μαθητές και τους ανθρώπους που περιφέρονταν στην πλατεία Πάρκου. Τον “βάφτισαν” λοιπόν ο “Ανάσας”!
Ο λόγος λοιπόν που ονομάστηκε έτσι, ήταν από μια λέξη που ξεστόμιζε μόνος του χωρίς να προκληθεί, όταν περνούσε δίπλα από μια παρέα και φώναζε ξαφνικά σ’ αυτόν που είχε το λόγο: “Ανάσα”! Μ’ αυτή τη λέξη επικοινωνούσε με όποιον είχε το λόγο. Ο οποιοσδήποτε ομιλητής της πλατείας Πάρκου, υπήρχε η πιθανότητα εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα ν’ ακούσει από αυτόν τον τύπο τη λέξη “ανάσα” τη στιγμή που μιλούσε.
Όλο λοιπόν αυτό το αστείο, την εποχή εκείνη, εξελίχτηκε σ’ ένα πρωτόγνωρο σκηνικό και πήρε μια άλλη διάσταση. Οι μικρότεροι στην ηλικία μόλις τον αντίκριζαν φώναζαν εν χορώ, “ανάσα! ανάσα!”. Και αυτός δεν έχανε καιρό και ανταπαντούσε αμέσως, “ανάσα! ανάσα!”, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα πανδαιμόνιο από φωνές και γέλια, γιατί εκτός των άλλων και το περπάτημα και οι κινήσεις του ανθρώπου αυτού θύμιζαν καλικάντζαρο ή κάποιο περίεργο πλάσμα.
Εντελώς ξαφνικά και χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι, ο άνθρωπος αυτός που άκουγε στο όνομα “Ανάσας” χάθηκε από το προσκήνιο. Η πλατεία έχασε το ρυθμό της, ξαναπήρε τη σοβαρή όψη της και επανήλθε η φαινομενική της ηρεμία.
Η απουσία του “Ανάσα” ήταν ένα ερωτηματικό, αφού δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά.
Βέβαια το μυστήριο δεν παρέμεινε μυστήριο και απαντήθηκε, εφόσον ο μικρόκοσμος μιας επαρχιακής πόλης είναι ορατός.
Τι είχε συμβεί λοιπόν στον “Ανάσα”;
Όπως έγινε γνωστό ενημερώθηκε η Ασφάλεια τής Αστυνομίας (η λεγόμενη “κρυπτεία” της αρχαίας Σπάρτης) από τους ανθρώπους της, πως η λέξη “ανάσα”, ακούγεται συνεχώς ανάμεσα σε γέλια και αστεία, άρα κάποιο αντικυβερνητικό (στην ουσία αντιδικτατορικό) νόημα έχει· δεν μπορεί λοιπόν να χρησιμοποιείται τόσο ομαδικά και απροκάλυπτα η προσφώνηση της σεπτής Άνασσας (= βασίλισσα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου